خودكشي را قبول ندارم چرا كه بد آموزي است

يادداشتي كوتاه در مورد اتفاق تكان دهنده حسين عرب زاده كه خود و فرزند معلولش محسن را از طبقه  پنجم ساختماني در برلين پايين انداخت و مادري تنها را  در مرگ شوهر و فرزند تنها گذاشت

امير جان 
احساس شما را درك مي كنم ولي منطق شما را و قضاوت  شما را نمي فهمم. 
هر انساني ممكن است در طول زندگي اش  در يك مرحله به نا اميدي كامل و بي پناهي كامل برسد ( hopelessnessو helplessness )  و دست به خودكشي بزند . 
در اين موارد احساس  بر منطق چيره مي شود . چنين شخصي احتياج به كمك و همدلي و درمان دارد و نه قهرمان شدن .
من در دايره دوستانم سه مورد مشابه را از نزديك مي شناسم كه هيچكدام حتي فكرش را هم نمي كنند كه روزي بر چنين  خود كشي و ديگركشي برسند ، چون مددكاران و دوستان و روان درمانگران در دسترس هستند . 
ما همگي در اين واقعه نقش داريم كه كمً كمك كرديم وكم همدلي كرديم . 
مبارزه فقط سخنراني كردن و مقاله نوشتن نيست همدلي وًمدد كاري به دوستان هم بخشي ار مبارزه با ديو نا اميدي وتنهايي و بيكسي است . 
احساسات دوستان و شما را ارج مي نهم گرچه بعد ازمرگ سهراب است  اما glorify كردن خودكشي را قبول ندارم چرا كه بد آموزي است . 
اشكبوس - روان شناس