فرصت‌سوزی دیروز، خطر فرصت‌سوزی امروز

فرصت‌سوزی دیروز، خطر فرصت‌سوزی امروز
در سال ۱۳۵۷، آنچه می‌توان آن را «عاشورای مصدق» نامید، بر عقل و خرد بسیاری از نخبگان و روشنفکران سایه انداخت. در هیجان آن روزگار، نه اصلاحات محمدرضا شاه دیده شد و نه برنامه‌ی نجات‌بخش شاپور بختیار. عقلانیت فدای احساسات شد و فرصت اصلاحات بنیادی سوخت. نتیجه، پیوستن بخش بزرگی از نیروهای مدعی روشنفکری به ارتجاعی‌ترین جریان‌ها بود و فاجعه‌ای زاده شد که اکنون در آستانه‌ی چهل و هشتمین سالروز تولد شومش ایستاده‌ایم.
امروز نیز، در شکل دیگری، خطر همان فرصت‌سوزی تکرار می‌شود. این بار با «عاشورای غزه» و ندیدن منافع مشترک ایران و اسرائیل در مقابله با یک دشمن مشترک: حکومت اسلامی جنگ‌افروز و تمامیت‌خواه. این حکومت نه تنها تهدیدی برای امنیت و صلح شهروندان اسرائیل است، بلکه بزرگ‌ترین مانع آزادی، برابری حقوق شهروندی و گذار ایران به سکولار دموکراسی نیز هست.
نادیده گرفتن این منافع مشترک و انکار امکان همکاری راهبردی میان ایرانیان آزادی‌خواه و اسرائیل، به معنای بازتولید همان خطای تاریخی است: سوزاندن فرصتی که می‌تواند آینده‌ای متفاوت را برای ایران رقم بزند. و این بار، با توجه به تجربه‌ی گذشته، این سوزاندن فرصت، و آنهم توسط عاملین فرصت سوزی پیشین چیزی کمتر از خیانت به آینده‌ی ایران و مردمان ایران نخواهد بود.

اسرائیل برای بی‌خطر کردن حکومت اسلامی ناگزیر از تضعیف آن است. اما اگر مردم ایران در این میدان وارد نشوند، حتی فشار خارجی نیز به تنهایی به سرنگونی نظام نخواهد انجامید. بقای جمهوری اسلامی یعنی استمرار تهدید برای اسرائیل و استمرار اسارت برای ایران.

از همین رو، من فکر میکنم وظیفه‌ی اپوزیسیون ایرانی است که در گرفتن کمک و همکاری از کشورهایی که با ما منافع مشترک دارند ـ از جمله اسرائیل ـ شجاعانه و خردمندانه عمل کند. راه درست همان است که نلسون ماندلا پیمود: ترجیح دادن سرنوشت ملت و رهایی مردمان ایران بر هر ملاحظه‌ی دیگر. اگر آزادی و آینده‌ی ایران اولویت نخست ماست، چشم بستن بر این فرصت و این منافع مشترک، تکرار همان خطای تاریخی ۵۷ خواهد بود.