مجید محمدی، دومین سخنران صبح یک‌شنبه بود. وی گفت: «همان طور که جمهوری اسلامی در داخل کشور به دلیل بحران اعتماد مبتنی بر امپراتوری دروغ و تقلب است و بحران اعتماد در میان مردم دارد، اپوزیسیون هم دچار این بحران اعتماد، اما از نوعی دیگر است. بحران اعتماد یکی از بزرگ ترین مشکلات مخالفان برای بسیج مردم و کسانی است که در داخل کشور ناراضی‌اند. اعتماد صرفا با مخالفت با نظام سیاسی موجود به دست نمی‌آید. به نظر من دوره حاضر، دیگر زمان این‌که یک خمینی سوار بر هواپیما وارد ایران شود به سر آمده است».

محمدی گفت: «روشن‌ترین و اجرایی‌ترین وجه برنامه اپوزیسیون برای جلب اعتماد مردم، ایدئولوژی یا وجه سیاسی بدیل نیست. چون در این زمینه همه چیز عرضه شده و چیز بدیلی نمانده است. آن‌چه که ملموس است و می تواند به جامعه ایران عرضه شود، پالیسی است. ما به مجموعه‌ای از سیاست‌های اداره کشور در حیطه‌های مختلف نیاز داریم که می‌تواند باعث تغییر گفتمان در میان گروه‌ها و گفت‌وگوی آنان باشد. مردم زمانی که صحبت از مطالبات آن‌ها می‌کنید، می‌گویند که برنامه اپوزیسیون برای زندگی واقعی ما چیست؟ این یعنی آن‌که سیاست‌های اپوزیسیون چه تاثیری روی زندگی روزانه و روزمره مردم خواهد داشت. امروز نیاز به این داریم که به جای نوعی کنش سیاسی سنتی مبتنی برهویت و ایدئولوژی، کنش‌های سیاسی را موضوع محور کنیم. اگر سیاست‌محوری به عنوان محور اصلی مطرح شود، پروژه‌های خاصی از دل این مساله به وجود خواهد آمد که می‌تواند باعث فعالیت‌های بیشتر اپوزیسیون باشد. چون اپوزیسیون نیاز به مجموعه‌ای پروژه دارد. این پروژه‌ها که با کار کارشناسی هم به وجود آمده‌اند، می‌تواند افرادی از گرایش‌ها و ایدئولوژی‌های مختلف را کنار هم قرار دهند».

وی افزود: «مراحل این فعالیت بدین شکل خواهد بود که ابتدا گروهی سی یا چهل نفره که در حیطه‌های کارشناسی فعالیت دارند و می‌توانند در یک موضوع متمرکز باشند، ‌تشکیل می‌شوند. ما امروز ظرفیت مالی و اجرایی تشکیل اتاق فکر را کم داریم، اما این سیاست‌ها می تواند در نهایت منجر به تشکیل اتاق فکر شود. بدون این‌که جهت گیری ایدئولوژیک نقش چندانی داشته باشد، می تواند نقش پوششی برای اپوزیسیون فراهم کند. متون برآمده از اتاق فکر می‌تواند در اختیار گروه‌های سیاسی قرار بگیرد و مجموعه این‌ها ما را از سیاست هویت محور یا ایدئولوژیک محور دور و به سیاستبرنامه محور نزدیک می کند. آن‌گاه به جای بحث بر سر موضوعاتی که رابطه‌ای با زندگی روزمره مردم ندارد، درباره مسایلی می‌توان حرف زد که با مسایل روز مردم در ارتباط است».