افزودن دیدگاه جدید

با درود به تمامی آزادگان،
خانم یا آقای دانشجوی اخراجی، باید بگویم که این تنها زبان فارسی نیست که ضعف دارد. اولا واژه ها به تنهایی قادر نیستند «لب کلام» را ادا کنند، بی تفاوت از اینکه انسان با چه زبانی گفتگو می کند. واژه ها، و یا کلمات تنها مانند «پیکان نوک داری» هستند که به سوی محتوا نشان می روند. این مشکل در تمامی زبانها وجود دارد. جز اینکه شما با زبان دل حرف بزنید، که بسط آن در حوصله این گفتگو نیست. در درجات دوم و بعدی مشکل خاص یک زبان بخصوص هم اضافه می شود. اما نکته ای که بسیار مهم است، و در مقالات برخی از این مثلا نویسندگان چه در «ایران گلوبال» و چه در «پرتال های» فارسی (حتی در آنانی که ادعای ادبی بودن هم دارند) قابل مشاهده است، این است که متاسفانه نویسندگان بسیاری از این مقالات و یا نظرات به زبان فارسی آشنایی یا آشنایی کامل ندارند. بله فارسی شاید زبان مادری آنها باشد، اما با قواعد و دستور زبان و .... آشنایی ندارند و عجله در نوشتن و زیاد نوشتن هم مزید بر علت می شود. در واقع با طومار نوشتن و نوشتارهای طولانی خودشان را «لو» می دهند. ؛-)
اما در رابطه با نکته ابتدایی اینرا هم باید اضافه کنم، بی تفاوت از اینکه در چه زبانی محاوره بشود، فیلسوفان که گرد هم هم می آیند، تا «فلسفه بافی» کنند، ایتدا واژه های کاربردی در مباحت خود را تعریف می کنند تا مطمئن شوند که همگان واژه های کاربردی یکسان را برای محتوای یکسان بکار می گیرند.