(زلزله و انسان ِسیاهبختِ فقیر)

در پایانهء ِ رسالت ِ فقر

 غصه از نداری و ناتوانی ِانسان هائی بود،

که در آن، حکایت از بی مهریِ نان و زمین می رفت.

زیرا که دیگر:

  نه دستِ کوتاهِ کثیری به نان می رسید،

و نه سقفِ زمینِ سست عنصر ـ

رحمان و رحیم بود، که

 بر سرِ ندارانِ فقیر نریزد.

در این عصر بود

که یاورانِ آسمان باور،

بپا خاستند

و، روح خدا

 رساله ی تقسیمِ نانِ گرم و سقفِ محکم و زمینِ مهر را تقریر کرد.

او و انصارش

ملائکه وار آمدند

بامِ کاخ هایِ رفیع را

رامِ رانِ خویش کردند

برای خدا، سقف های محکم برپا ساختند

و این:

برای انسان اعجازانگیز بود!

پس، خیلی زود ـ

قلب و گردهء ِ شرف ِآزادگی به سجده رفت

و باور و اعتماد، آرام بر خاکِ بندگی،

بخاطر ملائکِ خدا

  چهره بر خاک سائید.

++

اما:

انسان، در خلسه خوشبختی و سجده بود

 که رویدادعجیبی بر ملا شد

چرا که:

در آن طهارت آسمانی و سحرگاهان آذان

به ناگاه از دامنِ نظیفِ روح الله

جانور بزرگی همچون چپاول

زاده شد!

و پس از آن بود،

 که

هرچه سقفِ و دیوارِ محکم و نانِ چرب و نرم بود

به تاراج انصار او و دزدانش رفتند.

و بدین سان:

دیری نپائید که در زمین، قیامتِ فساد شد.

++

و حالا: چندیست، بخاطرِ گناهانِ فراوانِ دزدان

 بردباریِ خدا، طاق گشته

و لاجرم، سقفِ سست را

بر سر بی نان و زمینگیر شدگان

به تقاصِ انصار روح الله

که بخاطر کمک به انسان، جانی و فاسد گشته اند

و تنها، بخاطر عدالت،

بر سرِ ندارانِ کافر که به اصلاح دزدان نشتافتند

به عقوبت بر این نافرمانی،

 فرو می ریزد!

24 فروردین 1392

بهنام چنگائی