کتی کِی
دونالد ترامپ از حمایت گسترده‌ای در میان رای دهندگان مرد برخوردار است، در حالی که نظرسنجیها نشان می‌دهد زنان، کامالا هریس را با تقریبا همان قدر اختلاف ترجیح می‌دهند. این شکاف جنسیتی سیاسی، بازتابی از یک دهه دگرگونی‌های اجتماعی است و می‌تواند نقشی تعیین‌کننده در انتخابات آمریکا داشته باشد.
کامالا هریس، به‌عنوان اولین زن غیر سفیدپوستی که توانسته نامزد ریاست جمهوری آمریکا شود و دومین زنی که تا این حد به ریاست جمهوری نزدیک شده، تلاش زیادی می‌کند تا درباره هویت خود صحبت نکند.
هریس در مصاحبه‌ای به سی‌ان‌ان گفت: «ببینید، من به این دلیل نامزد شده‌ام که باور دارم در این لحظه من بهترین فرد برای انجام این کار، برای تمام آمریکایی‌ها، بدون توجه به مسئله نژاد و جنسیت هستم.»
اما با وجود تمام تلاش‌های او برای بی‌اثر کردن این موضوع، به نظر می‌رسد جنسیت به موضوعی تعیین‌کننده در این انتخابات تبدیل شده است.
«خانم رئیس‌جمهور» پدیده جدیدی برای آمریکا خواهد بود و منطقی است که فرض کنیم در حالی که بسیاری از رای‌دهندگان از این ایده استقبال می‌کنند، برخی دیگر آن را تا حدی نگران‌کننده می‌دانند.
کارزار انتخاباتی هریس به صورت علنی درباره این موضوع صحبت نمی‌کند، اما یکی از مقام‌های آن اخیرا به من گفت که آنها به این مسئله باور دارند که «جنسیت‌گرایی پنهانی» وجود دارد که مانع از رای دادن گروهی از مردم به زنان برای ریاست جمهوری می‌شود.
در سال ۲۰۲۴ هستیم و افراد کمی هستند که بخواهند در پاسخ به نظرسنجیها، به صراحت بگویند با رئیس جمهور شدن یک زن مخالفند (هرچند بسیاری آماده‌اند که پست‌های زن‌ستیزانه را در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارند).
یک استراتژیست دموکرات نظرش این بود که وقتی رای‌دهندگان در نظرسنجیها می‌گویند هریس «آماده» نیست یا «شخصیت» مناسبی ندارد یا «آنچه لازم است» را ندارد، منظورشان در واقع مسئله زن بودن او است.
کارزار تبلیغاتی ترامپ می‌گوید جنسیت هیچ ارتباطی با این موضوع ندارد. تیم انتخاباتی او چند روز پیش اعلام کرد: «کامالا ضعیف، بی‌صداقت و به شکل خطرناکی لیبرال است، و به همین دلیل است که مردم آمریکا او را در ۵ نوامبر رد خواهند کرد.» هرچند برایان لانزا، یکی از مشاوران ارشد تیم ترامپ، در پیامکی به من گفت مطمئن است که ترامپ پیروز خواهد شد چون «شکاف جنسیتی مردانه به ما برتری می‌دهد.»
آخرین باری که یک زن برای ریاست‌جمهوری نامزد شد، نگرش‌های منفی نسبت به جنسیت او به وضوح عامل موثری بود. هشت سال پیش، هیلاری کلینتون عنوان اولین زن نامزد ریاست جمهوری از سوی یک حزب بزرگ را کسب کرد. شعار کمپین او یعنی «من با او [مونث] هستم» به طور آشکاری یادآور نقش پیشگامانه او بود.
مدلین دین، نماینده کنگره از پنسیلوانیا، به یاد می‌آورد که زمانی را به یاد می‌آورد که با رأی‌دهندگان درباره نامزدی کلینتون صحبت می‌کرد. من یک بعدازظهر را با دین گذراندم و در حالی که در حوزه خود مشغول کارهای مربوط به تبلیغات انتخاباتی بود، به من گفت که در سال ۲۰۱۶ مردم به او می‌گفتند «یک مسئله‌ای درباره او وجود دارد».
او می‌گوید خیلی زود متوجه شد که «منظور آنها در واقع زن بودن او بود. این یک مسئله‌ای بود، این که [هیلاری] یک زن بود.»
هر چند دین فکر می‌کند این دیدگاه امروز کمتر غالب است، اما همچنان بر این باور است که الان هم «افراد خاصی هستند که فکر می‌کنند «یک زن قدرتمند؟ نه، این دیگر بیش از حد است.»»
مسائل زیادی از سال ۲۰۱۶ برای زنان تغییر کرده است. جنبش «می‌تو» (من‌هم) در سال ۲۰۱۷ آگاهی عمومی را درباره تبعیض‌های نامحسوس - و محسوس - که زنان در محیط کار با آن روبرو هستند، افزایش داد. این موضوع نحوه صحبت ما در مورد زنان به عنوان افراد حرفه‌ای و شاغل اجتماع را تغییر داد. می‌تو ممکن است به هموار شدن راه را برای نامزدی هریس هم کمک کرده باشد.
اما از نظر بخشی از جامعه، آن گام‌های بزرگ در زمینه تنوع، برابری و فراگیری، در واقع گامی به عقب تعبیر شده است، به ویژه برای مردان جوانی که احساس می‌کردند از قافله عقب مانده‌اند. این تغییرات برای آمریکایی‌های محافظه‌کاری هم که نقش‌های سنتی جنسیتی را ترجیح می‌دهند، بیش از حد زیاد بود.
