خود را آماده کنید، برای در آغوش کشیدن دموکراسی و آزادی در سرزمین های استبداد زده ای دیگر. شما در آستانه آن پیروزی ایستاده اید. به زودی خود را برای نبرد در سرزمین استبدادی دیگری خواهید یافت. آنجا که دیکتاتوری اجازه اظهارنظر به مخالفان و منتقدان ندهند و به جز زبان زور و سرکوب وحشیانه چیزی نمی شناسند و هر مخالفتی را به بی رحمانه ترین شیوه در هم می کوبند و ویران می کنند. دیروز لیبی، امروز سوریه و به زودی عراق و ایران. بلی، سرکوب بی رحمانه مخالفان در هیچ کشوری و شکنجه وحشیانه تظاهرکنندگان توسط این رژیم ها بی پاسخ نمی ماند و اینک فرصت شان تمام شده است و جملگی به زودی به نزد دجال کبیرشان (همان امام خودخوانده و جعلی شان) به درک واصل خواهند شد، هم چنان که سفیانی محکوم به دفن شدن در همان پناهگاه زیرزمینی ای است که در آن مخفی شده است. ما در آستانه یک رستاخیز ایستاده ایم. اشتباه نکنید، مبارزات مردمی در هیچ یک از کشورهایی که بهار عربی در آن ها پیروز شده به پایان نرسیده است، تازه آغاز شده است. نخستین کسانی که آن حقیقت را درک کردند، زنان بهار عرب بودند و به خصوص زنان تونسی. آنان و جوانان تونسی انقلاب نکردند که دیکتاتوری نظامی را با دیکتاتوری مذهبی معاوضه کنند (چیزی که انقلابیون ایرانی در سال 57 نفهمیدند و زود به خانه هایشان رفتند و به کام یک دیکتاتوری مذهبی فرو لغزیدند). بدانید که دیکتاتوری مذهبی بدتر و خطرناک تر از دیکتاتوری نظامی است و دیکتاتوری نظامی به خودش رحم می کند، اما استبدادی مذهبی نه(و اگر به ورطه استبداد مذهبی بیافتید، افسوس همان دوران پیش از بهار عربی را خواهید خورد و از انقلاب تان پشیمان خواهید شد، چنان که اینک اکثریت بزرگی از ایرانیان می خورند) و تاریخ انقلاب ایران گواه این واقعیت است و همان مذهبیان ایرانی که این حقیقت را نفهمیدند، حالا یا در قبرستان خوابیده اند یا در سلول انفرادی و اندک شمار باقی مانده نیز بزودی هلاک خواهند شد. مبارزات مردم خاورمیانه تداوم خواهند داشت و هر قوم و مذهبی که بخواهد حقوق دیگران را برحسب اعتقادات و مذهب خود پایمال کند، نفر بعدی اوست که آماج مبارزات مردمی قرار خواهد گرفت. به خصوص سلفی ها حسابی حواس شان را جمع کنند که اگر بخواهند عقاید و مذهب شان را به دیگران تحمیل کنند، سرنوشتی بهتر از طالبان افغانستان نخواهند داشت و مرگ جاهلی و بی ترحم همچون دیکتاتورهایی که اینک بر علیه شان می جنگند، منتظر آنان نیز خواهد بود. مبارزان بهار عربی یادتان باشد که طرف حساب شما خداست و شما برای جمع آوری غنیمت نجنگیدید و مهمتر آن که پست و مقام و تحمیل خواسته هایتان، هرگز غنمیمت هیچ جهادی در راه خدا نخواهد بود. به مذهبیان و انقلابیون ایرانی که مشغول غنیمت جمع کردن شدند، نگاه کنید که مشتی دزد، اختلاسگر و فاسد، دروغگو، ریاکار، شکنجه گر، آدم کش و جانی شده اند که همه را هم به نام دین و اسلام می کنند و آنان گواهانی بر چنان راه باطلی باشند و درس عبرتی شوند برای شما.

