« اتحاد سرخ و سیاه و قهوه ای » مسعود نقره کار! ادامه داوری سیاسی نمونه چپ ۵۷ ؟

▪️در فیسبوک مسعود نقره کار نوشته ای با عنوان « اتحاد سرخ و سیاه و قهوه ای علیه آزادی و دموکراسی» توجه ام را جلب کرد .
مسعود نقره کار که به گمانم از تاثیر گذاران درمحفل ها و جمع هایی با نام هواداران سوسیال دموکراتها یا انجمن های چپ می باشد.

▪️می توان با تعریف نقره کار از سرخ ، چپ ، راست ، قهوه ای اختلاف نظر داشت چرا که در دوران معاصر مفاهیم سیاسی از آنچه در دوران جنگ ایدئولوژیکی برداشت می شده است تفاوت جدی دارد. این مفاهیم در شرایط انتخابات و بلوک بندی های راست، چپ ، میانه، بنابه ماهیت و روش های اجرایی و تاثیر گذاری ها نمود می یابند. اما در واقعیت زمینی متغیر ، ما با جابجایی این مفاهیم مواجه هستیم. من و شما برای یافتن راه حل ها برای چالش های اجتماعی در موردی راه و روش از نوع چپ را بر می گزینیم ، و در موارد دیگر شیوه های راست را انتخاب کنیم .
▪️ انتخاب یک راه حل، به جهات ارزش و وزنی که دارد ، بخودی خود نه راست است و نه چپ . اینها برچسب های دوران معاصر است ، که به عنوان معیار یا شناخت یک آدرس سیاسی اهمیت یافته است . آنچه اهمیت واقعی دارد، نتیجه تصمیم و کار بسود مردم است. نتایحی که قابل لمس در تجربه روزمره مردم باشد و قابل اندازه گیری هستند . اما اینکه سیاست چه نام و رنگی به آن میدهد، مفاهیمی هستند که در ذهن ما جاری هستند .

▪️ به عنوان مثال ، بخشهایی زیادی از تصمیمات شاه فقید نمونه خوبی از انتخاب راه حل ها و در پی آن نتایحی بسود مردم بود، نمونه، آموزش رایگان ، بهداشت عمومی رایگان ، اصلاحات ساختاری ، تقویت بنیادین حقوق زنان ، سهیم کردن کارگران در سود کارخانه ها ، اداره شورایی تعاونی‌های روستایی و فروشگاهای زنجیره ای محیطهای کارگری ، کارمندی ، خانه های سازمانی برای بخش های متنوع موسسات دولتی ، صنعتی ... این اقدامات هیچ شباهتی با روش های معمول احزاب راست حتی در کشورهای دموکراتیک نداشته است . مهم نیست چه نامی به آن بدهیم، چپ ، راست ، لیبرال... . این اقدامات به جهت عمق و تاثیر اجتماعی عمیقا انقلابی بوده اند که در راستای سیاست های سوسیال رفرمیستی پهلوی به اجرا در آمده اند . دعوا بر سر نامگذاری اقدامات سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی شاه و اختلاف نظر بر نوع نگرش در دیروز ما و داوری امروز ما ، صرفا مشغولیات ذهن آشفته مان است که هیچ ارتباط ماهوی با اصل تصمیم ، انجام کار و نتایج حاصله از آن برای عموم نداشته و ندارد . ترازو برای اندازه گیری و داوری در دست توده ها است ، نه ذهنیت پردازان آشفته سکت های چپ و راست با هر نام و موقعیتی ....

▪️حال برگردیم به آنچه نقره کار در تقسیم بندی خود می پردازد . من نمی توانم ذهنش را بخوانم اما آنرا بسیار آشفته می فهمم ، همان آشفتگی ذهن کلاسیک چپ زده ،غرق در مفاهیم و تعاریف اسارت بار نسل ما .
او در امتداد همان ذهنیت، ارتجاع تازه ای کشف می کند که درشکه چیان آن در خیابان های سیاست ، سلطنت طلبان هستند ، البته با یک جاخالی رادیکال /افراطی راست منظور است . اما آنچه او نمی گوید و در لابلای استدلالهای او یافت می شود، پنهان سازی کینه چپ سنتی علیه نیروهای لیبرال دموکراسی ایران است ، که امروز بخش عمده آنها پشتیبانان پهلوی هستند ،نه الزاما پادشاه خواهی، بلکه به علت ضرورت جمع شدن برای تغییر ... ،
رادیکالهای «قهوه ای» بهانه نقره کار است برای تاختن به هسته اصلی مبارزه ملی نسلی که انتخاب کرده است .

