میان رنج و رهایی، به اعتدال عشق ایستاده ام

 نه از شکنجه ی سرما ونه از گریه ی بهار

کناردرخت، زیرِ سایه سار آن

به بارنشسته، سلسله بسته، گره گشوده شاخسار

                                                             ترا از بی رنگی خیال آفریده ام

 کنار تابستان وترانه وتبداریِ لب

کنارِ عروج ِ عشق و ضیافت دل

برای بوسیدن و بارور شدن شتاب کرده ام

شتاب کرده ام  در هم آغوشی

در تماسی از سرِ شدن

از سرِ گشتن

 زنجیر به دست ونای در دمِ تیغ وپای در بند و بند همه مهر تو

                                                                ترا هم سر تنهاییم خوانده ام

                                                               ترا از بی رنگی خیال آفریده ام

                                                                به اعتدال عشق ایستاده ام.