مبارزات بهار عربی تمام نشده و دولت های بر سر کار آمده از قیام های آن بهار تنها در عمل است که باید ثابت کنند، با دیکتاتورهای پیشین فرق می کنند و مبارزات مردم بیهوده نبوده است؛ با اجازه دادن به برگزاری تظاهرات مسالمت آمیز، گوش دادن به مخالفان و منتقدان و مسئولانه پذیرفتن و اصلاح مداوم حرکت دولت و حاکمیت. به ویژه اخوان المسلمین مصر خوب گوش هایشان را باز کنند که تاکنون پرونده های بسیار بدی در کارنامه شان دارند: نخست عدم شرکت در مبارزات بهار عربی در مصر، دوم فرصت طلبی پس از پیروزی انقلاب و تلاش برای مصادره آن به کام خود، و سوم زیر قول زدن تمامی وعدهای پیشین. اگر همچنان افکار فسیل شده و غلط از خلافت اسلامی را پای فشارند، به نزد همان اسلاف خود خواهند رفت: گورستان تاریخ. سرنوشت کشور مصر در دستان کسانی خواهند بود، که نگاه به آینده داشته باشند (نه خلافت اسلامی که فسیلی در گذشته است) و جوامع دموکراتی که به حقوق انسانی و شهروندی همگان جدای از دین و قومیت یا جنسیت شان احترام گذارد (چیزی که به خواب اسلاف تان همه نمی رسید)، آن انتظار مردمی را می کشد که شایستگی اش را دارند. مرسی به درستی درک کرده که نماینده تمامی مردم مصر است (و این تفاوت رهبران دنیا دیده با رهبرانی است که از محله و قومیت شان فراتر نرفته اند) و برای بهبود وضع معیشتی مردم تلاش می کند (از طریق جلب سرمایه گذاری های خارجی) و باید به این رفتار ادامه داده و جهت همکاری مداوم با ارتش برای استقرار یک دموکراسی واقعی در مصر کوشش کند، نه کارهای انفجاری و انتحاری. در یمن به اصلاحات تدریجی ادامه داده شود و اقدامات عملی ولی موثر را به کارهای جنجالی و کم اثر ترجیح دهند؛ چون انقلاب یمن هنوز از کشورهای دیگر بسیار دور است و مردم و دولت به جای نشستن در قهوه خانه و چرت زدن، باید همت و تلاش کنند. کرازی نیز کار مهمی را که شروع کرده تداوم بخشد؛ برای روش های مبارزه کارآمد با فساد و تروریست از روش های کشورهای موفق غربی کمک بگیرد و به شدت از مقامات ایرانی و پاکستانی دوری گزیندکه آنان کاره ای نیستند و نظامیان و نیروهای امنیتی همه کاره اند (همان گونه که از سگ گر فاصله می گیرند). مهمترین کارش بستن ملاخانه هایی است که انجام آنمورد تأکید شهید برهان الدین ربانی بود، چون آن ها تفکر طالبانی را می کارند و مواد مخدر پرورش می دهد و اسلحه گسترش می بخشد. یک جهاد برای سواد آموزی به شیوه نوین نیز باید در افغانستان در دستور کار دولت و نهادهای مدنی و سازمان های غیردولتی قرار گیرد.

