حکام بر سرنوشت مردم جمهوری اسلامی ساخته اند و من در زندان جهان امروز به امید آزادی رسیدن به جهان فردای فارغ از ترس و احتیاج و جهل. جهانی که همین دیروز در کمیته سوم مجمع عمومی اش، به رغم تصویب، ۳۲ کشور به قطعنامه مرتبط با نقض حقوق بشر در ایران رای مخالف دادند.

 

حالم خوب است و در صددم که ۷۵ گرم جیره قند روزانه ام را که معادل ۲۰ حبه قند می شود، همچون فرهاد و شاید نسرین عزيز به خرما تبدیل کنم و هنوز نمی دانم که چند عدد خرمای بی دانه می شود. این را لازم دارم تا گوشت و پیه تنم به درستی بسوزند، مسموم نشوم و تا به آخر اعتصاب غذا مغزم بتواند به خوبی کار کند.

فردا در وین مصاحبه مطبوعاتی است و به اصحاب رسانه های اتریش از نسرین و ستار، آنچه بر این می رود و آنچه بر او رفت، خواهیم گفت.

از امروز در برابر پارلمان اروپا برای چند روز پی در پی، برای رساندن صدای نسرین ستوده و دیگر زندانیان سیاسی سرشناس و گمنام چادری برپاست و روز دوشنبه تصاویر بزرگ نسرین و جعفر پناهی را در جایی که زمانی تصویر آنگ سان سوچی جای داشت و من دیده بودم که چه ابهتی داشت، نصب خواهد شد.
زیرکمیته حقوق بشر پارلمان اروپا، امروز جلسه اش را به ایران اختصاص داده و آن را عمومی کرده است. از ساعت شانزده به وقت اروپای مرکزی، می توان آن را در اینجا دنبال کرد.دلم می خواست پر می کشیدم و از فردا پس از پایان کنفرانس مطبوعاتی در بروکسل می بودم و می توانستم کوششم برای پایان یافتن اعتصاب غذای نسرین و فرهاد را بازدهی احتمالی بیشتری بخشم. اما چه کنم که عزیزترین عزیزانم به بستر بیماری افتاده است و کسی نیست که درمانکده کوچکم را در این روزها بگرداند و به راحتی نمی توان درش را بست که عزيزانی گاه از فرسنگ ها دورتر با این انتظار که کسی مرهمی بر دل و جانشان باشد، به آن رو می آورند.خبرهایم از فرهاد چندان بیشتر از نسرین نیست. هم نامه او را به رضا دیده ایم. نامه قبلی او به ژیلا را هم حتما دیده اید. هنگام فرستادن مجدد گزارش “جشن” تولد مهرآوه، عکس او را برگزیدم تا به سهم خود چهره اش را برای دیگران آشناتر کنم. می دانم که در آن روز هفتاد مهمان از جمله مادر سالمند رضا به رغم خواهش فراوان، موفق نشده اند عزم او را برای پایان اعتصاب غذا تغییر دهند.

 

نگران اویم چرا که چهار خرمایی که جیره روزانه خود کرده از یک سیری که نوشتم قطعا بسیار کمتر است و استن تولید شده در اثر سوخت ناقص می تواند به تدریج او را مسموم کند.

امیدوارم که هر چه زودتر به اعتصاب غذایش پایان دهد و اگر احیانا هنوز مصمم است که آن را ادامه بدهد، حد اقل میزان خرمای مصرفی روزانه اش را افزایش دهد و آن را در حین شبانه روز قسمت کند وبا آب فراوان میل کند که سموم کمتری تولید شود و سموم تاکنون تولید شده، دفع شود.
من تاکنون بر این باور بودم که تنها خواست نسرین دیدار حضوری با نزدیک ترین عزيزانش است و حال به نظر می رسد “تبرئه” دختر دوازده ساله اش، مهرآوه، به جرم “گناه” های نکرده مادر، دیگر خواسته اوست. این ها که در یک نظام حقوقی معمولی، بدیهی به نظر می رسند، به خطر انداختن جان را برای نسرین ستوده به “ارمغان” آورده است.
هنوز امید دارم که ذره ای «درایت» یا «انسانیت» در وجود «حاکمان مسلط» از بروز یک فاجعه بزرگ جلوگیری کند.
علی القاعده تا دیدار بعدی غیر حضوری نسرین با رضا، مهرآوه و نیما، پنج روز مانده است. فشار خون نسرین چنان افت کرده است که حداقل یک بار در حد شوک بوده است. به جای آنکه بر بالین بیمار بیایند به او گفته اند که روزانه یکبار به بهداری مراجعه کند. اگر املاح کافی به بدن نرسد، افت فشار خون در کسی که دست به اعتصاب غذا زده است به وجود می آید. تا مدت ها آدرنالین بیشتر ترشح شده در این شرایط می تواند از افت شدید فشار خون جلوگیری کند، ولی از یک مرحله به بعد در این مورد هم به مرحله بحرانی نزدیک می شویم.
جان نسرین ستوده هم به خاطر افت شدید فشار خون و هم به خاطر پایان یافتن ذخایر چربی بدن در روزهای آتی بی خبری از او به شدت در خطر است.
رضا خندان «قصد ایجاد نگرانی بین دوستان» را ندارد. ولی من به شدت نگرانم و از همگان می خواهم که با اقدامات ناشی از نگرانی خود، از تمام امکانات خود در وجوه خود برای پایان یافتن هر چه زودتر اعتصاب غذای نسرین ستوده بهره بگیرند.