رضا پهلوی؛ موتور محرک تغییر باشیم ؛ مهرداد درویش پور: منتظر تاریح می مانیم

اول از همه، از کیانوش عزیز تشکر می‌کنم که همچنان در زمینۀ رسانه فعال هستی.
من می‌خواهم از زاویه‌ای دیگر به موضوع نگاه کنم. فارغ از تمامی دعواهای سیاسی، یک نکته اساسی وجود دارد: پایداری دموکراسی در آینده تنها با حضور و وجود یک اپوزیسیون قوی امکان‌پذیر است.
ما که از مشروطه به این سو، حداقل در حرف، خواهان دموکراسی بوده‌ایم، باید این نکته را مد نظر قرار دهیم. آرزو می‌کردم و می‌کنم که کاش ما یک «چپ» قوی داشتیم که می‌توانست در فرآیند دموکراتیک و جابه‌جایی قدرت در آینده نقش مؤثری ایفا کند. اما متأسفانه، چنین چیزی دیده نمی‌شود.

چپ ما، با رویکردی ایدئولوژیک، عملاً از غافله عقب مانده و قادر به نقش‌آفرینی نیست. این را هم از نظر کمیت و هم از نظر کیفیت می‌گویم. از نظر کمیت، خودت بهترین شاهدی: میانگین سنی چپ ایران از ۶۰ سال به بالاست. این موضوع در مصاحبه تو با علی کشتگر (حزب چپ توین) نیز آشکار شد.

از نظر کیفیت، مشکل به ظرفیت ذهنی و ایدئولوژی چپ برمی‌گردد. ایدئولوژی ۵۷ی مانع از آن می‌شود که این جریان بتواند عملاً خواهان براندازی باشد و به یارگیری در سطوح بالای اپوزیسیون بپیوندد. برای مثال، وقتی رهبر یکی از بزرگترین سازمان‌های چپ ایران در زمان انقلاب ـ یعنی آقای نگه‌دار ـ عزادار جنایتکاری چون «نصرالله» می‌شود و او را شهید می‌نامد، چگونه می‌توان امید داشت که این جریان در «براندازی جمهوری اسلامی» نقش داشته باشد؟

امروز شاهدیم که همین چپ ایدئولوژیک و ورشکسته نه‌تنها از اشتباهات خود درس نگرفته و سعی نمی‌کند به اپوزیسیون بالنده بپیوندد، بلکه به طور مداوم در مسیر آنها سنگ‌اندازی می‌کند. یکی از نمونه‌های این جریان، مهرداد درویش‌پور است. با توجه به اینکه بسیاری از نظرات او در اینجا نقد شده، از تکرار آنها خودداری می‌کنم.

واقعیت این است که این چپ ایدئولوژیک، خامنه‌ای را به شاهزاده رضا پهلوی ترجیح می‌دهد. ایدئولوژی آنها برقراری نظام مشروطه را برای خودشان تف سربالا می‌بیند و به همین دلیل حتی توان شنیدن صدای مردم داخل کشور را هم ندارد.

ببین.. با دکتر ات در تبریز تماس گرفتم گفت روزی 6 تا این قرصها بهش دادم بخوره و اگر نخوره توهم میزنه. داروها عبارتند از
سرترالین
پاروکستین
اسیتالوپرام
گفت دوزش رو دو برابر بزن واسه این. اسمش دکتر یونس ترقی طلب هست. اوهووووی! گفتم ترقی طلب تو چرا جدایی طلب شنیدی؟ خلاصه.. گفت دوز رو وقتشه دو برابر بکنی اینم آدرس اش گفت بهت بگم بهش سر بزنی اگه نه ناچار میشه با نگهبانان دست و بالت را ببندند ببرند امین آباد. . این آدرسش هست:
تبریز، ولیعصر، فلکه پروین اعتصامی، نرسیده به سه راه سعدی، دست چپ،
رفتی.. بگو منو قاسم فرستاده.. عه! ام.. نه نه ببخشید.. بگو منو محسن فرستاده خخخخ

آقای نیکروز اعظمی نوشته اند نیکروز اعظمی:
«رضاپهلوی فقط از رهبری خودش در دوران گذار صحبت نکرد از دولت ملی هم حرف است، اگر رهبری رضاپهلوی از طریق همبستگی دموکراتیک ایرانیان نباشه و فقط از طریق همبستگی میان سلطنت طلبان شاه الهی صورت بگیره دولت ملی مورد نظر ش پس از جمهوری اسلامی ملی نخواهد بود بلکه دولت سلطنت طلبان هستش».
در این مورد چند نگاه میتوان داشت که رضاپهلوی چه خواهد کرد.

