یاشار عزیز! شاید لازم بود که

شاید لازم بود که من عمق استراتژیک را در گیومه " " می گذاشتم تا با مفاهیمی مثل امنیت ملی، یگانه تصور نشود. عمق استراتژیک اساسا یک مفهوم نظامی است که در دکترین سیاست خارجی کاربردی ندارد و ج.ا. سعی کرد تا به آن بار سیاسی تزریق بکند که در عمل به دخالت نظامی گسترده در سوریه و لبنان منجر شد و در واقع یک پروژه مشخصی است که در آن ایران خود را تا حد ممکن به مرزهای اسرائیل نزدیک می کند تا بتواند برای شعار "مرگ بر اسرائیل" سپر دفاعی ایجاد کند. جدای از اهداف توسعه طلبانه و ائدیولوژک صدور انقلاب، آنچه امنیت ایران را تهدید می کند همین شعار مرگ بر اسرائیل است. حالا معادلات منطقه ای به زیان ج.ا. به هم خورده و حضور در سوریه نه تنها سپر دفاعی نیست، بلکه بلای جان حکومت شده است. اسرائیل با اسد و مسکو بر سر زدن پایگاه ها و نفرات سپاه قدس کنار آمده و این بیچاره ها هر روز بمباران و کشته می شوند و دردناک این است که خونریزی در سکوت جریان دارد. نه اسرائیل از آن حرف می زند و نه حکومت ایران! یعنی سیاست مشخصی که عمق استراتژیک نامیده میشد و کارت برنده سرداران در معادلات قدرت بود، حالا به آخر خط رسیده است. در مورد امنیت ملی، می توان بحث کرد. به طور بسیار فشرده، امنیت ملی در گروی "قدرت هوشمند" است که در آن "قدرت نرم" شامل "فرهنگ، ارزش های سیاسی و سیاست خارجی" نقش اصلی را بازی می کند، اقتصاد عامل دوم است و در انتها قدرت نظامی بازدارنده هم هنوز نقش بازی می کند. به این بحث،که به درستی مورد تاکید توست، می توان جداگانه پرداخت.