همزمان با گسترش مطالبات بحق وتاریخی ملت آذربایجان، که با نگارش نامه مهم احزاب آذربایجان جنوبی به دبیرکل سازمان ملل متحد و یاری خواستن از این سازمان در عمل به وظایف قانونی خود برای ساماندهی‌ رفراندم استقلال در اراضی‌ اذربایجان وارد مرحله نوینی شد؛ هول و هراس شوونیزم سنتی در ایران نیز به نحو چشمگیری افزایش یافت.گسترش لجن پراکنی و جو تخریب و تحقیر روشنفکران آذربایجان به یکباره زبانه کشیدواز فرط استیصال و درماندگی در برابر منطق ملت آذربایجان کار به فحاشی و تهدید و ترعیب انجامید

 غافل از اینکه ملت بیدار آذربایجان آماده پرداخت تمام هزینه‌های لازم برای تحقق‌ آرمانهای خود بوده و از پیگیری آن منصرف نخواهند شد؛ اینک دیگر نمیتوان با بمباران و گسیل قشون جنایت ,ملت آذربایجان را از اراده آزادی و رسیدن به حقوق انسانی‌ خود منصرف کرد، امروز دیگر ۲۱آذر ۱۳۲۵ نیست که با ترساندن ملت از کمونیزم زبانشان را دوخت و بر سرشان بمب ریخت؛امروز آذربایجان به پشتوانه ملیونها جوان آگاه خود پای در مسیری گذاشته که دشمنان خود را به تمکین در برابر خواستهای تاریخی خود وادار خواهد کرد، خواستها يي که بگواهی منشور جهانی‌ حقوق بشردر خور حمایت جهانی‌ و تحقق‌ و پیروزی می‌‌باشند.

و اما آنچه که ملت آذربایجان در طول سالهای خون وجنایت حاکمیت مذهبی ایران تحمل کرد و سکوت دردناک اپوزسیون ايراني مهر تائید برآنهاژد; هرگز از حافظه این ملت محو نخواهد شد. ما هرگز فراموش نمی‌‌کنیم که چگونه در شرایطی که در سال ۱۳۸۵ مردم در شهرهای تبریز،نقده ، مشکین شهر ،سلماس و .. قتله و بی‌ رحمانه سرکوب میشدند؛ مدعیان آزادیخواهی در اپوزسیون ایران با بایکوت اخبار این فاجعه از کنار رنجهای ملت آذربایجان عبور میکردند و درست به  همین دلیل و دلایل مشابه است که ما امروز جز جوانان آذربایجان و قوانین بین المللی و عزم و اراده ملی‌ تکیه گاهی‌ در محاسبات خود نداریم و اگر خطاب به اپوزسیون ایرانی می‌‌گوییم که تکلیف خود را با شعارهای خود و منشور جهانی‌ حقوق بشر روشن کنید تنها به این دلیل تاریخی میباشد که هنوز به عرف"اتمام حجت" پای بندیم ؛وگر نه, نه امیدی به پایان بی‌ مهری آنان داریم و نه در محاسبات خود نیازی به حمایت اپوزسیونی داریم که با گذشت ۳۳ سال هنوز بدنبال اعاده سلطنت و استبداد فردی هستند.ودر دالان شوراهاي تودرتو سرگردان....

 همه ملل ساکن در فلات قااره ایران ، به ناتوانی‌ و تشتت رای در میان آنچه که اپوزسیون ایرانی خوانده میشود آگاهند و از خود محوری افراد و اشخاص  با تشکیلات چند نفره بیزار، و اگر امروز ما با عنوان اتمام حجت آنها را مورد خطاب قرار میدهیم بیشتر نویسندگان و کسانی‌ هستند که در وادی طبع و نشر قلم می‌‌زنند؛ در واقع اینان هستند که می‌‌توانند دایی جان ناپلئون‌های سیاسی را نصیحت کنند که از تخیلات و تصورات باطل خود دست بردارند؛ به افرادی که هنوز در کمال وقاحت تحت عناوینی چون پان ایرانیست داعیه مبارزه آرمانی و دمکراسی خواهانه دارند گوشزد کنند دموکراسی و پان بازی یک تضاد و پارادوکس آشکار می‌‌باشند؛ جالب است همین افراد ؛ملت آذربایجان را که قربانی پان ایرانیسم شده و برای رهایی از ستم شوونیزم مبارزه میکنند به "پان ترکیزم" متهم میکنند؛ و این مصداق همان مثلی‌ است که مرده برخاسته تا مرده شور را غسل دهد!.

ملت آذربایجان نه در آغاز راه است و نه در پایان آن،ما اینک در تکوین پروسه عدالت خواهی‌ به مجامع جهانی‌ مراجعه کرده ایم و همزمان روشنفکران و نویسندگان و وجدانهای بیدار ایرانی را مورد خطاب قرار می‌‌دهیم و از آنان می‌‌پرسیم آیا به منشور جهانی‌ حقوق بشر اعتقاد دارید؟ اگر پاسخ مثبت است ،چرا دچار رفتار دوگانه هستید؟ شما که برای مردم بوسنی ، سودان، تاجیکستان و ارامنه حق استقلال و آزادی قائل هستید چرا ۴۰درصد از اهالی ایران را که از داشتن یک مدرسه نیز بزبان خود محرومند ؛عامدانه فراموش کرده اید‌؟ بنابر این زمان آن فرا رسیده تکلیف خود را با خود و شعارهای خود و مهمتر از همه با ملت آذربایجان مشخص کنید.شما که در سالهای اخیر دائما فریاد زدید"رفراندوم ،رفراندوم این است شعار مردم" چرا اکنون فریاد ملت اذربایجان را نادیده می‌گیرید که تقاضای برگزاری رفراندوم برای باقی‌ ماندن یا نماندن در محدوده ممالک محروصه ایران کرده اند؟

انتشار از: امیرحسین موحدی