- یکی همین است که آقای اعظمی نوشته اند یعنی دولتی متشکل از سلطنت طلبان. من مشکلی در این نمی بینم. میروم ایران و زندگی ام را می کنم. یعنی دولتی متشکل از سلطنت طلبان به باور من از هر نیروی دیگری کارآمد تر خواهد بود و باز بدبین تر باشیم مقاله ای یکی دو سال قبل از آقای احمد پورمندی در باره دو تن از صاحبنظران حزب ایران نوین خواندم که هشدار داده بودند که اینها میگویند پس از جمهوری اسلامی ده سال ایران را باید با اقتدار اداره کرد که به معنی برقراری دیکتاتوری خواهد بود. واقعیتش اینها زور که بزنند دوران محمدرضاشاه را تکرار می کنند که من و فکر میکنم بسیاری از مردم ایران با آن مشکلی ندارند. من که نمیخواهم بروم سیاهکل پرولتاریا را آزاد کنم. من یک شغل میخواهم و یک مسکن و یک پیکان که این سیستم به من خواهد داد. ولی این حد از بد بینی بجا نیست. تصور نمی کنم آرزوی آن دو نظریه پرداز جامه عمل بپوشد. شاید ایده آل شان باشد اما در عمل نشدنی است. ملتی که رژیم اسلامی را سرنگون کند زیر بار این حرفها نمیرود و اهل شوخی نیست. لذا در عمل احتمال دیکتاتوری نمیتواند باشد.
- اما چرا خوشبین تر نگاه نکنیم؟ شمای خواننده خودت را بگذار جای رضاپهلوی. من و شما همانقدر از سیاست سرمان میشود که رضاپهلوی (البته مهرداد درویش پور ما را قبول ندارد ) حتا به لحاظ حفظ ظاهر هم که شده عین بلاهت خواهد بود که دولتی فقط از سلطنت طلبان تشکیل بدهیم. دیگر این که مگر در میان جمهوریخواهان فرهیخته کم داریم که عقیده دارد که رضاپهلوی را باید جلو انداخت؟ من اگر جای رضاپهلوی باشم از دکتر جمشید اسدی اقتصاد دان جمهوریخواه برای بعهده گرفتن وزارت اقتصاد و دارایی دعوت خواهم کرد. آیا با این کار فرخ نگهدار و درویش پورها را آچمز نکرده ام؟ آیا جمشید اسدی تهدیدی برای تاج و تخت من خواهد بود؟ کسی که در جریان پیمان نوین شاهزاده به هر دری زد تا از میان جمهوریخواهان امضا جمع کند؟ نظیر جمشید اسدی بسیارند. دیگر این که دولت ایران 2.4 میلیون نفر کارمند دارد. بدون رضایت این کارمندان و بدون به بازی گرفته شدن مدیران ارشدی که در همین رژیم بالیده اند شما از گرداندن کار کشور باز می مانید. نتیجه این که بلاهت محض است که دولتی از سلطنت طلبان تشکیل دهید. به باور من دولتی در تبعید متشکل از نیروهای متخصص بدون توجه به گرایش سیاسی شان تشکیل خواهد شد. نیروهایی که با داخل هم در ارتباط باشند و کار را برای گذار مسالمت آمیز مهیا کنند. تهدید واقعی در نبود ساز و کاری برای گذار مسالمت آمیز است که مهتر از آن است که آیا رضاپهلوی دیکتاتور خواهد شد یا خیر. اگر کسی هست که میتواند این وسط ریش سفیدی کند و از خونریزی جلو گیری کند بجز رضاپهلوی چه کسی هست؟ مسعود رجوی؟ که خود تشنه انتقام خونهای بسیاری است و به لطف کرم ریختن جمهوری اسلامی و بازگویی هزار باره منافق منافقین و این حرفها یادش زنده مانده؟ یا فرخ نگهدار که در ایران پیرپاتال ها نامش را بزور بیاد می آورند؟ یا سه عضو جدا شده حزب چپ؟
و باز اگر آینده نگری بیشتری داشته باشیم وقتی این دولت در تبعید در ایران روی کار بیاید ناچارا باید تازه وردست مدیران ارشد و کارمندان کار یاد بگیرد و کارش تنها به نظارت محدود میشود و همین کافیست.
به باور من آنچه امروز شاهزاده لازم است به آن بپردازند ترسیم یک چشم انداز است. توصیه من به هم میهنانم این است که بجای پرداختن به این که چه کسی خود را رهبر میخواند به این بپردازیم که پس از بدست گرفتن دولت چه کاری باید انجام شود؟ اولویت ها کدام خواهد بود. براستی تا چه اندازه ما نیروهای مدعی از ساز و کار دولت در ایران امروز باخبریم و چه برنامه هایی برای آینده در دست داریم؟ بنظرم میرسد تخصص ما در اپوزیسیون بودن خلاصه میشود و برای آینده هیچ برنامه ای نداریم. (البته در منشورها حرفهایی آمده اما باید دید در عمل هم قابل پیاده شدن هست یا خیر. لازم است در این مورد بحث در میان نیروهای لیبرال و سوسیال دمکرات دامن زده شود ببینیم در یک ایران فرضی اینها چه کاره اند؟

