فرهنگ و هنر

تلفنم زنگ می خورد صدائی آرام اما سرشار از محبت در گوشی می پیچد. عزیز دیر یافته ای است از حال وروزم می پرسد. گریزی به خاطرات چند روزیکه در ازبکستان بود می زند از سادگی وصفای مردم آن دیارمی گوید .ازعزیزی یاد می کند که همزمان مهمان من بود و

صبا بگوی باین اردوغان تیره ضمیر
که ای به قید حقارت شریر گشته اسیر

ز ژاژ خائی ات ای نا بکار بیهوده گوی
گمان مبر بشود کس‌ ز سادگی تحمیر

مگو، ز کور دلی گفته های بس بیجا
مخواه راه خطا طی کنند خلقِ بصیر

مشو مباشر اغفال خلق از ره آز
مپوی راه خبیثانِ پست معرکه گیر

نِئی خبیرِ سیاست ،‌ خموش لب مَگُشا
سکوت زینت هر یاوه گوست این بپذیر

اران ز مامِ وطن گشته گر ز کید جدا
هماره در غم دوری کشیده آه و نفیر

یکیست باکو و تبریز و زآنِ ایرانست
بفک

مدتهاست با دلنوشته های عزیزِ خاطره انگیزم ابوالفضل محققی ، همدلی های شورانگیز وُ همنشینی های راز آمیز داشته ام که مرا به همه ی پیوندهای گسسته و عاطفه های به خاک پیوسته ، دلبسته نگاه می داردو جان وُ جهانم را به منشوری از نور و شور وغرور ،عبور میدهد.