آزادی موقت رضا شهابی برای معالجه در بیرون از زندان نشان داد که  می توان رژیم را حتی در سخت ترین شرایط سرکوب نیز به عقب راند البته به قول عرب ها به شرطها  و شروطها! بی تردید این عقب نشینی ولو کوچک وموقت را باید محصول مشترک مبارزه و مقاومت در داخل کشور و ایرانیان آزادی خواه و نیروهای چپ و مدافع جنبش کارگری در خارج کشور و هم چنین حمایت تشکل های کارگری ونیروهای مترقی  و یا نهادهای حقوق بشری و رسانه های جامعه جهانی دانست. بی تردید حلقه مقدم این مقاومت را  داخل و شخص رضاشهابی و خانواده و هم بندان زندانی و سایر کارگران و فعالان داخل کشور تشکیل می دهد. همین دوسه روزگذشته بود که گروهی از دانشجویان چپ زندان نیز درحمایت از خواست رضاشهابی برای معالجه دربیرون از زندان به اعتصاب او پیوستند. با این همه این حلقه مقدم اگربا حلقات تکمیلی بویژه حمایت های جامعه جهانی همراه نشود، به تنهائی کافی نیست. پیوند این حلقه های مقاومت هاست که دامنه فشار را چنان بر رژیم و مقامات امنیتی آن افزایش می دهد که  برای رهائی از فشارفوکوسی که حول آن مسأله صورت گرفته است،  و با محاسبه سود و زیان آن، حاضرمی شود دست به یک عقب نشینی ولو مورد و کوتاه مدت بزند. بهمین دلیل این پیروزی ولو کوچک و موقت را باید علاوه بر رضاشهابی و خانواده ی و سایر کارگران و فعالان داخل کشورتبریک گفت، هم چنین باید به  همبستگی شکل گرفته و به تک تک کسانی که در ایجاد آن با قلم و قدم خودمشارکتی ولوکوچک داشته اند نیز تبریک گفت. البته نباید از محدوده کوچک این عقب نشینی و مانورها و هدف های رژیم دراین نوع عقب نشینی های تحمیلی که همانا از کارانداختن موتور کمپین مبارزه آزادی رضا شهابی وپراکنده کردن آن است غافل بود. این نوع کمپین های موردی نه فقط باید با تداوم خود مانع از احضارمجدد شهابی به زندان باشد، بلکه باید بتواند  درخدمت تقویت و پایداری کمپین های فراگیرتر و گسترده تری برای آزادی سایرزندانیان کارگری و غیرکارگری قرارگیرد و باید بتواند دایما برهزینه های سرکوب و جنایت های رژیم بیافزاید.