دوستان دیگر پاسخ های مناسبی به آقای درویش پور داده اند.من مثل درویش پور در دانشگاه جامعه شناسی در نمیدهم اما تعدادی کتاب جامعه شناسی و مقاله پیرامون گذارها و انواع انقلاب ها را مطالعه کرده و در مقالاتم نیز استفاده کرده ام. من دلیل می آورم که چرا مهرداد درویش پور آگاهانه غرض ورزی می کند. فعلا یکی اش را اشانتیون مطرح می کنم که به نظر شما.. اگر من به این جامعه شناس عزیز دست مزد بدهم و از او بخواهم ده مقاله در مشروعیت رضاپهلوی برای رهبری مبارزه و تبلیغ راه او بنویسد او از پس این کار بر نمی آید؟ میدانیم که می آید. آنچنانکه به یک وکیل اگر مزد بدهید میتواند با استفاده از ابزار قانونی هم برای قاتل وکالت کند و یا برای خانواده مقتول. این اشانتیون به کنار، به باور من اگر این مقاله و مواضع پیشین و دشمنی درویش پور در مورد رضاپهلوی در این سالها را مقابل ساموئل هانتینگتون بگذارید و در رد نظرات درویش پور همین کامنت ساده آقای ایرج اروجی در این صفحه را که از آقای احمد مداح نقل قول آورده اند را بگذارید ساموئل هانتینگتون به شما خواهد گفت که درویش پور آگاهانه غرض ورزی می‌کند و نباید دانش او در جامعه شناسی را معیار نظر بی غرضانه او به حساب آورد.
یک مقایسه دیگر: مهرداد درویش پور در مقاله اش بیشتر رجز خوانده است تا یک تحلیل بیغرضانه. درویش پور جامعه شناسی خوانده است و بر اساس تئوری های انقلاب به جامعه ایرانی می نگرد و تنها انقلاب 57 را پیش روی خود برای مقایسه دارد. و سوال اینجاست که چرا درویش پور تاریخ معاصر و دگرگونی ها و انقلابات را که خود ناظر آن بوده به حساب نمی آورد و همه اش به یک جنبه امکان انقلاب از طریق سازماندهی میپردازد همانطور که دوستان دیگر مثل آقای جیلو نوشته‌اند تنها مشکل رضاپهلوی نیست بلکه مشکل اپوزیسیون بطور کلی است؟ سازماندهی انقلابات به آن معنا که درویش پور از شاهزاده انتظار دارد بجز کوبا و چین و الجزایر مثال های بیشتری نداشته که کلا با ایران ما تفاوت دارند. اما وضعیت کنونی ایران با کشورهای اقمار شوروی سابق قابل مقایسه است که رهبرانش درست همین ایراداتی که درویش پور از رضاپهلوی میگیرد را داشتند اما موفق شدند مثل لخ والسا. مشکل لخ والسای ما، رضاپهلوی این است که همراهانش مثل همراهان لخ والسا نیستند. لخ والسای لهستان اگر دوتا سرکارگر و سندیکالیست مثل فرخ نگهدار و درویش پور و رضا علیجانی در مقابل خود داشت لهستان از جایش تکان نمیخورد. خمینی اگر دوتا مثل همین آدم ها در عین دشمنی شان با شاه را در مقابل خود داشت عمرا میتوانست شاه را سرنگون کند. این که ژاله توکلی میگوید اپوزیسیون با رضاپهلوی بدرفتاری کرده دقیقا از این دید و نگاه سرچشمه میگیرد. همه آنچه که درویش پور با عبارت «مشکل تنها این نیست» را ساموئل هانتیگتون این گونه پاسخ میدهد که نگاهت را وسعت بده.. در عصر تو بهار عربی مگر رخ نداد؟ مگر اتحاد شوری پس از کودتای نافرجام در یک بعد از ظهر فرو نریخت؟ مگر چائوشیسکو در یک بعد از ظهر سرنگون نشد؟ تو اگر غرض ورز نیستی باید بدانی که دیگ جوشان جامعه ایران تفاوتی با کشورهای زیر و رو شده در سی سال اخیر ندارد و در همان وضعیت است. برای چنین جامعه ای و مردمانی با این مشخصات که ایرج اروجی نشان داد و این وزارت اطلاعات و قدرت سرکوب نمیتوان خمیازه کشید و سخن از سازماندهی و «مشکل تنها این نیست» ردیف کرد. این چند خط که آوردم چیزی نیست که جامعه شناس ما نتواند ببیند. درویش پور مثل پزشکی است که می بیند طرف دیابت دارد اما به او میگوید باید بروی سلمانی موهایت را اصلاح کنی. یعنی یک پاسخ بی ربط به معضل ایران میدهد که همانطور که دوستان دیگر اشاره کردند جمهوریخواهان خودشان توش مانده اند. در جنگ جهانی اول نیمی از مردم ایران از گرسنگی مردند. به نظر شما نان برای آن مردم مهمتر بود یا دمکراسی؟ مثلا اگر رضاشاه به آن مردم نان میرساند مردم می گفتند ترجیح میدهیم از گرسنگی بمیریم تا از دست دیکتاتور نان بگیریم؟ نگاه درویش پور به جامعه ایرانی این گونه است که مردم حاضرند از گرسنگی بمیرند اما یه وقت رضاپهلوی شاه نشه! برای همین است که این حقیقت ساده را درویش پور همانطور که ایرج اروجی و احمد مداح می بینند نمی بیند و بعبارت دقیق تر با غرض ورزی اصلا به آن توجه نمی کند. اینجاست که میگویم مخالفت امثال فرخ نگهدار و درویش پور با رضاپهلوی بیشتر از سر مشکل روانی است تا ایدئولوژیک. حزب کمونیست کارگری اما مشکل ایدئولوژیک دارد و هرگز نمیتوان ابه این حزب انگ غرض ورزی و مشکل روانی بست. میخواهم بگویم که من با حسن نیت از درویش پور و فرخ نگهدار ایراد میگیرم که مشکل شان نه ایدئولوژیک که روانی است. کاری که درویش پور میکند چون آگاهانه می کند خیانت به حقیقت و خیانت به آزادی و دمکراسی و خیانت به مبارزات مردم ایران است. قضیه خیلی ساده است: برای من زندگی در ایران اگر مثل زمان شاه شود کفایت می کند و نمیخواهم از این دمکراسی و آزادی بیان برخوردار باشم که بتوانم بگویم مرگ بر شاه. من از کار شاه راضی هستم حتا اگر به زور دارد برای من رفاه می آورد. از این بدتر که نداریم؟ احمد مداح هم همین را می گوید. او نه این که با دمکراسی مخالف باشد اما الاهم و فی الهم می کند. میگوید که حتا اگر ترس نادرست درویش پور را درست فرض کنیم که راه رضاپهلوی راهی به دیکتاتوری است اما رفاه که بهمراه می‌آورد و فعلا از جمهوری اسلامی بهتر است. تو بعدا برو سیاهکل قیام کن و دیکتاتوری پرولتاریا را کنار گذاشته ای بسیار خوب دمکراسی بیاور.
