از گوادلوپ تا کاناناسکیس؛ باز هم بر سر سفره‌ای که ما را بر آن نشانی نیست؟

زمستان ۱۳۵۷، در اقامتگاه خلوت و گرمِ رئیس‌جمهور فرانسه، والری ژیسکار دستن، در جزیره‌ی گوادلوپ، نشستی برگزار شد که بی‌سروصدا، اما سنگین‌تر از هر انقلاب خیابانی، مسیر تاریخ ایران را تغییر داد. کنفرانس گوادلوپ؛ جایی که چهار قدرت بزرگ غرب " آمریکا، بریتانیا، فرانسه و آلمان غربی" در غیاب صدای ملت ایران، تصمیمی گرفتند که سرنوشت ما را برای دهه‌ها زیر سایه‌ی استبداد مذهبی فرو برد.

آنان، به‌نام مقابله با شوروی و حفظ منافع خود، به این نتیجه رسیدند که دیگر نباید از دولت شاهنشاهی پشتیبانی کنند، و در عوض، باید آیت‌الله خمینی را به عنوان آلترناتیو مورد حمایت قرار دهند. اما آنچه نصیب مردم ایران شد، نه آزادی بود و نه عدالت. تنها یک دیکتاتوری خون‌آشام این‌بار در جامه‌ی دین ، بر سر کار آمد؛ دیکتاتوری‌ای که نه خدا را می شناخت و نه مردم را آزاد گذاشت.

اکنون، ۴۶ سال گذشته است. سال ۲۰۲۵، در سکوت کوهستان‌های آرام کانادا، در دهکده‌ی کاناناسکیس، بار دیگر قدرت‌های جهانی گرد هم آمده‌اند. این بار برای جمع‌بندی یک بحران: جنگی که با حمله‌ی سهمگین اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای رژیم اسلامی آغاز شد و حال، آینده‌ی منطقه را در آستانه‌ی دگرگونی قرار داده است.

در کاناناسکیس، از امنیت جهانی سخن می‌گویند، از نظم نوین خاورمیانه، از پایان جنگ و شاید آغاز صلح... اما باز هم، آن‌که باید در مرکز این گفت‌وگوها باشد، غایب است: ملت ایران و نمایندگان واقعی‌اش.

مبادا فریب واژه‌های رنگ‌وبار دیپلماتیک را بخوریم. آنچه پشت درهای بسته‌ی این نشست می‌گذرد، می‌تواند نقطه‌ی آغاز فصلی نو باشد یا تکرار همان کابوس گوادلوپ. اگر قدرت‌های جهانی تصمیم گرفته‌اند برنامه‌ی هسته‌ای رژیم ایران را متوقف کنند , که باید چنین کنند , این پایان نباید بهانه‌ای شود برای بخشش دوباره‌ به رژیمی پوسیده، یا تنفس مصنوعی در رگ‌هایش.

نباید اجازه داد نام ملت ایران، همچون مهره‌ای بی‌جان در بازی شطرنج قدرت‌ها جابه‌جا شود؛ نه به بهای جان بی‌گناهان، نه به قیمت تکه‌تکه شدن وطن.

ایرانیان! دیگر زمان تماشا گذشته است. تاریخ، با تلخی، اما با صداقت، به ما آموخته که آینده را نمی‌توان به دست بیگانگان سپرد. همان خیانتی که در ۵۷ با سکوت و سادگی‌مان پذیرفتیم، نباید در ۲۰۲۵ تکرار شود.

این‌بار باید در میدان بود: نه فقط در خیابان، که در رسانه‌ها، در مهاجرت، در شبکه‌های جهانی، در سیاست و اندیشه. صدای ما باید در گوش تصمیم‌سازان جهانی طنین بیندازد. سکوت امروز، خیانت به فرداست. بی‌تفاوتی، همدستی با ظلم است.

رژیم جمهوری اسلامی ، این غده‌ی چرکین بر پیکر ایران ،امروز در آستانه‌ی سقوطی اجتناب‌ناپذیر ایستاده است. مبادا توافقی در حاشیه‌ی نشست‌ها، دوباره جان تازه‌ای در پیکر نیمه‌جانش بدمد. مبادا که معامله‌ای پنهان، بار دیگر او را چون ماری زخم‌خورده در کمین بگذارد، برای بلعیدن نسلی دیگر.

مردم ایران! برخیزید! سرنوشت‌تان را خود رقم بزنید. نه با جوهر توافق‌نامه‌های قدرت‌های بیگانه، که با قلم اراده‌ی ملی‌تان. این‌بار، نام شما باید در سرفصل آینده باشد، نه در حاشیه‌ی آن.

از گوادلوپ تا کاناناسکیس، باید این تجربه را به فریاد گفت:
تاریخ را ملت‌ها می‌سازند، نه کنفرانس‌های پشت درهای بسته.