در 17 آبان 1390 سامان آریامن توسطِ مامورانِ وزارتِ اطلاعات در اهواز بازداشت شد و در ۱۸ اسفند در دادگاهِ انقلابِ اهواز به اتهامِ تبلیغ علیه نظامِ جمهوری اسلامی به شش ماه و به اتهامِ توهین به بنیانگزارِ جمهوری اسلامی به یک سال زندان محکوم گردید؛ حکمی که در ۶ آبان ۱۳۹۱ در شعبه ۱۳ تجدیدِ نظرِ دادگاهِ انقلابِ اهواز تایید شد. به نقل از وبسایتِ رسمیِ حزبِ پان-ایرانیست، آریامن در مدت بازداشت «به مدتِ یک ماه در سلولِ سفیدِ انفرادیِ بازداشتگاهِ اطلاعاتِ اهواز به سر می ‌بُرد و به شدت زیرِ فشار و شکنجه و ضرب و شتم قرار داشت».

در دوم آذر 1391 هم هشت نفر از جوانانِ پان-­ایرانیست، حجت کلاشی، اکبر جاوید، اوژن اکبری، حسین شهریاری، هومن اسکندری، فرهاد باغبانی، کسری علاسوند، و علیرضا سلیمانی که برای دیدار با رضا کرمانی به منزلِ وی در کرج رفته بودند توسطِ نیروهای اطلاعاتی و انتظامی دستگیر و به بازداشتگاهِ امنیتیِ زندانِ رجایی شهر منتقل گردیدند. به نقل از وبسایتِ رسمیِ حزبِ پان-ایرانیست، از این عده شش تن تا به امروز آزاد شده اند، اما حجت کلاشی و اکبر جاوید هنوز در بازداشت به سر می برند و از وضعیت شان هم خبری در دست نیست. اخیرا نیز میلاد دهقان به مورخه ۱۹ آذر 1391 در اهواز بازداشت شد. علاوه بر این، دو تنِ دیگر از جوانان پان-ایرانیست، ابوالفضل عابدینی و شاهین زینعلی، که در حینِ وقایعِ پس از انتخاباتِ ریاست جمهوری 1388 بازداشت شده و به حبسِ بلندمدت محکوم شده بودند، هنوز در زندان به سر می برند.

اکنون، موضعِ من در قبالِ حزبِ پان-ایرانیست همیشه روشن بوده است: تا آنجا که برای حفظِ تمامیتِ ارضیِ ایران تلاش کرده اند با آنها موافقت نموده ام، و در آنجا که پایِ «گذشته-گرایی» – که از نظرِ من درمانِ دردِ امروزِ ایران نیست – را پیش کشیده اند با آنها به مخالفت برخواسته ام، و این مخالفتم را هم بی رودربایستی با خودشان در میان گذاشته ام، و همیشه و همه جا هم گفته ام و می گویم و خواهم گفت. بر همین نمط، حزبِ پان-ایرانیست، بر اساسِ همان رویکردِ گذشته-گرایانه اش، به نظرم خطاهایی نیز در موضعگیری های سیاسی در گذشته و حال مرتکب شده که چندان با عقیده و ذهنیتِ بنده از دموکراسی و میهن-دوستی نمی خواند. با این وجود، از حق نمی توانم بگذرم که جوانانِ پان-ایرانیست در سالهای اخیر، عمدتا در درونِ کشور و تحتِ فشارِ جمهوری اسلامی، از خستگی-ناپذیرترین مدافعانِ «یکپارچگی» و در نتیجه «استقلالِ» ایران بوده اند؛ امری که در کنارِ «آزادی» یکی از دو پایهِ بنیادیِ دموکراسی در هر سرزمینی به شمار می آید.

در این راستا، آنها پیوسته به روشنگری درباره جریاناتِ ریز و درشتِ تجزیه-طلبی پرداخته اند که به پشتوانهِ سرمایه های مجهول و با پشتیبانیِ بیگانگان و بی اعتنا به سرنوشتِ ایران و ایرانیان مدام به دنبالِ تکه تکه کردنِ این سرزمینِ پهناور بوده اند تا خرده-ریزهای آن را به زیرِ سلطه استعمارگران بیاندازند. در این حال، در جایی که تجزیه-طلبان در داخل و خارج از ایران با دستِ باز و خیالِ آسوده سمینار می گذارند، کنفرانسِ مطبوعاتی تشکیل می دهند، و رسانه های ایرانی و خارجی را پیوسته در راستای منافعِ ناصوابِ خود به کار می گیرند، سرکوبِ گسترده جوانانِ پان-ایرانیست – در راستایِ بی-شمار سیاستهای مملکت-بر-باد-دهِ جمهوری اسلامی – فقط و فقط حکمِ ریختنِ آب به آسیابِ تجزیه-طلبی را دارد. در این شرایط، بر هر ایرانیِ آزادی-خواه و میهن-دوست واجب است تا گرفتار آمدنِ این جوانان را محکوم و از آزادیِ آنان – که برای استقلالِ میهن تلاش می کنند – دفاع کند.

رضا پرچی زاده

26 آذر 1391

ایندیانا – پنسیلوانیا