افزودن دیدگاه جدید

دروووود!
حاشیه ای و گفتاری گذرا.
در باره برخی مباحثی که طرح میکنم، نیازی به آوردن امثله نیست؛ زیرا مثال با پای خودش می آید و خیلی راحت، خودش را رسوا میکند. همانطور که نوشتم، ذهنیّتهای اسیر و دربند، کلّا نه «پُرسشی» دارند؛ نه اهل اندیشیدن هستند. نه اهل شناخت هستند. بلکه کلا در چارچوبهای متعیّن شده عقیدتی، اتراق کرده و به کشیدن قلیان و نوشیدن چای و اظهار لحیه های آنچنانی مشغولند. دُرست عین آدمهای علّاف که بر سکوی مسجد محلّ، جیک مینشستند و هر تنابندی که از آنجا رد میشد، یه چیزی بارش میکردند. یکی از مشکلات کلیدی طیف تحصیل کرده و آکادمیکر و کنشگر ایرانی در این است که تلاش نمیکنند از خود بپرسند که «فرق شیئی فی نفسه و تصویر و مفهوم» در چیست و پیوندهای آنها بر چه چیزی استوار است؟. حتّا اگر هزار مرتبه به حضرات فیلم معروف «صمد به مدرسه میرود» را نشان دهید و صحنه سر کلاس را در خصوص «مفهوم مار و شکل مار و اصل مار» مکرّر نمایش دهی و توضیح شفآف بدهید، آخرش باز حضرات میپرسند که »لیلی» زن بود یا «مرد»؟.
من همانطور که نوشته ام با اشخاصی که لباس جنگاوران ایدئولوژیکی و عقیدتی و مذهبی و مرام و مسلکی و تشکیلاتی و حزبی و گروهی و فرقه ای را به تن کرده اند و مدام در موضع شلیک کردن توپخانه ای روز و شب خود را سپری میکنند تا عقیده تشکیلاتی خودشان را به کرسی بناشنند و حقیقت ازلی-ابدی خود را، هیچ صحبتی ندارم؛ ولو تمام عمرشان بر این باشند که زاغه مهماتهای دنیا را شلیک و مصرف کنند. گفتگو با کسانی میتوان داشت که بتوانند در ابتدا ثابت کنند که «دوغ را از دوشاب» تمییز و تشخیص میدهند. کسانی که اهل این میدان نیستند، همان بهتر که در دنیای خودشان بمانند و خوشبخت شوند. من نیز برایشان آرزوی خوشی میکنم.
ف. حیدریان