افزودن دیدگاه جدید

دوست گرامی؛
از پانویس تان سپاسگزارم و اقرارمی کنم که شما در عین نرمش نوشتاری تان نشان می دهید که ما در دوسوی نگرشی سیاسی هستیم که آشکارا یکی، نمایندگی اهرم تکروی و فردمحوری، و دیگری ابزار خردورزی جمعی و اجتماعی و طبقاتی را الگوی اجتناب ناپذیر دگرگونی می داند.
بنابرین پرسیدنی ست!
چرا باید یک ساختار فردی شاه و دینی شیخ محور بتواند بهتر یک کشور رنگین فرهنگ ما را مدیریت کند و نه همفکری جمعی و همبستگی اجتماعی، و صف بندی مستقل طبقاتی و بی کم و کاست فراایدئولوژیک؟ حتی اگر، آنگونه که شما نوشته اید نیروی چپ چه در ایران و چه در گستره ی جهان نتوانسته است و یا نتوانسته باشد تاکنون الگوی راهبری و راهکاری سیاسی خویش را سازمان دهد؟!
در پهنه ی جهان رودرروئی نیروی کار در برابر انگلان و مفتخواران و انباشتگران بیمار سرمایه همچنان صف آرائی سازش ناپذیری با هم دارند و آنتاگونیسم و جنگ کار برابر سرمایه در میان آنان جز سمتگیری بسوی رهائی از استثمار و پایان دادن به بهره کشی انسان از انسان از یکسو و در سوی دیگر آن ترفند و دسیسه های ضرورت بقای ساختار ضدبشری سرمایه سالاری ست که از نگرش من می بایست سیاست مردمی، تجربی، عقلی، اخلاقی، انسانمداری، فراملی و نوع انسانی برایش و برایش در این روند ویرانگری های بیشمار امپریالیسم آمریکا و شرکایش راه چاره ای بیابد و ما بیابیم که از دید من کمونیست تاکنون ایده ای بهتر و کاراتر و عقلانی تر از مارکسیم وجودنداشته است که بتواند با ابزارها و اهرم های خرد، توان، همبستگی و اراده و اداره ی اجتماعی ـ طبقاتی ـ شورائی مستقل خود مردم کار و توده های بیدادرس را به چنین هدف والا و درست و انسامداری یاری دهد و به سرانجام ضروری برابریخواهی و نوعدوستی بکشاند و یاری برساند و