الله اکبر نگو، بس است

همراه با دست و دل و جان های گشاده بسوی فردای انسانی و همگامی با آرزوهای در خون خفته ها

الله اکبر نگو، بس است

=

درین آسمانسرای دروغ

کسی بفکر بی پناهی نیست.

تنها،زخمِ بی کسی و دردِ انسان می بیند

که چشمِ نان، با دهانِ گرسنگان بیگانه مانده است

که دستِ ولی خدا در کامِ بردگان، بی شرمانه خفته است.

 الله اکبر نگو، بس است

+

درین وادی ِپست نامان

که فرمانِ سکون به فروغ می دهد

گلوله بر پیشانی جوان،

درین خرابه زارهای بی خدا

دیگر، تابِ خواری و زاریِ پگاه بریده است.

فرهادها و آزادهایِ کمرِ کوه شکن اش

در پی نانِ نایافته،

آرزوشان یخ زده، مرده است.

الله اکبر نگو، بس است

+

در ماتم خانه های سوت و کورِ ساده دلی

به حکمت خدا و شرع امامان اش

فراوانی حیله هست و چاه

نایابی امید هست و راه.

سیلِ پاکباختگان بی قرار،

در شبانِ تلخ ِشیون ها

همچنان نشسته بخون

بر بلندای یغماها، بر کرور کرور مرگ هایِ بی بها.

ای تاراج شده!

الله اکبر نگو، بس است

+

درین خرگاهِ تاریک تبار،

به زیر هر عبا، عمامه و کتلِ کبریامدار

خرمنِ ناکامِ جوانی سوخته است.

وز آن بالایِ عرشِ اعلایِ نفت

تا ملکِ خصوصی و منبرِ این والایِ تفت،

مکنت بی دریغ و شوکت الهی نهفته است.

بر بندگان ِ دل و دم شرار زمان

زمینِ پُر شرنگ، از دار و دامِ مرگ سرشار است.

ای فریبخورده ی سگ جان،

 الله اکبر نگو، بس است

+

درین لجن زارِ های ریا

با آنهمه وعده های بیکرانش

از آنهمه آیه های بی گمانش،

جز خشم و خون نمی چکد.

()

و خدای کریمِ لمیده بر آبرهای نرم

در سروده هایش

همچون همیشه بشارت می دهد:

بینا و بیدار است

عادل و رحمان است

و شگفتا ما هنوز نمی بینیم

و او با لالائی هایش می خواند:

آرام بگیرید، آسوده بخوابید

چشم بر مصلحت من ببندید

آیمان به آخرتِ بیآورید

که شبیخون دچاران امروز، رستگاران فردایند.

()

در آن نه توی سگ جانی

طفیلی، ناسپاسی می موید:

بسان ما خدا از ملا  کلک خورده؟

وزینرور ملا:

عرش و فرش و آبرویش را یکسره

در توبره کرده، برده

هلا بیدادرس بیدارشو،

الله اکبر بس است.

سوم دی 1398 بهنام چنگائی