▪️امروز ما در جبهه متنوع هواداران و پشتیبانان پهلوی با یک مجموعه ای از نیروها ، شخصیت ها با نام و هویت های مشخص مواجه هستیم . در اطراف شاهزاده، زنان و مردان آگاه با تحصیلات آکادمیک، اعتبار سیاسی ، اخلاقی و اجتماعی بسیاری حضور دارند. نقره کار سراغ این نیروها را نمی گیرد یا نمی خواهد ببیند. عمده روشنفکران را، ما امروز در بین پشتیبانان شاهزاده پهلوی می بینیم . زیرا برای این شخصیت ها و نیروها ، مبارزه ملی بسیار مهم است نه چه کسی در آینده شاه یا رییس‌جمهور ایران شود. نقره کار با ساده سازی، در ادامه استدلال خود ، یقه غوغاگران قهوه ای را می گیرد، که به گمانم پرانتزی در حجم مبارزه میلیونی مردم ایران هستند .

▪️کینه نهادینه شده در نسل نقره کار ، با جسارت ورزی نمایندگان فکری نسل «زد» بسیار بیگانه است. او آنها را با نام افراطی و رادیکال زیر ضرب قرار میدهد، بدون اینکه تلاش کند آنها را بفهمد، و زبان سیاست ورزانه اصولی را ، در برخورد با آنها بکار گیرد . در تعدادی از کامنت ها وقتی نخوه نگرش او، در رابطه با آشفتگی و پراکندگی های اپوزیسیون علت یابی می‌ شود، و اشاره می شود که نقش نسل باورمند به نکبت ۵۷، به عنوان مسبب هم در فاجعه امروز قابل سرزنش است، بلافاصله نقره کار در موضع دفاعی چپ سنتی شمشیر از رو می بندد ، استبداد شاه مقصر است که آخوند را میدان داد و چپ ها را شکنجه کرد و کشت. خوب اینجا مقصر اصلی افشا شده و چپ سنتی با هژمونی اندیشه ورزی تاریخی خود (عمدتا ضد ملی) نقش فرعی داشته است

▪️ بحث درستی فاکتهایی که همگان واقفند نیست ، بلکه نخوه نگرش او است، که در نتیجه گیری ها و علت یابی ها می لنگد. او می گوید از عملکرد سیاسی گذشته خود انتقاد کرده است (بروید بخوانید ... ) اما او قادر نیست بگوید که درعمل سیاسی امروز او آن «انتقاد از خود» چگونه پیوند یافته است ، چه اهدافی را در نگرش امروز او دنبال کرد که بتوان جستجو کرد و نشان از صداقت در انتقاد او دانست ؟ نه، انتقاد از گذشته او مثل بسیارانی ، صرفا عذر بدتر از گناه است ، یک نوع رفع تکلیف برای نپذیرفتن مسئولیت. پرسش این است قدم‌های بعدی او به عنوان مدافع اندیشه های سوسیال دموکراسی در جهت نزدیکی با آقای پهلوی چه بوده است؟ طبعا سلطنت طلبان همیشه افراطی مانع همبستگی هستند ، ازجمله مشاوران شاهزاده ، در نتیجه عدم رغب و تلاش در جهت نزدیکی توجیه میشود. برای خواننده بیرونی، پیام اینگونه است « رضا پهلوی اسیری است در دست ارتجاع قهوه ای از فرشگرد ها تا ایران نوین ها و غیره ... » مسیر راه مین گذاری شده است ، دقیقا همان روش و استدلالی که قبل از ۵۷ در برخورد با پهلوی پدر از جانب چپ ها مطرح می‌شده است . برای او تا زمانی که نصفه لیوان خالی است ، امیدی وجود ندارد...
▪️به باور من امثال نقره کار و نمونه های نسل چپ سابق که از اقبال مردم برای راه حل ملی با پذیرش نقش شاهزاده رضا پهلوی آگاهی دارند ، یک وضعیت سیاسی آزردهنده ای بوجود آمده است . عصبانیت از فرشگرد و استبداد شاه نوعی عذر موجه ای شده است که بگویند ما نیستیم . «لاتهای چماق بدست» اطراف هر جریانی همیشه وجود خواهند داشت، حتی در اروپا در اطراف احزاب دمکراتیک راست و چپ . متاسفانه امثال نقره کار در ذهنیت کینه ستیزانه ضد پهلوی خود دست این لاتهای خود ساخته و یا واقعی را چماقی داده اند و در درگاه رضا پهلوی به نگهبانی گماشته اند.
▪️ عصبانیت او در پاسخ به کامنت ها بسیار آشکار است ، چون مردم (بخوان چریک سابق ) دموکراسی می‌خواستند و شاه هم جلوی تشکیل احزاب «دموکراتیک » را گرفت ... پس انقلاب اجتناب ناپذیر شد ... او نمی تواند ببیند ،اگر چند سال قبل تر هم این احزاب سیاسی ایدئولوژیک آزاد می شدند ، ظرفیت آنها در درجه اول به سمت بزیر کشیدن شاه بکار گرفته میشد، نه تقویت دموکراسی ، چون نسلی نبود که بتواند دموکراسی را بفهمد. متاسفانه خودباوری کاذب همراه با خودشیفتگی نسل چریک بازنشسته امروزی ، مرزی ندارد. سخن من/ ما درد دل نسل منتقد به تبهکاری سیاسی نسل گذشته است، که امیدی به درمان برای ماندگان درگاه ۵۷ نمی بیند، بلکه دفاع از وجدان آزاد خود را وظیفه می پندارد .
لینک مقاله نقره کار در پایین آمده است . توجه شما را به کامنت های او جلب می کنم . انگیزه اصلی من برای نگارش متن انتقادی بالا در واقع مرتبط به کامنت های او است . 
https://www.facebook.com/share/p/1BzZiVukv6/