سالهای دور هرگاه به نوشته هایی از این دست بر میخوردم جا میخوردم که ای دل غافل من به این موضوعی که این مخالف طرح کرده فکر نکرده بودم. اما تجربه سالها به من فهماند که امثال درویش پور آگاهانه تنها نیمی از حقیقت را به بیننده نشان میدهند و سوال این است که چرا؟ و پاسخ اش این است که درویش پور هم مثل دیگران انسان است. حسادت دارد، بخل دارد، ناکامی کشیده خب.. برخی مثل بسیاری جمهوریخواهان و امثال من مشروطه خواه نیز در زندگی مان ناکامی هایی داشته ایم اما شرط انسانیت نیست که ناکامی های مان را بر سر دیگری خالی کنیم و از آن فاجعه آمیز تر این که این عقده و حسادت و ناکامی را در سطح ملی آنچنان مطرح کنیم که ملتی از آن آسیب ببیند. اگر جامعه شناس خود مشکل روحی شخصی داشته باشد پزشک مناسبی برای اظهار نظر پیرامون وضعیت جامعه نیست. شاید خواننده این نوشته مرا با متد کا گ ب و وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی مقایسه کند که برای از میدان در کردن حریفان به آنها برچسب میزنم و به حرف خامنه ای و مصباح یزدی گوش می کنم که توصیه می کنند مخالف مثل مولوی عبدالحمید را با انگ و تهمت بی آبرو کنید. به وجدانم قسم که اینطور نیست اما باید بپذیریم که بر اساس آمار وزارت بهداشت 75 درصد ایرانیان مشکل روانی دارند و 25 درصد نیاز به مشاوره روانی دارند و این تعداد در میان ما تبعیدی ها باید بسیار بیشتر باشد. مگر دکتر و مهندس و جامعه شناس شدن دال بر سلامت عقل و روان میتواند باشد؟ مگر امثال هانیبال لکتر ، پزشک روانشناس آدمخور را در سیاست کم داریم؟ این هم یکیش.
خط به خط نوشته مهرداد درویش پور را میتوانم به چالش بکشم اما تصور میکنم که همه ما میتوانیم این کار را بکنیم و تکرار مکررات است و خسته کننده. اما برای مزه فقط این آخرین نقل قول را از درویش پور می آورم: «مشکل تنها این نیست که این جریان تصویر روشنی نه از جامعه و نه از پایگاه اجتماعی خود و دیگر نیروهای اپوزیسیون و میزان بخت بازگشت سلطنت به ایران را ندارد»... آخه جامعه شناس، باسواد، آگاه به زمانه خود… تو که اینقدر مطمئنی که رضاپهلوی از ارزیابی جایگاه خود در جامعه ناتوان است و بخت بازگشت به سلطنت به ایران را ندارد – بگذریم که رضاپهلوی چنین ادعایی را ندارد و باز درویش پور آگاهانه خودش را میزند به آن راه – اگر اینقدر مطمئن هستی چرا در این سالها اینقدر به شاهزاده پرداخته ای؟ این همه مصاحبه.. یک دهم این را چرا از مسعود و مریم یا دیگری انتقاد نکردی؟ بجز این است که دلیلش این است که معترفی که رضاپهلوی جایگاه خود را می‌شناسد که چقدر نزد ایرانیان مهم است؟ چرا مهدی نصیری که از ایران آمد طرح « از تاجزاده تا شاهزاده» را مطرح کرد این همه سروصدا کرد؟ بجز این است که رضاپهلوی جایگاه دارد؟ کسی دیگری را سراغ دارید که مهدی نصیری بجای رضاپهلوی بگذارد؟ مثلاً مسعود و مریم یا عبدالله مهتدی یا مسیح علینژاد یا .. نمیدانم! یکی را از میان این اپوزیسیون را که درویش پور توصیه میکند را بیرون بکش بگذار جلوی مهدی نصیری بگو فلان فلان شده چرا این یکی را نگذاشتی کنار تاجزاده و از شاهزاده نام آوردی؟ مگر نمیدانی شاهزاده جایگاهی ندارد؟ این مقایسه که آوردم باید درویش پور را دراز کند اما.. خب.. ماشالللللله رو که نیست!

