درک و تصوری که من از ملی گرایی دارم

معنی ملی گرایی یعنی باور به تمامیت ارضی و نه اصطلاحات من درآوردی مثل «یک پارچگی سرزمینی». شاهزاده یک بار پای آن بیانیه را امضا کرد و ما هم حمایت کردیم اما با توجه به شرایطی که پیش آمد صلاح ندید دیگر آن صطلاح را بکار بگیرد و ماهم دنبال دعوا نیستیم. نویسنده میداند که سر این قضیه «یکپارچگی سرزمینی» کلی مشکل بوجود آمد و بنظر میرسد با قصد و غرض و راه انداختن دعوا این اصطلاح را در این مقال بکار گرفته است. خب.. به مقصودش رسید و من دعوا را شروع کردم.
ملی گرایی یعنی باور داشتن به تمامیت ارضی و شرایطی که زمان شاه داشتیم چه نظام پادشاهی باشد و چه جمهوری. ملی گرایی زمان شاه همه مردمان این کشور که شناسنامه ایرانی داشتند حقوق برابر داشتند و برای استخدام در ارتش یا ادارات دولتی و بخش خصوصی شرط باور به تمامیت ارضی یا باور به نظام پادشاهی یا چیزهایی شبیه این اصلا نمی آمد چرا که اصلا چنین برداشتی وجود نداشت که یک ایرانی به این اصول معتقد نباشد. همانقدر این امر مسجل بود که خوردن صبحانه و نهار و شام نیازی نبود برای کسی شرط کنند که تو قول بده که صبحانه و نهار و شام میخوری. در عین حال که زمان شاه همه فرهنگ ها و ادیان مورد احترام بودند و در توسعه آنها کوشیده میشد. امروز البته تغییراتی بوجود می آید مثل آموزش به یا بدون به ... زبان مادری که هیچ ربطی بازهم به تمامیت ارضی و ملی گرایی ندارد. کسی که عقیده دارد نباید به زبانی غیر از زبان فارسی در مدارس آموزش داده شود همانقدر ملی گرا و معتقد به تمامیت ارضی است که کسی که عقیده دارد باید به زبان محلی در مدارس و دانشگاه ها آموزش داده شود. ملی گرایی هیچ پیمان اجتماعی مدونی نیست بلکه یک حس همگرایی و تعلق نانوشته بین ایرانیان است. پس از انقلاب بود که کم کم با توجه به مواضع برخی گروههای قومی و نیز نیروهای چپ این بخش از سیاست ما دچار حرف و حدیث شد.