در حکومتهای دیکتاتوری همه چیز وهمه کس د ر خد مت اهداف دیکتاتور هستند .سیاست ؛ اقتصا د؛ دین ؛فرهنگ ؛ هنر و البته ورزش و….د راین که این نظام بی لیاقت توان وعرضۀ ادارۀ کشور را ندارد هیچ شکی نیست ؛ مصد اق سپرد ن کارهای بزرگ به د ست آد مهای کوچک و بالعکس ؛ ولی د ر بعضی از امور حساب شده وسنجیده حرکت کرده و می کند .د ر مقولۀ ورزش چنین بوده وحکومت ضمن کنترل شدید این محدوده سعی نمود ه تا حد زیا دی مانع از تبلور غرور ملی در میادین ورزشی گرد د ؛ چرا که غرور ملی واصولأ هرآنچه رنگ وبوی ملی داشته باشد چونا ن سم مهلکی بر پیکراین جنایتکاران ضد وطن است.د ربلوک شرق وبهنگام جنگ سرد ورزش بما نند اهرمی قوی در د ستان حاکمان عمل مینمود زیرا  در مید ان اقتصاد که به زعم خودشان نقطۀ قوت می پند اشتند ؛ عملأ شکست سختی خورده بودند و لذ ا  ورزش عملأ تنها ابزار تبلیغی مورد استفاد ه دیکتاتور های حاکم بر این کشور های نگون بخت بود .در آن زمان ؛ سیاست قهرمانی به هر قیمت در دستور کار آنان بود.افراد از سنین خرد سالی شناسا یی شد ه و از خانوا ده جد ا گشته و تحت تمرینات سنگین ودر  بسیاری مواقع ضد بشری قرار می گرفتند تا کسب مدال کرد ه و بدین سان چنین القا کنند که نظام آنان در پناه سیستم کمونیستی بر جهان سرمایه داری برتری یافته است  امروزه ادامۀ  این سیستم را کماکان درچین شاهدیم . در هر حال اهمیت ورزش در نگاه دیکتاتورها شکل دیگری می یابد و در کشور ما نیز منظری دگر گون دارد.در مقطعی پیروزی تیم ملی فوتبال مقابل امریکا در جام جهانی را چنان بزرگ می کنند گویی ایران بر تمام جهان تسلط کامل یافته است .از تلویزیون دولتی آهنگ مرگ بر امریکا پخش میشود ولی حتی همین برد اتفاقی هم نباید رنگ ملی بگیرد ؛ پس این پیروزی رنگ دینی وعقیدتی گرفته و به رهبر تقدیم میشود.در مقاطع گوناگون وهر گاه موفقیتی برحسب اتفاق به دست آید و مدالی کسب شود به رهبر و ائمۀ جورواجورتعلق دارد ولی یک اصل ثابت است وآن اینکه هرگز پیروزی ها رنگ ملی نیابند ولی شکستها شکست ملی تلقی شوند.رژیم هوشمند انه ورزش و قهرمانهای ورزشی را نابود کرده ومی کند.از نگاه آنان قهرمان یعنی رهبر ؛ یعنی علی اصغروعلی اکبرو ابوالفضل العباس وشهید فهمیده.جوان ایرانی نباید غرور ملی داشته باشد ؛ باید در میادین ورزشی شکست بخورد باید که تحقیر شود و باید که قهرمان ورزشی اش به طرق مختلف نابود شود تا تبدیل به الگو نشود.تعدادی از این ورزشکاران  از سر سادگی تبدیل به  پا دوشده واقبال عمومی را از د ست مید هند مانند رضا زاده ؛ بخشی دیگر با جذب شد ن در مشاغل دست دوم دولتی کارگزار حکومت شد ه وفراموش میشوند مانند ساعی ؛ برادران خادم ؛ دبیر…..دستۀ دیگری نیز هستند که از دل مردم اند وحاضر به کولی دادن ودر خدمت دیکتاتور بودن نیستند به مانند زند ه یاد حجازی ؛ پهلوان علی کریمی ؛ پهلوان علی دایی و…اینان به عناوین مختلف طرد می گردند.تمام اینان اگر در هر کشوری بجز ایران بودند چنان ارج ومنزلتی داشتند که فقط می شد  نام قهرمانان ملی بر آنان نهاد.در این مقولۀ ورزشی فوتبال جایگاهی ویژه دارد .فوتبال امروزه یک صنعت است ودر زمرۀ پنج صنعت اول پولسازی وتبلغاتی جهان است .در ایران این ورزش یک جایگاه بسیار خاص یافته است و تبلور آن را در دو تیم استقلال (تاج) وپرسپولیس میبینیم که میلیونهاهوادار در ایران وبلکه آسیا دارند وقدرت وضعف آنها مستقیمأ در فوتبال ملی نقش اساسی دارد.اینجا ست که باید سرداران سپاه وارد میدان شوند.پروین وپنجعلی وآشتیانی خانه نشین میشوند تا فرومایگانی چون رویانیان سکان پرسپولیس را بعهده گیرند.نتیجه؟ پرسپولیسی که روزی نامش لرزه بر اندام هر حریفی می انداخت امروز در تهران برابر حریفانی درجه دوم و سوم براحتی مغلوب میشود وبسا که سه وچهار گل میخورد .همین قصه به نوعی دیگر درتیم آبی پوش اتفاق می افتد وحاجی وسردار به دزدی وخرابکاری مشغول اند.فدراسیون نیزدر اختیار دزدان وباند های مافیایی ؛کفاشیان ونبی وساکت وتاج و….قرار دارد.نتیجه ؟چهار گل از جوانان کره میخوریم و حذف میشویم ؛به فوتسال بی نام کلمبیا میبازیم واز جام جهانی کنار میرویم واین اتفاقی ست که حتی سایت رسمی فیفا از آن با عنوان شگفتی  یاد می کند. درراه جام جهانی به تیم فوتبال لبنان ( توجه کنید لبنان) ودر تهران به ازبکستان میبازیم ودر ساده ترین گروه ممکن در آستانه حذف قرار میگیریم.معضلات فرهنگی این فوتبال به کنار که چند روز پیش مربی نامداری چون فریادشیران خبراز تجاوزات گسترده به بازیکنان نوجوان داد؟!!حاصل این همه چیست؟؟ سرکوب شدن غرور ملی وتحقیرشدن میلیونها ایرانی که این تنها دلخوشی شان را چون دیگر چیزها در این حکومت جهنمی از دست رفته میبینند.

امیرحسین مهدی ایرایی

۱۵٫۱۱٫۲۰۱۲