2. عدم توجه به تنوع در میان اپوزیسیون: مقاله، جریان سلطنت‌طلب و طرفداران رضا پهلوی را به شکلی کلی‌نگرانه تحلیل کرده و تفاوت‌ها و گوناگونی‌های موجود در این جریان را نادیده گرفته است. در حالی که در میان سلطنت‌طلبان نیز گرایش‌های متفاوتی وجود دارد که برخی از آنها، نگاه بازتری به دموکراسی و همکاری با دیگر گروه‌ها دارند.

3. مبالغه در تشبیه به چلبیسم: هرچند خطر استفاده ابزاری از قدرت‌های خارجی وجود دارد، اما تشبیه رضا پهلوی به احمد چلبی به طور کامل دقیق نیست. چلبی نماینده‌ای از پیش تعیین شده توسط قدرت‌های خارجی بود که بدون پشتوانه مردمی وارد عرصه سیاست شد، در حالی که رضا پهلوی اگرچه ضعف‌های آشکاری دارد، اما دارای برخی مشروعیت‌ها و شبکه‌های حمایتی در داخل و خارج از کشور است.

4. عدم پیشنهاد جایگزین مشخص: نویسنده بر نقش جنبش‌های اجتماعی داخلی تأکید کرده، اما مسیر مشخصی برای هماهنگی و سازماندهی این جنبش‌ها یا ارتباط آن‌ها با اپوزیسیون خارج از کشور ارائه نمی‌دهد. این مسئله باعث می‌شود مقاله در سطح انتقاد باقی بماند و راه‌حل عملیاتی روشنی ارائه نکند.

پیشنهادات و راهکارها:
1. تعامل سازنده میان نیروهای اپوزیسیون: به جای تمرکز صرف بر نقد رضا پهلوی یا دیگر جریان‌ها، باید به دنبال راه‌هایی برای ایجاد یک همگرایی ملی بر مبنای اصول مشترک بود. این همگرایی می‌تواند محوریتی برای اتحاد نیروها در دوران گذار ایجاد کند.

2. شفاف‌سازی نقش و مسئولیت‌ها: اپوزیسیون، از جمله رضا پهلوی، باید به جای ادعای رهبری، بر ایجاد یک سازوکار شفاف و دموکراتیک برای تعیین نقش‌ها و وظایف در دوران گذار متمرکز شوند. این رویکرد می‌تواند اعتماد عمومی را جلب کند.

3. تمرکز بر آگاهی‌بخشی و بسیج مردمی: به جای اتکا به قدرت‌های خارجی، باید تلاش کرد تا با بهره‌گیری از ظرفیت رسانه‌ای و آموزشی، جامعه را برای تغییرات بنیادین آماده کرد و جنبش‌های داخلی را تقویت نمود.

4. ایجاد نهادهای مشورتی: تشکیل نهادهای مشورتی میان جریان‌های مختلف اپوزیسیون می‌تواند به کاهش تنش‌ها و سوءتفاهم‌ها کمک کند و زمینه را برای شکل‌گیری یک آلترناتیو قوی‌تر فراهم سازد.

