در نخستین سخنرانی، کاوه آهنگری گفت:‌ »اگر بخواهیم یکی از اشکالاتی که به تز انتخاباتی مطرح می شود را بیان کنیم باید به بعد معرفتی و بسترشناسی آن بپردازیم؛ زیرا تز انتخابات آزاد سنخیت کاملی با بستر ایران که رنگین کمانی و متفاوت از گونه های مختلف است، ندارد. نقطه حرکت من، قبول تکثر است. تکثر ویژگی ایران است پس شیوه اداره خود را می خواهد. هیچوقت به صراحت گفته نشده که سرزمین مشترک، اداره مشترک می خواهد. اداره مشترک در ایران معاصر اجرا نشده است. این اداره مشترک شاملیت و جامعیت دموکراسی را بیشتر خواهد کرد. اگر تنوع و رنگارنگی جامعه ایران را در نظر بگیریم، نمی توان به رای اکثریت معتقد بود و به نوع نوین دموکراسی پایبند بود، رای اکثریت به دیکتاتوری اکثریت خواهد انجامید. خصوصا در ایران که تجربه و تمرین دموکراسی را نداشته است. ما مهندسی سیاسی میخواهیم که احزاب و تشکل ها که پایه های اصلی دموکراسی هستند، وارد گفتگو شده و آن را تمرین کنند».

آهنگری افزود: «من بر اسم خاصی تاکیدی ندارم اما ویژگی خیلی مهم این است که با هم در گفتگو باشیم اما به شکل تشکیلاتی. نمی‌توان به سیستم سیاسی توجه کنی اما به تشکیلات نیاندیشی. بحث کم کردن نقش افراد نیست اما در وضعیت بحرانی امروز ایران تنها یک راه وجود دارد که باید برخورد تشکیلاتی عمیقی کرد. وقتی در ایران شیعه و سنی داریم، همیشه سنی به خاطر اکثریت شیعه حذف می شود. مساله مهم دیگر، بالانس قدرت است. وقتی به آرای عمومی مراجعه می کنید بالانس قدرت را از بین می بریم. قدرت نه فقط به معنای وزیر بودن یک کرد است، بلکه ایران یک مکانیزمی است که باید تمام طبقاتش امکان و شانس تولید و بازتولید سیاسی اجتماعی و فرهنگی را داشته باشد تا این قطعات با هم یک تولید ملی داشته باشند؛ اما این را در ایران نمی بینیم و نه به لحاظ اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بالانسی را شاهد نیستیم».

وی گفت: «مساله دوم مراجعه به آرای عمومی برای حل و فصل مشکلات است. وقتی احزاب و گروه ها وارد گفتگو می‌شوند اگر به نتیجه نرسند، مشکلات را می نویسند و به رای عمومی میگذارند اما ما این را نداریم. این نوع عنوان کردن انتخابات آزاد نشان از عدم برخورد تشکیلاتی با بحران سیاسی ایران است. من با عنوان شخصی به این کنفرانس دعوت شده‌ام نه با عنوان عضو رهبری حزب دمکرات کردستان یعنی به نوعی اتمیزه کردن جریانات سیاسی. ایران در شرایطی هست که به لحاظ بین المللی و داخلی نیاز به برخورد تشکیلاتی دارد. راه حل انتخاب یک فعل است و نمی تواند استراتژی باشد بلکه استراتژی باید دمکراسی باشد. دمکراسی ظرفی است که امکان و شانس آزادانه و برابر را برای تمامی اعضای جامعه فراهم می کند و بیشتر از این هم برای ایران قبول ندارم. یک ایران بیشتر در جهان نداریم پس باید فرم سیستم و مدل خاص خودش هم ایجاد شود. سقوط رژیم و هر نوع انتخاب آزادانه دیگری منجر به دموکراسی نمی شود زیرا دموکراسی منش است. ما مشکل در منش داریم. ما چون دمکرات نیستیم متحد نمی شویم در حالیکه این اتحاد بوجود نمی آید برای دمکراسی تا وقتی که در درون ما این دموکراسی بوجود نیاید».