ای که گذر می کنی از کوی ما

گوشه ی چشمی نکنی سوی ما

وه که جدایی وُ جفا جابرَند

آمدنت جاذب وِ جادوی ما

از تو جهان تازه وُ زیبا شود

ای تو پریزاده پریروی ما

نُزهَتِ روحی وُ به جان سَروَری

بی تو ندارد ثمری پُوی ما

بی تو کجا لذتِ آزادگی!

تلخ بُوَد طبعِ طرب خوی ما

گر چو پرستو به سفر می رَوی

سوی تو دل گردد وُ هم روی ما

زخمه به جان می زَنَد این انتظار

جان شد وُ برفینه نگر موی ما

غم به گلو مرغکِ باغِ غریب

نغمه ی او ناله ی کوکوی ما

اندُهِ بی حد ز نبودت نهاد

هان سرِ آشفته به زانوی ما

روشنیِ چشمی وُ پرپر زَنَد،

در پیِ تو پوپکِ سوسوی ما

بی تو جهان جلوه ندارد به جام

جلوه ی جانانه ی دلجوی ما!

چشمه ی عشقی همه شادی ز تو

بی تو بمیرد دِلَکِ جوی ما

در رگِ اندیشه شعوری به شعر

ای تو خِرَد وَرز وُ سخنگوی ما

ای تو همه شور وُ شعف را نشان!

کاش نشینی تو به پهلوی ما

پاک تر از شبنم وُ باران وُ گُل!

در گذر از غفلت وُ آهوی ما

آه رهایی همه حرفِ دلی

همهمه وُ هایی وُ هم هوی ما

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

نُزهت = خرمی. پُوی و پویه = دو، دوان دوان، پوییدن = دویدن. جام = آینه. آهو = عیب و ایراد.

2012-01-04

http://rezabishetab.blogfa.com‍