در آستانه انقلاب نوشتن پیش

این که محتوای آن چه باشد را میتوان رویش بحث کرد. بگذار پیشنهادات ارائه شود. 5 فقره یا ده یا بیشتر. مهم آن است که چیزی در دست باشد و نیروهای سیاسی اهداف شان را در آن بگنجانند. هر نیرویی و گروهی قانون اساسی پیشنهادی خودش را بدهد. از جدایی طلب و فدرالیست گرفته تا کسانی که خواهان حفظ تمامیت ارضی کشور هستند. اگرچه مقوله تمامیت ارضی از نگاه اکثریت غیر قابل مذاکره است و حتا فدرالیسم هم جایی در آینده ایران ندارد، اما میتوان با در کنار هم نهادن پیش نویس ها، اول نکات مشترک را بیرون کشید مانند دمکراسی و سیستم قضایی کشور. به باور من ما ایرانیان، از جدایی طلب گرفته تا طرفداران تمامیت ارضی، در 99 درصد موارد باهم همنظر هستند. یک درصد باقی مانده که مسلما صحبت تمامیت ارضی یا فدرالیسم است را مجلس موسسان تکلیفش را روشن خواهد کرد. هرچند من بعنوان فرد کلا با طرح مقوله ای به اسم فدرالیسم در مجلس موسسان مخالفم اما این من یا یک فرد مشخص طرفداری فدرالیسم یا جدایی طلب نیست که تکلیف را روشن میکند بلکه نمایندگان مردم در مجلس موسسان تکلیف را روشن میکنند. لذا بهتر آن است که اهل سیاست از نیروها گرفته تا منفردین هم پیشنویس یک قانون اساسی را ارائه کنند و هم تکلیفی برای آینده و راه خروج از جمهوری اسلامی معین کنند. شجریان درست میگوید که قضات به کار شان ادامه دهند. ما نمیتوانیم یک شبه کل دستگاه اداری نظام را که مشغول گرداندن امور است را برداریم چرا که چیزی نداریم بجایش بنشانیم. اما میتوانیم از روز اول تغییراتی که از قبل تعیین شده را با بخشنامه هایی یک شبه اجرا کرد. مثلا میتوان امور مربوط به حقوق خانواده را از قوانین قبل از انقلاب ایده گرفت و بلافاصله اجرا کرد. این که دختر زیر 15 سال تنها با نظر قاضی میتواند شوهر کند. این که کلیه قوانین جزایی اسلامی از قبیل قصاص و قطع دست و شلاق و غیره حذف و بر اساس قوانین جزایی قبل از انقلاب اجرا گردد. حال بتدریج کمیسیونهای مربوطه در مجلس میتوانند موارد را بر ررسی کنند و تغییرات را اعمال کنند. امروز شوراهای اسلامی شهر و استان مشغول بکار و اجرای امورات شهر و استان هستند. نمیتوان و نباید آنها را یکشبه از جا کند. مطمئن باشید که از روز قبل از سقوط آخوندها اعضای این شوراها ریش ها را تراشیده و آماده خدمت دولت موقت کراواتهای شان را نیز احیانا خواهند زد.