افزودن دیدگاه جدید

تاسف می خورم برای ان دسته از سازمانهای چپ انقلابی و رادیکال که چه اندازه تلاش کرده و وقت و انرژی صرف می کنند که برای نسل جوان ثابت کنند توده-اکثریت هیچگاه ربطی به چپ نداشته و همواره در خدمت جمهوری اعدامی بوده اند و برعلیه چپ و ارمانهای والای انها که حتی بعد از کشتار یاران خود در اسیرکشی 67 ادامه دارد.و تاسف بیشتر برای "چپهای" تواب و کسانی که به در و دیوار میزنند تا پسر شاه را به سلطنت برسانند. بقول مردم : نه سلطنت - نه رهبری -آزادی برابری و نه به ستمگر چه شاه باشه- چه رهبر
آه از ان یاران شجاع بی بازگشت.