خزان غمگين

خزان غمگين *
 

خزان در رهگذارى رو به پايان
همى مى رفت لنگان لنگ لنگان

فروزان مجمر١خورشيد بى تاب
به لرزانى نمايان گشته در آب

دمان بادِ مشيَّت ٢تيز مى تاخت
زمين در زير پايش رنگ مى باخت

فرو مى خفت خورشيدِ جهانسوز
زتن بيرون فكن آن خلعتِ روز

زمين مى ريخت برگ ِارغوانى
خزان مى بود واينش ارمغانى

دمى محنت بهر سو خيمه افراخت
خلائق را را ز نهمت٣ سينه بگداخت

وطن محنت سرا، نامحرم ادراك
نبودى كس نگفتى ما عرفناك ٤

خروشان خلق و در دم سينه خاموش
چو آن بحرِ فرو افتاده از جوش

در آيين بهى بهتر قدمدار
حوادث را ز ضجرت ٥شد خريدار

همى مى خواست ايران از ستم دور
ستمگر اندرين باغِ ارم كور

ستمگر گُرْگ و او همچون شبان بود
شبانان را ز گرگان بس زيان بود

صلا سرداد ايران را سزا نيست
چنين دردى بر اين پيكر روا نيست

ز دانش مى شود هر ملك آباد
ز نادانى رود يكباره بر باد

اگر نايد ز دولت دادكارى
به ملٓت مى رسد بس ناگوارى

چو از دولت ببيند ملٓت آزار
شود ملٓت ز دولتمرد بيزار

همى مى گفت : پيش آمد تبهكار
ز نو گُردانِ كشور بر سرِ دار

به عدل و داد ملٓت آرزومند
ستم برجا و مردم پاى دربند

نشد آن بختِ اندر خواب بيدار
ولى زائل ٦ شد آن راىِ هُشيوار

بلى بشكست او قفلِ دهان را
عيان بنمود بى پروا نهان را

سخن تلخ و ز تلخى آتش افروز
تباهى را دمادم زآن سخن سوز

چو مى پيمود راهِ سربلندى
ره ايران بر اوج ارجمندى

تنش آجينِ٧زوبين ِ جفا شد
از آن آجين فضيحت بر ملا ٩شد

خزان غمگين و آذرماه خونين
يلى مى بود و برتن ديد زوبين١٠

فراز کوهسار ِعزِّ جاوید
فروهر مهر تابان گشت و تابید

بسان نورِ جاویدان خورشید
فروهر ها فروزانند و فرشید

ز خونین سینه هاشان خفته در خاک
نوای مهر ایران کرده پژواک

از این رزم آوران مرگ چالاک
عروج نام ایران شد بر افلاک

تهران ولنجك
ششم آذرماه هزاروسيصدونودونه

*به ياد انوشه روانان داريوش فروهر و همسرش پروانه اسکندری آزادیخواهان  ملى گرا  كه بیست
 و شش سال پیش در اول آذرماه هزاروسيصد و هفتادو هفت دشنه آجین شدند

(١): مجمر: آتشدان
(٢): مشيٓت: سرنوشت ، تقدير
(٣): نهمت: نياز
(٤):ماعرفناك: ماترانشناختيم
(٥ء):ضُجرت: اندوه
(٦): زائل : زدوده ، نابود
(٧): آجين: بن مضارع آجيدن: سوراخ كردن
(٨): فضيحت: رسوايى
(٩):برملا: آشكار