تراما يا آسيب هاي رواني دراز مدت جنگ

تراما يا آسيب هاي رواني دراز مدت جنگ 
==================================================
ضربه هاي رواني جنگ بر انسان ها متناسب با سن ، جنسيت ، اعتقادات، و شرايط اجتماعي واقتصادي و تحصيلات افراد مي تواند متفاوت باشند و لذا واكنش هاي رفتاري - رواني و حتي فيزيولوژيكي متفاوتي را هم سبب مي شوند.
اولين ضربه رواني نسبتا همه گير ، احساس از دست دادن كنترل  بر زندگي روزانه و حتي ترس از دست دادن زندگي است .
انگيزه بقا وزنده ماندن ، در شرايط جنگي و بمب باران ، بشدت كاهش مي يابد و انسان را نگران  زنده بودن در فردا هاي ديگر مي كند . 
اين ترس در كودكان شديدتر  بروز  مي كند و لذا واكنش هاي غير عادي در كودكان هم آشكارتر خود را نشان مي دهند. رفتارهايي  مثل : بيقراري ، شب ادراري، گريه و يا زود انگيختگي ، بيخوابي ، فرار و پناه بردن بطرف پدر ومادر ..
در بزرگسالان نيز بيخوابي ، نگراني ، عصبيت ، پرخاشگري ، عدم تمركز بر كار روزانه ، فرار به نقاط امن تر ، گوش بزنگ بودن دائم به راديو، تلويزيون واينترنت  ، گرايش به سيگار و الكل و از همه مهمتر عصبانيت و زود انگيختگي دائم و اضطراب ، بالا رفتن فشار خون ، سريعتر شدن ضربان قلب  و افسردگي شايع است.

تصویر

اولين ضربه رواني جنگ ، در بمب باران هاي شبانه و آتش سوزي هاي ناشي از انفجارها ، احساس از دست دادن كنترل  وگسيختگي عاطفي ، احساسي و حتي شناختي است . اختلال در تعادل رواني و فعاليت طبيعي روزانه و از دست دادن حافظه  آشكار مي شوند كه همگي اين واكنش ها نتيجه اين ضربه هاي رواني و تراما هاست كه به آن اختلال پس از ضربه رواني يا Post Traumatic Stress Disorder ) گفته اند كه  چند گروه را بيشتر تحت تاثير قرار مي دهند : كودكان ، زنان ، سالمندان و كساني كه زمينه هاي مشكلات رواني قبلي دارند و از بقيه آسيب پذيرترند. 
در اين سه يا چهار گروه واكنش هاي بيخوابي، كابوس ، اضطراب ، نگراني و بيقراري بيشتر از حد معمول ديده مي شوند.
مشاهده اين تغييرات ناگهاني و شايع ، نشانه هايي از فرياد كمك خواستن و  احساس بي پناهي است .
پيشنهاد مي شود تا براي اين آسيب ديدگان شرايط آرامي فراهم شود تابتوانند احساسات و ترس هاي خود را بيان كنند  يا با كلمات و يا با نقاشي و پدر ومادر و يا نزديكان به آنها گوش كنند و كمتر  قضاوت كنند . 
به آغوش گرفتن كودكان و تشويق انها به بازي مي تواند به آنها امنيت و آرامش بدهد . اگر امكان دارد سالخوردگان و وكودكان و زنان به محل امن تري منتقل شوندو  بزرگسالي در كنارشان باشد .
تماشا كردن حملات هوايي و تخريب ها و آتش سوزي ها و حتي مشاهده آنها در تلويزيون ، براي اين گروه هاي ياد شده ، توصيه نمي شود ، چون كودكان قدرت تجزيه وتحليل اين اتفاقات را ندارند و زنان و سالخوردگان  در اين موارد آسيب پذيرترند . 
مشاوران رواني و مددكاران اجتماعي ، در كاهش  اضطراب ها و ضربه هاي رواني ناشئ از جنگ ، مي توانند بسيار موثر باشند.
اشكبوس طالبي - روان شناس - بروكسل  اول تيرماه ٤٠٤