❗کامنت ها
▪️کیا رستمی :
ما در ایران جز مقطعی کوتاه با حرب سومکای داریوش فروهر در دهه ۲۰ شمسی به تقلید از ناسیونال- سوسیالیست‌های هیتلری، هیچگاه یک جریان منسجم سیاسی قهوه‌ای یا فاشیستی با تعلقات فاشیستی ویا ناسیونال- سوسیالیستی نداشته‌ایم. اگر بسیار معدود افرادی با رفتارهای فاشیست مآبانه در عرصه سیاسی قصد ماهی گرفتن دارند باید بدانند که این تفکرات با خلق و خوی امروز ایرانیان کاملن در تضادست. برعکس می‌توان فاشیسم را از هر نظر در قامت و هیبت حاکمیت اسلامی اشغالگر در ایران یافت، از جنگهای نیابتی تا سیاستهای روانشیستی رژیم، ضدیت و دشمنی با یهودیت و اسرائيل و غرب ستیزی و امت گرایی  و صدها پدیده دیگر. این مغلطه بزرگی است که ارتجاعی بنام ارتجاع فاشیستی و قهوه‌ای در اطراف شخص شاهزاده رضاپهلوی شکل گرفته که در قالب مشاوران او و احزابی همانند حزب ایران نوین و یا فرشگرد بروز نموده است. و اگر مصادف بودن ایران‌گرایی با ارتجاع قهوه‌ای منظور نویسنده است که دیگر واقعن یک فاجعه‌ تفکری است.

❗پاسخ من به کامنت بالا 

در مقاله تلاش کردم هدف‌های پنهان در عین بسیار آشکار چپ ایران را در برخورد با «فاشیسم قهوه ای» بشکافم.  تصور میکنم همه حرفهایم را زده ام . تردیدی ندارم که آنها بی عملی خودشان را بدین طریق توجیه می کنند. مقصران و ناشیان عرصه سیاست در اطراف شاهزاده دیده میشوند ، آری ، در اوایل این دوستان جوان روشهای مداراگرانه کمتری داشتند و من هم دوست نداشتم ، همینطور شلاقی منتقد بودند ...‌  ‌ زبان سیاست این نیست چون حق دارم پس باید بتازم ... ، اما این دوستان الان بسیار پخته و منسجم برخورد می کنند. من نمیدانم آنها چقدر نفوذ سیاسی دارند ، اما آنچه شاهزاده می گوید و رفتار می کند ، عمیقا دمکراتیک و با فرهنگ یک لیبرال دموکرات قابل توجیه است ‌ . حال چرا این فاشیست های قهوه‌ای بی اثرند را من نمیدانم . به این نتیجه می رسم ، یک هوچی گیری از طرف چپ سرکوهی و درویش پور ها راه باز کرده است و دیگران هم در این آتش می دمند.

❗کیا رستمی
دقیقن اینچنین است که می‌گویید هوشنگ گرامی. فریادهای امثال سرکوهی و هالو و خرسندی بیشتر هوچی‌گری است تا روشنگری. و مطمئنا شاهزاده رضا پهلوی بیش از هرکس دیگری خطرات  افراط گرایی را میداند ومی‌شناسد و  جلوی این جریانات مخرب در درون تشکیلات تحت نظر خویش ایستاده است.
❗شیرین زاهدی
مطلب شما در ایران گلوبال  جواب خوبی به چپ های عصبانی بود .
هنوز هم نمیتوانم بفهمم چطور میشود که اشخاصی یا گروههایی ایدئولوژی خودشان را به  صلاح مردم و خطری که آنها را تهدید میکند ترجیح بدهند .
همانطور که حکومت اسلامی انجام داده و میدهد