بنابراین برای گروهی از رای‌دهندگان، انتخابات نوامبر به نوعی همه‌پرسی درباره هنجارهای جنسیتی و تحولات اجتماعی سال‌های اخیر تبدیل شده است. به نظر می‌رسد این موضوع به خصوص برای رای‌دهندگانی صادق است که کامالا هریس سخت در تلاش است تا رای آنها را به دست آورد: مردان جوانی که در جهانی زندگی می‌کنند که برای همان مردان جوان، به سرعت در حال تغییر است.
جان دلا ولپه، مدیر نظرسنجی در موسسه سیاست‌های دانشگاه هاروارد، می‌گوید: «مردان جوان اغلب احساس می‌کنند که اگر [درباره این مسائل] سوال بپرسند به آنها برچسب زن‌ستیز، همجنس‌هراس یا نژادپرست زده می‌شود.»
«بسیاری از آنها، با احساس ناامیدی از اینکه درک نمی‌شوند، به سمت فرهنگ مردانه‌ای می‌روند که با افرادی مانند دونالد ترامپ یا ایلان ماسک تعریف می‌شود. آنها به این نگاه می‌کنند که دموکرات‌ها چه کسانی را در اولویت قرار می‌دهند - زنان، حقوق سقط جنین، فرهنگ ال‌جی‌بی‌تی - و می‌پرسند «پس ما چه؟»»
دلا ولپه، که در نظرسنجی از رای‌دهندگان جوان تخصص دارد، می‌گوید مردان جوانی که به آنها اشاره می‌کند، بخشی از گروه‌های راست‌گرای افراطی نیستند. آنها پسران شما یا پسران همسایگان شما هستند. او می‌گوید بسیاری از آنها حامی برابری زنان هستند، اما احساس می‌کنند که نگرانی‌های خودشان نادیده گرفته می‌شود.
دلا ولپه آمارهایی را نشان می‌دهد حاکی از آن که مردان جوان امروزی در بعضی موارد وضعیت بدتری نسبت به همتایان زن خود دارند: آنها کمتر از گذشته در رابطه هستند، کمتر از قبل احتمال دارد که در کالج ثبت‌نام کنند و نرخ خودکشی آنها بالاتر از زنان هم‌سنشان است.
در همین حال، زنان جوان آمریکایی در حال پیشرفت هستند. آنها از مردان تحصیلات بیشتری دارند، در صنایع خدماتی کار می‌کنند که در حال رشد است و در کسب درآمد رقابت روزافزونی با مردها دارند. بر اساس نظرسنجی گالوپ، بعد از دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ، زنان جوان به شکل قابل توجهی لیبرال‌تر از مردان جوان شده‌اند.
همه این‌ها باعث ایجاد یک شکاف جنسیتی آشکار شده است. به گفته موسسه امریکن اینترپرایز طی هفت سال گذشته، آمار مردان جوانی که می‌گویند آمریکا در ترویج برابری جنسیتی «بیش از حد پیش رفته» بیش از دو برابر شده است.
با درک تقریبا شهودی از نارضایتی‌های مردم، ترامپ از این ناامیدی مردانه استفاده کرده و در هفته‌های آخر کارزار انتخاباتی خود بر موضوع مردانگی تاکید کرده است. او به تازگی در شبکه اجتماعی «تروث» هشداری را بازنشر کرد که می‌گفت «مردانگی هدف حمله قرار گرفته است». او اخیرا درباره اندام تناسلی یک گلف‌باز معروف شوخی کرد.
ترامپ، با اشاره به آرنولد پالمر، گلف‌باز، گفت: «طرف خیلی مرد بود. وقتی با ورزشکارهای دیگر دوش می‌گرفت، آنها بیرون می‌آمدند و می‌گفتند: «اوه خدای من. این باورکردنی نیست.»»
ترامپ گفت‌وگوهای مردانه را از رختکن خارج کرد، و مخاطبانش از این کار او خیلی خوششان آمد. صحبت درباره اندازه آلت تناسلی در یک گردهمایی سیاسی، نوعی مقاومت نهایی در برابر حساسیت‌های سیاسی خفقان‌آور بود.
به‌نظر می‌رسد پاسخ دموکرات‌ها به مردان ناراضی، در گردهمایی‌ها و در حضور رسانه‌‌ای آنها، ترکیبی از محبت و سخت‌گیری است. باراک اوباما گله کرد که برخی از مردان «با ایده داشتن یک زن به‌عنوان رئیس‌جمهور ارتباط برقرار نمی‌کنند و دلایل و جایگزین‌های دیگری برای این مسئله مطرح می‌کنند». جمله اد اونیل، بازیگر، در یک آگهی تلویزیونی جدید کمی صریح‌تربود: «مرد باش، به یک زن رای بده.»
در روزهای پایانی مبارزات انتخاباتی آمریکا جنسیت همه جا هست، و هیچ جا نیست.
دونالد ترامپ می‌خواهد مردانگی در مرکز این رقابت باشد. کامالا هریس به ندرت این مسئله را مطرح می‌کند که او به عنوان یک زن، برای ریاست جمهوری رقابت می‌کند. در یک نظرسنجی نیویورک تایمز، ترامپ در میان رای‌دهندگان مرد ۱۴ درصد جلوتر است. هریس در میان زنان ۱۲ درصد پیش است.
خانم‌ها و آقایان، پسران و دختران؛ همان‌ها هستند که نتیجه این انتخابات را تعیین خواهند کرد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید