عجب روزگار بدی را ما ایرانیان میگذرانیم. تنها هنرمان شده بد و بیراه گفتن به یکدیگر و از طرفی همان ها ئی را که با ناسزا گوئی هایمان از خود میرنجانیم دعوت به اتحاد میکنیم.  این کار از روز اول بعد از انقلاب اسلامی مد روز شد و همینطور ادامه دارد.

باعث تعجب است، همه چیز بعد از مدتی از مد میافتد اما این فحش و ناسزا گوئی در بین ما ایرانیان بخصوص اپوزیسیون خارج نشین هنوز هم مد روز است.

آخه این در کجای دنیا مرسوم است که به همه تهمت بزنیم و با نفرتی خارج از وصف ناسزا بگوئیم و دیگران را خائن خطاب کنیم و بعد بخواهیم که با هم جهت مبارزه با جمهوری اسلامی متحد شویم. مثل این می ماند که به کسی بگوئیم:

پدر سوخته ی فلان فلان شده بیا با هم بر علیه جمهوری اسلامی متحد بشیم.

مگر از قدیم نگفتند، اول برادری خود را ثابت کن و بعد ادعای ارث بکن. 

آخه این چه هنری است که بعضی ها و از بین آنها بعضی از رسانه های مجازی و تلویزیون ها مدام کمر به دشمنی با  افراد و سازمان های دیگر  بخصوص جبهه ملی و کنفدراسیون جهانی دانشجویان بسته اند و میخواهند اینگونه القاء کنند که مقصر اصلی در آمدن جمهوری اسلامی جبهه ملی و کنفدراسیون بوده است؟

آیا این افراد نمیخواهند با این عمل خود، خود را و سازمان هایشان راپشت جبهه ملی و کنفدراسیون پنهان کنند و به مردم آدرس مقصر دیگری را بدهند.

هیچ فکر نمیکنیم که با این عمل همه را به هم بد بین میکنیم و بخصوص جوانان کشور مان را که بدنبال الگوی سیاسی میگردند،آنها را به همه چیز ، همه کس و یا همه گروه ها بی اعتماد مکنیم.

درست است که افرادی از جبهه ملی یا سازمان های دیگردر آن زمان بسیار حساس لغزشی هائی داشته اند و از دوراندیشی هائی برخوردار نبودند که امروز برای ما غیر قابل تصورمیباشد

درست است که آن لغزش ها برای مردم و کشورمان صدمات زیادی بجا گذاشته است.

ولی این به آن معنی نیست که کلیت سازمان هائی مانند جبهه ملی یا کنفدراسیون که خدمات بسیار ارزنده ای از خود به یادگار گذاشته اند و این خدمات در اذهان مردم مثبت بجا مانده است را، زیر سوال برد و بخاطر انحراف یک یا چند نفر تمام سازمان را مقصر شناخت.

 نباید فراموش کرد که در همان جبهه ملی شخصیت هائی مانند زنده یاد دکتر شاپور بختیار هم وجود داشته است که به میدان آمد واگر موفق میشد ادامه دهنده همان دست آوردهای صدر مشروطیت و نهضت ملی میگردید.  افراد دیگری هم بودند که صدایشان کمتر شنیده شد و طول زمان نشان داد که در جبهه ملی هم همانند همه تشکل های دیگر همه یکسان فکر نمیکنند

باید انصاف داشته باشیم و قبول کنیم که آنهائیکه فریب خمینی را خوردند و دچار لغزشی  شدند بسیار زود به محاسبات اشتباه خود پی بردند و از رژیم فاصله گرفتند و یا اگر مصدر کاری بودند در اداره کشور مطابق نظرات جمهوری اسلامی عمل نمیکردند و کنار گذاشته شدند.

با همه محاسبات اشتباه نمی توان آنها را خائن نامید.

وقتی جبهه ملی بعد از کودتای 28 مرداد اجازه فعالیت سیاسی نداشته است.

وقتیکه شاهنشاه آریا مهر میگوید جبهه ملی خطرناکتر از حزب توده میباشد.

وقتی جبهه ملی فقط روی کاغذ حضور دارد و دبیر کل آن بعد از کودتای 28 مرداد حتی بیش از 5 سال در ایران حضور نداشته است.

وقتی سران جبهه ملی به جای فعالیت سیاسی و تمرین مملکت داری مدام در زندان بسر میبردند.

وقتی هیچ روزنه ای برای یک فعالیت مسالمت آمیزو تغییر دیده نمی شد و تنها حزب موجود حزب رستاخیز بود که اگر کسی قبولش نداشت میتوانست پاسپورتش را بگیرد و راهی خارج کشور شود

چه انتظاری میتوان از این سازمان ها و آن جو متشنج داشت؟

طبیعی است که همه ناراضی ها به دنبال فضائی میگشتند تا بتوانند دشمنان مملکت را نابود کنند و دکتاتوری را از بین ببرند. وبرای این کار از هر نیروئی کمک بگیرند و بگویند دشمن دشمن من دوست من است. واین دوست برای آنان دوست شناخته میشد زیرا رژیم فاسد دیکتاتوری به کسی اجازه شناخت او را نمی داد. کتاب هایش ممنوع میشوند و نوار هایش را باید مخفیانه گوش کرد.

بله، جامعه از فعالیت مسالمت آمیز نا امید شده بود و اعمالش هم رادیکال شده بود.

همین چیزی که اکنون هم گرفتارش هستیم.

آری در چنین جوی انسان میتواند اشتباه بکند. و بشر جایزالخطا است و ما همه در زندگی مان اشتباه کرده ایم ومیکنیم.

روزی از یکی از رئیس جمهورهای آلمان (گوستاو هینه من) سوال شد ، به نظر شما در آمدن هیتلر مقصر اصلی چه کسی بوده است؟ او گفت: اگر انگشت سوابه خود را بعنوان مقصر به سوی کسی اشاره کنیم، سه انگشت دیگرمان بسوی خودمان اشاره میکنند.

با این جواب میخواست بگوید همه به نوعی مقصر هستند.

آگرمردم آلمان بعد از جنگ دوم جهانی مدام کی بود کی بود من نبودم بازی میکردند و بر سر منافع مردم و کشورشان کار نمیکردند این آلمانی نمیشد که اکنون هست.

کلیت جبهه ملی و چهره های مبارز آنرا زیر سوال بردن چیزی جزء  صدمه زدن به یک سازمان با پیشینه درخشان و بدبین کردن جوانان و ریختن آب در آسیاب جمهوری اسلامی چیز دیگری نمی باشد. اگر عوامل جمهوری اسلامی برای بقای خود دست به  چنین اعمالی میزنند چرا اپوزیسیون آزاده و دموکرات بایستی آنرا شعله ور تر سازد؟

مگر همین نامداران کنونی جبهه ملی در ایران نیستند که با وجود کهولت سن پی در پی از طرف مقامات امنیتی احضار میشوند و ناچارا توهین ها، شکنجه های روحی و جسمی را 30 سال است که تحمل میکنند و هنوز زیر باراین رژیم نرفته اند و با دادن اعلامیه ها، مصاحبه ها و نوشتارهای دیگر از خطراتی که کشور را تهدید میکنند سخن میگویند؟

تنها کاری که در این مقطع زمانی میتوان انجام داد.

به همینگونه است کنفدراسیون جهانی

این چه منطقی است که تلاشهای این سازمان جهانی را که باید آنرا یکی از موفق ترین اورگانهای ایرانی دانست، که توانسته بود یک اتحادی جهانی بین دانشجویان بوجود بیاورد، زیر سوال ببریم؟  کاری که اپوزیسیون در مدت 34 سال موفق به انجامش نشده است. وهنوز سازمانی را نمیتوان یافت که 100 نفرعضو داشته باشد.