در سوریه مبارزان نبرد معنوی را برده اند و منتظر پیروزی دنیوی هستند. نبرد معنوی را برده اند، چون جلادان سوریه همان گونه که خود اذعان کردند، بدنبال پیروزی بر مخالفان هستند، به هر قیمتی، اما مبارزان سوریه–همچون هر مبارز راه حقی- هرگز بدنبال پیروزی به قیمت کشتار مردم و جنایت نبوده و نیز به خاطر تصاحب قدرت و ثروت نمی جنگند که اگر بودند در همان رژیم اسد می ماندند که هم سلاح های برتری داشت و هم بی رحمی بیشتری و چون این مبارزه به هر قیمتی را انسانی و وجدانی نمی شمردند، یا کناره گرفتند و یا اسلحه به دست برای دفاع از مردم و کسانی که به هر قیمتی با دشمنان شان نمی جنگند و هرگز انسانیت و اخلاق را زیر پا نمی گذارند و اسرا را سر نمی برند و به زنان و کودکان تجاوز نمی کنند، و تنها وقتی طرف مقابل تمامی این فجایع را نسبت به عزیزان تان کند، درخواهید یافت که این تقوا در عمل چقدر سخت و دشوار است و معیار راه حق و باطل نیز همین نفس متفاوت (پیروزی به هر قیمتی، یا نه) است و به همین خاطر نبرد معنوی را مبارزان سوریه برده اند و لشکریان اسد سفیانی باخته و متحدانشان نیز بزودی همچون آنان به درک واصل خواهند شد و دیگر همچون ملاهای ایران و پاسداران بی ناموس شان با نقاب مبارزه با صهیونیست نمی توانند هم جنایت کنند و هم عملاً به نفع اسرائیل در منطقه عمل کنند (و با فرض این که به ضرر اسرائیل نیز بود، باز توجیهی برای جنایت نمی شد). ارتش آزاد سوریه و کشورهای متحدشان باید تمرکزشان را به روی مخازن سوخت رژیم سوریه بگذارند؛ تمام ماشینی جنگی سوریه روی آن می چرخد؛ بدون آن نه تانک ها و زرهی های شان کار می کند و نه هواپیماها و هلیکوپترهایشان و تمامی ماشین جنگی شان از کار می افتد. نیروهای ویژه باید این مخازن سوخت را در بنادر رژیم هدف قرار دهند؛ حتی عملیات غواصی و کماندویی با گلایدر را نیز باید بررسی کنند؛ به نظر می رسد که نیروهای حرفه ای کشورهای غربی برای این عملیات کماندویی ضروری خواهند بود. درضمن، چون اسد می خواهد پس از سقوط دمشق به مناطق شیعه نشین ساحلی برود، باید از اینک به این مناطق ضرباتی کاری بزنید که بداند آنجا هم در امان نیست؛ این عملیات ها به هیچ وجه نباید بمب گذاری کور یا حملات در مناطق عمومی باشد، بلکه چون گذشته به مراکز امنیتی و حکومتی حمله کنید.

محمود عباس توجه کند که اگر خورشید را در دست راست و ماه را در دست چپ اش بگذارند، نباید از درخواست اش در مجمع عمومی در سازمان برای به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان یک کشور منصرف شود و اگر از آسمان سنگ ببارد، نباید در آن اراده اش تردید و تعلل راه دهد. از هر فرصتی برای رایزنی با کشورهای مختلف در این زمینه -تا فرصت باقی است-استفاده کند. نباید آرای مثبت روی مرز بچرخد که فشار اسرائیل و متحدان اش موجب تغییر رأی مرددان گردد؛ برای این کارعلاوه بر مقامات فلسطینی، ترکیه و کشورهای عربی و به خصوص کشورهای با نفوذ و ثروتمند حاشیه خلیج فارس می توانند در جلب نظر کشورهای دیگر بسیار موثر باشند. توجه کنید که ما در آستانه آن پیروزی تاریخی برای فلسطین ایستاده ایم: گرفتن حق فلسطینیان و نه بیشتر (نه سرزمین های یهودیان و اسرائیل و گرنه خود در زمره ظالمان و متجاوزان خواهیم بود)، آن هم با روش های انسانی و بدون کشتار و خونریزی.

نمایندگان مخالف دولت مالکی در عراق خلاصه از کارهای افطاری ماه رمضان فارغ شدند؟ یا هنوز احساس بی حالی می کنند، شاید برخی بخواهند تعطیلات تابستانی بروند؟ بدانید تمامی کسانی که برای روزه گرفتن،کار استیضاح دولت را عقب انداختند، روزه شان باطل است و در روز رستاخیز بابت کم کاری نسبت به کشتاری که در این مدت تیم های امنیتی مالکی راه انداختند، شریک شان شمرده خواهند شد. روزه به قیمت تماشای قربانی شدن مردم؟ آن روزه خون طوقی خواهد شد بر گردن تان تا بدانید که فرایض و آئین های دینی چیزی نیست جز تمرین و بهانه ای برای دفاع از انسان و انسانیت و گرنه ول معطل اید. اگر عرضه یک استیضاح را ندارید، مطمئن باشید که کشور را هم نمی توانید اداره کنید، پس منتظر باشید تا دیگران برایتان تصمیم بگیرند و پس از اتمام کار سوریه نوبت کشور شما هم برسد، چون این تازه آغاز کار است و جانیان تحت حمایت حکومت ملاهای ریاکار ایران که بنام دین تجاوز، شکنجه و جنایت کردند، در هیچ کجا در امان نخواهند بود و من برای اجرای آن عدالت به اسم اعظم سوگند یاد کردم. حجت تمام.

دکتر کاوه احمدی علی آبادی

عضو هیئت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری

عضو جامعه شناسان بدون مرز