همه با هم:

همراه با دم ِ گرم چهار شنبه سوری، جشنِ جان بخشِ همیشه پُر غرور ـ

سُروری با سرود و رقص ِآتش

ـ زردی من از تو  **  سرخی تو از من ـ

بزم و رزمی زمستان شکن، در زیرِ گام ِ رقصندگان  و آواز خوانان ـ

پیش آهنگان بهار

****

«چهار شنبه سوری »

در اعماقِ سردِ این دیار

خبر بهار

پیچیده،

بویِ شکستِ یخبندان،

از هر سوی و کوی و میدان می آید.

فصلِ هزیمتِ سوز و دردِ سرما ست،

این مژده را

چهار شنبه سوری

قرن ها در دُهل ِدل هاِی آتیشنِ عشاق نواخته است.

بامِ بلندِ شب، با جیغ ِهیولایِ ترس،

در آواز و رقصِ جوانان

در شورِ ترانه های پیشواز بهاران

دارِ زمستان

ناچار و ناتوان،

فرو می ریزد.

+++

شوقِ رویش در این سرما

از گرمای تن دختران و پسران جان می گیرد،

در بستر مهربانی، آرزوی فردا نطفه بسته و

شادی،

در دل ها امید می زاید. و

زندگی،

برای مهرورزان،

چکامه آشیانه می سراید.

و در چشم ِ شنگولِ شوریدگانِ

برق ِبهار می جهد.

همچون

نوای هزاردستان،

که آواِز شکوفه ها را می خواند

و اوج ولوله های رهائی،

در کامِ هر صدای ِشیرین

بر فلک سر می کشد.

*

آنگاه است،

که قلبِ یخِ و یاس،

آرام آرام، بسانِ برگِ پائیزی

خراب و خجل و خسته از این همه شرار

قطره قطره

فرو می ریزند.

و جنبش آتش:

طعم موسم بهار را

به چشم و دلِ زمستان بخیل می چشا ند

+++

در این پایکوبی،

دلدارانِ بیشمار

با رنگین جامه های بسیار

در آغوش هم و سبکبار،

شادکامی را حنجره بر می درند.

خنیاگرانی شورانگیز و سرما کُش

نرم و گشاده، برلبهء تیز ِتیغِ یخ

زمستان را در آتشِ رقص می سوزانند.

در هم می چرخند و می پیچند تا آنگاه که خورشید بتابد،

شیفتگانی که ـ دل به کنج ِاسارتِ ـ

و ـ باکی از تلخ ِبرودت ـ ندارند.

*

گوئی: ارکستِر پرندگانِ اسیرند

اسرائی، همچون سبزه و لاله

کز زمین زمستانی بدرآیند

آنان ترانه ی جنگل می سرایند

تا در سینه ی گرمشان

نهال استوار فردا بروید !

چهار شنبه سوری

نوشدارویِ آتشبارِی ست بر کامِ یخ بسته ی ما

تا شرنگِ دیوِ شب، در جامِ جانِ فردای هیچکداممان نماند

و بهارِان آینده

از عصِر بخت برگشتگی

رها شده، جامه چرکین بدراند.

بهنام چنگائی 23 اسفند 1391