از ابتدای انقلاب ۵۷ ایران تا
نظرات رسیده
از ابتدای انقلاب ۵۷ ایران تا به حال، بیش از دویست نفر از بهائیان ایران به خاطر اعتقادشان به دین بهائی، توسط نظام جمهوری اسلامی کشته شدهاند. برخی از افرادی که در اوایل دههٔ ۱۹۸۰
از ابتدای انقلاب ۵۷ ایران تا به حال، بیش از دویست نفر از بهائیان ایران به خاطر اعتقادشان به دین بهائی، توسط نظام جمهوری اسلامی کشته شدهاند. برخی از افرادی که در اوایل دههٔ ۱۹۸۰ کشته شدند عضو شوراهای انتخابی بهائی (محفل روحانی) بودند که وظیفهٔ رسیدگی به امور بهائیان در سطح محلی و ملی را بر عهده داشتند. اما به غیر از این افراد سایر بهائیان نیز مورد قتل و اعدام قرار گرفتهاند که مرکز اسناد حقوق بشر ایران این رقم را بین سالهای ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۵ میلادی معادل ۱۸۳ نفر میداند.[۱۲] این افراد صرفاً به خاطر اعتقادات مذهبی خود تیرباران شده، اعدام یا به قتل رسیدهاند.[۲۶] بعضی منابع وابسته به جمهوری اسلامی ادعا میکنند که این افراد از صاحب منصبان حکومت قبل بودهاند و اعدامشان ربط مستقیم به اعتقادات دینی نداشتهاست.[۲۷] پوچ بودن این اتهامات و ادعاها علیه بهائیان از آن جا روشن میشود که مقامات ایرانی همواره به بهائیانی که مورد آزار و سرکوب قرار میگیرند چنین وعده دادهاند که اگر اعتقادشان به آئین بهائی را انکار کنند و اسلام بیاورند آزار و اذیتها علیه آن متوقف میشود. این درخواست برای رد اعتقادات بهائیان شاهدی است بر این که اعتقادات دینی بهائیان دلیل اصلی آزار و سرکوب آنها بودهاست.[۴]
نمونههایی از موارد قتل و اعدام بهائیان:
هشت عضو محفل ملی بهائیان ایران در ۲۷ دسامبر ۱۹۸۱ اعدام شدند. سال قبل از آن اعضای محفل سابق ملی بهائیان ایران همگی ربوده و در وضعیت نامعلومی کشته شده بودند.[۱۲][۲۰]
۷ بهائی در تهران در فاصلهٔ ماه مه تا نوامبر ۱۹۸۰ اعدام شدند.[۱۲]
۱۸ بهائی دیگر در تهران بین اکتبر ۱۹۸۱ تا اوت ۱۹۸۵ اعدام شدند یا در زندان جان دادند.[۱۲]
۹ نفر عضو محفل روحانی محلی تبریز در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۱ در حیاط زندان تبریز اعدام شدند.[۱۲]
در ۱۴ ژوئن ۱۹۸۱، ۷ نفر عضو محفل روحانی محلی همدان تیرباران شدند.[۱۲]
در ژوئن ۱۹۸۳، ۹ زن بهائی در شیراز به اتهام تدریس در کلاسهای کودکان بهائی اعدام شدند. جوانترین آنها دختری ۱۷ ساله به نام مونا محمودنژاد بود.[۱۲][۲۰]
۴ عضو محفل روحانی محلی قزوین در ۹ ژوئیه ۱۹۸۲ اعدام شدند.[۱۲]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان تهران؛[۲۸]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان تبریز؛[۲۹]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان همدان؛[۳۰]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان قزوین؛[۳۱]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان یزد؛[۳۲]
سلیمان برجیس طبیبی که در تاریخ ۱۴ بهمن ۱۳۲۸ به دست تروریستهای فدائیان اسلام و به دلیل تبلیغ برای بهائیت، در خانهای در شهر کاشان با هشتاد و یک ضربه کارد، تکهتکه شد.[۳۳][۳۴][۳۵]
فرهنگ امیری، ۶۳ ساله، یکی از قربانیان نفرتپراکنی بر ضد بهائیان بود که در سال ۱۳۹۵ در یزد، به دست دو تن، کشته شد.[۳۶][۳۷] قاتلان اعتراف کردند که به دلیل سخنان روحانیانی که بهائیان را ضداسلام معرفی میکردند به انجام قتل، ترغیب شده بودند. قاتلان، بعدها آزاد شدند.[۳۸]
نمونههایی از موارد قتل و اعدام بهائیان:
هشت عضو محفل ملی بهائیان ایران در ۲۷ دسامبر ۱۹۸۱ اعدام شدند. سال قبل از آن اعضای محفل سابق ملی بهائیان ایران همگی ربوده و در وضعیت نامعلومی کشته شده بودند.[۱۲][۲۰]
۷ بهائی در تهران در فاصلهٔ ماه مه تا نوامبر ۱۹۸۰ اعدام شدند.[۱۲]
۱۸ بهائی دیگر در تهران بین اکتبر ۱۹۸۱ تا اوت ۱۹۸۵ اعدام شدند یا در زندان جان دادند.[۱۲]
۹ نفر عضو محفل روحانی محلی تبریز در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۱ در حیاط زندان تبریز اعدام شدند.[۱۲]
در ۱۴ ژوئن ۱۹۸۱، ۷ نفر عضو محفل روحانی محلی همدان تیرباران شدند.[۱۲]
در ژوئن ۱۹۸۳، ۹ زن بهائی در شیراز به اتهام تدریس در کلاسهای کودکان بهائی اعدام شدند. جوانترین آنها دختری ۱۷ ساله به نام مونا محمودنژاد بود.[۱۲][۲۰]
۴ عضو محفل روحانی محلی قزوین در ۹ ژوئیه ۱۹۸۲ اعدام شدند.[۱۲]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان تهران؛[۲۸]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان تبریز؛[۲۹]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان همدان؛[۳۰]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان قزوین؛[۳۱]
بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان یزد؛[۳۲]
سلیمان برجیس طبیبی که در تاریخ ۱۴ بهمن ۱۳۲۸ به دست تروریستهای فدائیان اسلام و به دلیل تبلیغ برای بهائیت، در خانهای در شهر کاشان با هشتاد و یک ضربه کارد، تکهتکه شد.[۳۳][۳۴][۳۵]
فرهنگ امیری، ۶۳ ساله، یکی از قربانیان نفرتپراکنی بر ضد بهائیان بود که در سال ۱۳۹۵ در یزد، به دست دو تن، کشته شد.[۳۶][۳۷] قاتلان اعتراف کردند که به دلیل سخنان روحانیانی که بهائیان را ضداسلام معرفی میکردند به انجام قتل، ترغیب شده بودند. قاتلان، بعدها آزاد شدند.[۳۸]