چرا باید از این سازمان مدام انتقاد کرد؟

مگر همین فعالان کنونی که در عرصه سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و حقوق بشری در سراسر جهان فعالیت دارند، اکثرا همان کنفدراسیونی های سابق نیستند؟

نمیتوان از همه انتقاد کرد، آنها را به کج روی و خیانت محکوم کرد و از طرفی تبلیغ نمود که همه باید با هم متحد شویم. آخر چگونه؟

باعث تاسف است که ما مدام به خودمان دروغ مگوئیم و تبلیغ چیزی را میکنیم که کوچک ترین اعتقادی به آن نداریم.

سلطنت طلبان، آدم های خوبی نیستند چون می خواهند سلطنت را دوباره به ایران بیاورند

سکولار های سبز، افکار منحرف دارند چون انحلال طلب هستند والترناتیو سازی میکنند

اتحاد جمهوریخواهان، سازمان خوبی نیست چون حامی جمهوری اسلامی است. زیرا در آن فردی بنام  فرخ نگهدار وجود دارد که برای خامنه ای نامه نوشته است.

سازمان جمهوریخواهان، سازمانی است که فلان و فلان است

اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی، اینچنین است و آن چنان است.

سازگارا، نوری زاده، مخمل باف، گنجی، مهاجرانی، کدیور، سروش و ... و ...  و را جمهوری اسلامی به خارج فرستاده تا پشتیبان جمهوری اسلامی باشند

اصلاح طلبان، افراد بسیار بدی هستند چون میخواهند این رژیم را نگهدارند

واز این نمونه ها فراوان است. کی میخواهیم بخود بیائیم؟

آیا با این فضائی که بین ما حکمفرما است میتوانیم در سرنوشت کشور مفید باشیم؟

لابد باید برویم از کرات دیگر کسانی را بیاوریم تا با ما اتحاد کنند.

آیا در ین ستیزی که در فوق بآن اشاره شد هیج علامتی در ستیز و درگیری با جمهوری اسلامی وجود دارد؟

متاسفانه ما بدور یک دایره شیطانی میچرخیم و با خود مشغولیم و دشمن اصلی را بکل فراموش کرده ایم.

یک چیزی را هم که بسیار خوب یاد گرفته ایم وآنرا طوطی وار تکرار میکنیم، اینست که. (این تقصیر فرهنگ ماست).

و بالاخره نفهمیدیم باید به فرهنگ مان افتخار کنیم و به فرزندانمان آنها را بیاموریم یا باید از داشتن چنین فرهنگی شرمسار باشیم.

من به هیچ وجه انتظار ندارم این حرفها بر کسی تاثیری بگذارد. اینگونه سخنان را بسیاری از سر درد گفته اند. ولی گوشی برای شنیدن نبود و درب متاسفانه بر همان پایه چرخیده است.

اما چیزی که باید ما را به تفکر وادارد آنست که ما همین جامعه رنگین کمان با همه ی قوت ها و ضعف هایمان هستیم که هستیم و باید با هم کنار بیائیم

به آن بیاندیشیم که تفرق ما کشورمان را سوریه دیگری خواهد کرد و آنگاه دیگران برای ما و بجای ما تصمیم خواهند گرفت و ما در همانجا خواهیم ماند که هم اکنون هستیم.

هیچ انتظاری نیست که ما چیزی را که بر ما رفت فراموش کنیم. خیر.  ولی در زندان گذشته ماندن و آینده را قربانی گذشته کردن بسی خطا است و نا بخشودنی.

فرزندانمان به محیطی آرام و آزاد نیاز دارند، بخاطر آنها هم که شده گذشته را موقتا بایگانی کنیم.

با آرزوی داشتن ایرانی آباد و آزاد

مصطفی مرید

هامبورگ، هفتم ماه فوریه 2013