شرفی گفت: «کم مشاهده نشده در نوشته های برخی از اساتید و بزرگان کشورمان که وقتی بحث ملیت های ایرانی مطرح می شود حساسیت نشان می دهند در هر حالی که این واقعیتی انکار ناپذیر است و برای این که انکار خود را مطرح کنند به طور مثال می گویند ایران چند ملیتی است در حالیکه انکارش باعث نفی این حقیقت نمی شود یا ایران یک ملتی است یا معتقدند ایران بی ملت یعنی فرا ملت است و بقیه هم قابل عرض نیستند و در بهترین حالت قوم هستند. من نمی دانم ملیت مردم ایران چیست و در این حالت ما باز هم از دیالوگ ملی صحبت میکنیم در حالیکه ملتی وجود ندارد. یا اصرار بر قوم بودن میشود. چطور من می توانم به جمعیت اندک عرب بحرین بگویم ملت اما به اعراب ایران ملت نگویم؟ اینها دولت و پرچم و نماینده در سازمان ملل دارند. این امری ممکن است لطفا بی مقدمه نگویید این حرف برای حفظ تمامیت ارضی خوب نیست. اگر می خواهید ملت باشید همان کاری کنید که دیگران کردند و ما ملت می نامیمشان».

حسن شرفی در ادامه افزود: «هر وقت مساله ای در مورد ملیت ها پیش می آید حساسیت ها اوج می گیرد. ما می توانیم تمامیت ارضی، وحدت آحاد جمعیت ایران را به دو صورت حفظ کنیم: سرکوب به زور یا تامین حقوق این ملیت ها در ایرانی دموکراتیک. ایران متعلق به همه ما باشد همه در حکومت ایرانی دموکراتیک سهیم باشیم و همه ایران را متعلق به خود بدانیم. وقتی ما قبول می کنیم که ایران متعلق به همه ایرانیان است، من تعجب می کنم از آنهایی که وقتی برای کسی ملک تقدسش بیشتر از صاحب ملک است؛ تقدسش را خط قرمز می کنند اما مالک آن را نادیده می گیرند و هیچ حقوقی هم قائل نیستند. اگر بتوانند وجودش را هم انکار می کنند و این نمی تواند کمک کند. حتی در نگرانی که از تمامیت ارضی وجود دارد، آنچه این نگرانی را تشدید می کند انکار وجود و حقوق این ملیت هاست. تحقق خواسته هایشان کمترین نگرانی در این زمینه را موجب نخواهد شد ولی به هر دلیلی بخواهیم این ملت ها را نادیده بگیریم کاری کرده ایم که از گذشتگان عقب مانده ایم. گذشتگان ما مناطق هر کدام از این ملیت ها را به نام همان ملت ها نام گذاری کرده اند. آذرباریجان، کردستان، بلوچستان و .. آن موقع مفاهیم حقوق بشر و دموکراسی به معنای امروز وجود نداشت اما اگر آن نام گذاری ها نبود و امروز ما ملیت های ایرانی مطرح می کردیم که مناطق ما به اسم ملیت ما باشد شاید باز هم با انگ تجریه طلبی روبرو می شدیم».

شرفی گفت: «من توصیه می کنم برنامه سیاسی احزاب موثر و با نفوذ کردستان را مطالعه کنند ببینند آیا در جایی اشکالی بر ایرانی بودن و حفظ تمامیت ارضی وارد است؟ توافق نامه ای که بین حزب دموکرات و کومله حدود دو ماه پیش اتفاق افتاد چه سر و صدایی راه انداخت در حالیکه توافقی صورت گرفته که ما سالهاست به دنبال آن هستیم و نتوانسته ایم اما همین ملیت های ایرانی توانسته اند کنگره ملیت های ایرانی را تشکیل دهند؛ زیرا دردشان و خواسته شان یکی است ولی اپوزیسیونی که دردشان یکی نیست با تمام تلاش هایی که ما ملیت های ایرانی کردیم با نشست های متعدد که با اپوزیسیون داشتیم هنوز نتوانسته ایم اتحاد و ائتلافی شکل دهیم».

وی در پایان سخنانش گفت: «در مورد انتخابات آزاد من به آقای شریعتمداری پیشنهاد کردم نگوییم دیالوگ زیرا دیالوگ نیست بلکه دعوت دیگری به قبول نظر دیگری است. ما می توانیم کار و اعتمادسازی کنیم و ایران را متعلق به همه بدانیم و این کاریست که وظیفه همه ماست. کسی نباید خود را بیشتر از دیگری بداند به این معنی که خود را صاحب خانه بداند و طالب امتیازات ویژه ای نسبت به بقیه باشد. ما ایرانی دموکراتیک و فدرال پیشنهاد می کنیم و همه برای ایران و برای دموکراسی در ایران تلاش خواهیم کرد. این برنامه ما هست و سالهاست در این زمینه تلاش می کنیم. تنها چیزی که ما بیشتر از آحاد دیگر ملت ایران قائل شدند، سرکوب است حتی در نوع یک تخلف و جرم بین یکی از ملیت های آحاد ایرانی فرق گذاشته می شود و مجازاتش سنگین تر از بقیه است. در همه موارد دیگر به گونه ای دیگر رفتار شده است. ما برای همه آحاد مردم ایران و وجب به وجب خاک ایران ارزش قائلیم و هر وحب را متعلق به همه می دانیم. تنوع را بنای ایران می دانیم. امیدواریم با اعتماد و اطمینان به یکدیگر با متهم نکردن یکدیگر به ویژه در مواقعی که مطالبات دموکراتیک و چارچوب حقوق بشر به گونه ای برخورد کنیم که انگ اتهامی را به ایرانی بزنیم که هیچ ایرانی شاید تاب تحملش را نداشته باشد».