خانم عفت اقبال عزیز یک عکس روی صفحه فیسبوکشان گذاشته اند و نوشته اند: چای امشب، نعنا با گل بابونه٬ البته درحال نوشیدن هستم.

 لحظه ای به تصویر که عکس یک لیوان با محتویات خوشرنگ و قشنگ است نگاه کردم و بعد به چهره خانم عفت اقبال چشم دوختم و به لبخند ایشان که لبخندیست غمگین با نگاهی عمیق و مهربان اما پر

از حرف!

 باز به لیوان نگاه کردم ..... دیگر لیوان را نمی دیدم. به جای آن تمام تصاویر بعضی شب های اوین بود که همراه با صدای همبندی ها نقش بسته بود. داخل سالن خانم کبری بنازاده با یک کتری بزرگ ..... دور تا دور سالن:

 منیژه نصراللهی

مهوش شهریاری

فریبا کمال آبادی

نوشین خادم

بسمه الجبوری

کفایت ملک محمدی

معصومه یاوری

سیمین (مطهره) بهرامی

ریحانه دباغ

مریم جلیلی

میترا زحمتی

راحله ذکائی

صدف ثابتیان

مژگان محمدیان

شبنم مددزاده

مریم اکبری منفرد

فرح واضحان

صدیقه مرادی

صغرا غلامی نژاد

محبوبه کرمی

هانیه صانع فرشی

لادن مستوفی

نازنین خسروانی

بهاره هدایت

مهسا امرآبادی

شمیم زین العابدین

مهدیه گلرو

عاطفه نبوی

 و دیگرانی که حالا یادم نیست و خانم بنازاده با کتری بزرگ از جنس به قول قدیمی ها "روحی!" آه ..... چه بامزه اما غم انگیز! چطور ممکنه آدم خاطراتش رو فراموش کنه؟ آن هم خاطرات زندان رو ..... آن روزها و شب ها ! برایتان تعریف کنم که این لیوان نعنا چه خاطراتی را برایم تداعی کرد! بعضی شب ها خانم کبری بنازاده چای های گیاهی دم می کرد، مثل گل گاوزبان و نعنا و پونه، اغلب هم داخل یک کتری بزرگ و بعد کتری را در دست می گرفت و دوره می افتاد و به همه یک لیوان دم کرده گیاهی می ریخت. بعد باز از همه می پرسید. خانم بنازاده امیرخیزی٬ تبریزی هستند و لهجه شیرین و  لحن مهربانی دارند، با آن قامت باریک و بلند و کشیده٬ طول و عرض سالن بند را آرام، آرام و کتری به دست راه افتاده و با مهربانی و گرمی می گفت: چای ..... چایی ..... نعنا ..... کی چای نعنا می خوره؟ ..... چاااای ..... چایی ..... چای پونه دارم ..... پونه ..... پونه ..... یا وقتی گل گاوزبان درست می کرد اغلب نبات هم می داد و می گفت: گل گاوزبان را باید داخلش نبات انداخت.

 یکی از شب ها که چای پونه دم کرده بود طبق معمول دوره افتاده و هی می گفت: چااای ..... چای پونه ..... کی می خوره؟ لیوانشو بیاره ..... پونه ..... پونه ..... کی پونه می خواد؟؟؟

 همین موقع یادمه که هانیه صانع فرشی که سرگرم قلاب بافی بود یک دفعه با هیجانی شاد و پر از امید فریاد زد که: پونه؟!!!!! ..... من پونه نمی خوام! ..... من خونه می خوام! ..... می خوام برم خونه مون!

 بعد از اون تا همین الان که تقریباً هشت ماهه آزاد شده ام هر بار اسم  گل گاوزبان و نعنا و پونه میاد یا جایی می خونم ..... یاد اون شب های شاد ولی اندوهبار می افتم. در اوین همه سعی می کنند دردها را هم با خنده بیان کنند. با شوخی و طنز و همین باعث می شه همه بخندند ولی به هر حال اصل موضوعات هیچ خنده نداشت و الان در بیرون که آدم یادش می افته بغض می گیردش. حالا خوشبختانه الان هانیه و تعدادی از این عزیزان که نام بردم آزاد شده و به خونه برگشته اند. امیدوارم خانم بنازاده هم آزاد بشه به همین زودی ها و بقیه هم هر چه زودتر و زودتر آزاد بشوند و برگردند خونه ..... پونه ..... پونه ..... کی پونه می خواد؟ ..... زندانی خونه شو می خواد ..... زندانیان سیاسی را آزاد کنید!

 مریم اکبری منفرد را آزاد کنید ..... دخترهاش معصوم و بی گناه منتظرشند ..... صدیقه مرادی را آزاد کنید که یاسمنش پژمرده نشه ..... زندانیان سیاسی را آزاد کنید! اجازه بدید این اسامی و اتفاقاتی که بوده به طور کلی بره جزو خاطرات و دیگه زندانی سیاسی نداشته باشیم، اجازه بدید لبخند خانم عفت اقبال دیگه محزون نباشه. اجازه بدید نگاهش پر از درد نباشه ..... اجازه بدید خاطره های قشنگ جایگزین این خاطره های تلخ بشه. اجازه بدید عفت و عاطفه و همه٬ تبسمی شاد بر چهره داشته باشند و نگاهشون برقی از شوق و امید داشته باشه، به امید فردائی پر از صلح و آزادی و سرشار از شادی و آبادانی.  ستاره - تهران

 ★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★