سازمان مجاهدین خلق نیرویی رقت

جوان روشنفکر دینی اگر اهل پیروی از رهبر خلق و رهبری دینی در قالب روسری و پوشش مجاهدینی باشد که نظام فعلی همه چیز را دارد و در اختیارش میگذارد چه نیازی به سازمان مجاهدین؟ فقط برای آنکه کراوات میزنند و زنان شان روسری به سر میکنند؟ کدام سازمان سیاسی آزادیخواه در داخل را دیده اید که کنفرانس و تجمع سینه زنی محرم برقرار کند؟ سینه زنی و محرم بوسیله تشکیلات سازمانی؟ اینش دیگر واقعا نوبر بود و بیش از پیش سکت بودن و نامربوط بودن سازمان مجاهدین به جامعه امروز ایران را نشان میدهد. امروز اگر در ایران محرم مردم سوگواری میکنند نه برای آن است که رژیم تبلیغ و سازمان دهی میکند. اگرچه رژیم در باد محرم میدمد که رژیم پیشین هم تا حدی رعایت میکرد اما مردم خودشان بر اساس باورهای شان مراسم برگزار میکنند و خرج محرم را میدهند. سازمان مجاهدین روشی را نشان میدهد که بر اساس آن اگر روی کار بیاید سوگواری محرم ملی و تشکیلاتی خواهیم داشت و شرکت در آن نشان وفاداری به سازمان یا دولت است. از اینجاست که سخن آقای محققی در مورد مجاهدین صدق میکند که اینها نامربوط به زمان خود شده اند. اگر در میان سازمان مجاهدین کوچکترین انتقادی منجر به اخراج یا رسوایی معترض میشود اما در میان چپ چنین نیست. شاید این خوش شانسی چپ بود که به اندازه سازمان مجاهدین توان مالی نداشت و نتوانست در عراق و آلبانی یا روسیه اردوگاههایی برقرار کند اگرنه شاید سرنوشت آنها هم کم از مجاهدین نمیداشت. حتا در میان سلطنت طلبان نیز اگر نیرویی سازمانیافته و فداکار مانند چپ و مجاهد با توان مالی مانند مجاهدین بود نیز ممکن بود به همین راه مجاهدین بروند. قدرت مالی بعلاوه یک ایدئولوژی که بتواند عقل حامیان عوام را قانع کند (هرچند فلسه ای پرت هم باشد) میتواند مجاهد، داعشی، طالبانی و حتا لائیک ها را حول یک اندیشه دلخواه اقلیتی ناچیز جمع کند.