در مجموع، مقاله‌ی درویش‌پور دارای نکات ارزشمندی است، اما برای اثربخشی بیشتر نیاز به تعادل و جامعیت در نقدها، توجه به واقعیت‌های موجود و ارائه راهکارهای عملی دارد. تمرکز بر همکاری و همگرایی میان نیروهای متنوع اپوزیسیون و پرهیز از تشدید اختلافات، گامی کلیدی در این مسیر است.
با احترام، مرادی

کیانوش جان، پیام مهرداد درویش پور و بقیه در خیل به اصطلاح جمهوری خواه طی چندین دهه اخیر بطور مختصر و موجز مصداق این مثل است:
آشی که برای من نجوشه، سر سگ در آن بجوشه!!!
توهم خود بزرگ بینی در این هموطنان سر و ته ندارد!
هموطنمان احمد مداح نوشته کوتاهی دارد خطاب به هموطنانی مثل درویش پور که من در اینجا می گذارم و گویاست:

یک بار دیگر سخنی با شکم های سیر! در هوای فرحبخش و تمیز و آزاد...اروپا و امریکا و کانادا!خصوصاََ طیف جمهوری خواه
ای کاش در ۴۵ سال گذشته ایرانیان جمهوری خواه در یک مجمع،کنفدراسیون،کمیته یا هر نام دیگری جمع می شدند و بر سر حداقل هائی توافق می کردند ،تا با صدائی واحد سخن می گفتند، ای کاش شخصیتی پیدا می شد که بتواند انها را در یک صف پشت سر ایرانیان به جان آمده،گرسنه و درمانده پشتیبان کند.
اگر کسانی نفهمند که مشکل امروز ایران هیچ شباهتی به مشکلات زمان شاه ندارد،کم هوش و کر وکورند. به گروه های مبارز دوران شاه اگر بنگریم،از شریف واقفی تا احمد زاده، از شعاییان تا پویان،از کیانوری تا شریعتی ،از منیژه اشرف زاده تا رقیه دانشگری ،از حمید اشرف تا فرهاد صفا و ... این امکان را داشتند که بدون تبعیض درس بخوانند،ورزش کنند ،تفریح کنند ،ازدواج کنند و با شکم های سیر با شاه مبارزه کنند،آنهم نه برای دموکراسی و حقوق بشر که برای دیکتاتوری پرولتاریا ، تشیع علوی و آرمانهایشان....
اما امروز اوضاع دگرگونه است،نیمی از ایرانیان به معنی واقعی گرسنه اند،بیشمارانی بی خانمانند،تحصیل و حتی با سواد شدن برای ملیون ها ایرانی گرسنه و درمانده ممکن نیست.حکومت اسلامی برآمده از انقلاب ۵۷ تنها مخالفین را هزار هزار اعدام و تیر باران نکرد،بزرگترین "اعدامی" زندگی بود...
اوضاع با دوران شاه متفاوت است..اکثریت حتی انها گرسنه نیستند،بیش از دموکراسی و جمهوری برای زندگی مبارزه می کنند.."زندگی معمولی.."
این روزها دیگر کسی با سیانور زیر لب برای آرمانهای سیاسی خودکشی نمی کند! یاس ناشی از عدم امکان زندگی و فشار روحی و روانی ناشی از فشار حکومت مذهبیست که فوج فوج جوانان و نوجوانان را به انتحار می کشاند.
در قدم اول باید کمک کرد تا زندگی به ایرانیان باز گردد..
یادم رفت بنویسم که حرف درست را در ارتباط با برخورد آپوزیسیون با شاهزاده رضا پهلوی را ژاله زد که گفت آپوزیسیون با رضا پهلوی بدرفتاری کرده است و این بدرفتاری از دید ژاله را باید از دید نسل دوم پرورش یافته در دموکراسی غرب، دانمارک، معنا کرد و آن معنایی نیست که نسل شما و من از بدرفتاری می فهمد.

نوشته آقاي مهرداد درويش پور خطوط نانوشته متعددي دارد. اينكه آقاي رضا پهلوي كارنامه موفقي در جمع آوري نيرو براي تشكيل اءتلاف و اتحاد با محوريت شخص خود نداشته ، به معني آن
نيست كه نيروهاي مخالف و منتقد وي از جمله خود جناب درويش پور و يا تشكلهاي جمهوريخواهي كارنامه موفقي داشته اند. تجربه اتحاد جمهوريخواهان كه درويش پور هم از همراهان إن بوده اند، پيش روي ماست واكنون حتي به زحمت قادر به اداره و حفظ يك جمع حداكثر چند ده نفره كوچكًً است. كساني كه خود اندوخته و توانايي لازم را براي پركردن خلاء رهبري در اپوزيسيون ندارند چگونه به خود اجازه ميدهند رقباي خود را آماتورهاي سياسي و غيره بنامند؟
شعر زير در توصيف حال كساني مثل آقاي مهرداد درويش پور ، در حدود ٧٠ سال پيش سروده شده است:

"… گفت از عيب خويش بي خبري-زان ره از خلق عيب مي جويي

گفتن از زشت خويي دگران-نشود باعث نكورويي

تو گمان ميكني كه شاخ گلي- به صف سرو لإله ميرويي

خويشتن بي سبب بزرگ مكن-تو هم از ساكنان اين كويي

ره ما گر كج است و ناهموار- تو خود اين ره چگونه مي پويي

در خود آن به كه نيكتر نگري-اول آن به كه عيب خود گويي"

شعر از پروين اعتصامي است كه من چند مصرع آن را حذف كرده ام.

.

درود بر کیانوش گرامی
دیدگاه شما بسیار درست است
اکنون وقت یکدیگر ستیزی نیست
هم جمهوری خواهان و هم پادشاهی خواهان باید با هم برای هدف مشترک بر اندازی یک صدا بشوند و سنگ های خود را بعد از براندازی وا بکنند
نوع حکومت را صندوق رای تایین میکند
حدف شاهزاده کمک به جنبش است برای دوران گذار
اکنون که رژیم ضعیف است و شرایط داخلی برای بر اندازی و شرایط بینالمللی برای حمایت نکردن غرب از جمهوری اسلامی و آمدن ترامپ و موضع اسراییل مناسب برای بر اندازی است ما نباید این موقعیت طلایی را از دست بدهیم و به خصومت های عقیدتی بین پادشاهی خواهان و جمهوری خواهان بپردازیم
پاینده ایران و ایرانی

اگر مردم ایران به طور کلّی و مدّعیان اپوزیسون در خارج از میهن بدون هیچ استثنائی، «شاهزاده رضا پهلوی و طیف پادشاهی خواهان» را به کناری بگذارند و انگار نه انگار که وجود خارجی دارند، طبق ادعایتان آقای درویش پور گرامی، مبنی بر «آشنایی با الفبای سیاست»، من از شما و کسانی که همچون شما موضعگیری میکنند، میپرسم که تا امروز کدام گام ارزشمند و شایان ستودنی را برای برونرفت از معضل حکومت فقاهتی برداشته اید؟. پرسشم فقط نه تنها از شمای نوعی و هعقیدگانتان است؛ بلکه رقیبان سیاسی شما به همچنین؟. کدام ایده و کانسپ صنّار سی شاهی را تا امروز توانسته اید مطرح کرده و در سمت و سوی واقعیّت پذیری اش اقدام کنید تا مردم ایران و آنانی که رقیب سیاسی همعقیدگان شما محسوب میشوند، توانسته باشند یا بخواهند تره گندیده برای ایده و کانسپ شما خورد کنند؟.
ادّعای «آشنایی با الفبای سیاست» داشتن؛ ولی در عمل، «آچمز بودن تمام عیار شدن»؛ یعنی کوچکترین شناخت کودکستانی نداشتن از شیوه نوشتن و تلّفظ و هیجی کردن سیاست؛ چه رسد به آگاهی داشتن از الفبای آن. من میخواهم بدانم شما و همعقیدگان شما بر شالوده کدام «پرنسیپها و اصول» که با واقعیّتهای تاریخ و فرهنگ و آرزوها و آرمانها و خواسته های مردم ایران، همخوانی و همسویی و همترازی داشته باشند، حرفی و ایده ای و راهچاره ای برای برونرفت از معضل هولناک حکومکت فقاهتی دارید؟. این گوی و این میدان. بسم الله!
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان