اگر در تحلیل مسائل سیاسی و اجتماعی بدون جانب گیری و نگاه ایدئولوژیکی به آنها بنگریم به نتایج واقعی میرسیم. در جهان همیشه کشورهای قدرتمند بمنظور تامین منافعشان کشورهای ضعیف تر را به استثمار کشیده اند و بدون کوچکترین توجه به حقوق انسانی ملتهای دیگر برای تأمین منافع خود بهر نوع توطئه سیاسی متوسل شده اند و این روند همچنان ادامه دارد. با ظهور استعمار نو در یکصد سال گذشته شیوه استثمار کشورهای ضعیف از تسلط مستقیم بر آنها به تسلط غیر مستقیم با کاربرد توطئه های سیاسی بدل گردید که جهان همچنان گرفتار آنست.

با ایجاد انقلاب صنعتی در اروپا که پیامدش ظهور مارکسیسم بود و با وقوع انقلاب اکتبر روسیه که منجر به تشکیل کشور شوراها یا شوروی گردید جهان در دو قطب متضاد قرار گرفت و معادلات جدیدی در روابط بین المللی رقم زده شد. در یک سمت کمونیسم قرار داشت که بدنبال دستیابی قدرت سیاسی پرولتاریا (کارگران صنعتی) و نهایتا بدست گیری حکومت توسط طبقه کارگر و نابودی سیستم سرمایه داری بود, و در سمت دیگر سیستم سرمایه داری قرار داشت که برای حفظ حیاتش با کمونیزم در تقابل قرار گرفت. مائوتسه تونگ رهبر انقلاب سوسیالیستی چین با طرح تز معروف سه جهانیش, کشورهای جهان را به سه گروه تقسیم کرد, کشورهای سرمایه داری عمده و توانمند را که عمدتا اروپا و آمریکا بود جهان اول و کشورهای سوسیالیستی که در راس آن شوروی بود را جهان دوم و سایر کشورهای جهان را که ضعیف تر بوده و همواره زیر نفوذ یکی از آن دو قطب قرار داشتند را جهان سوم نامید.

با سقوط شوروی و گردش چین به سرمایه داری عملا کمونیسم از صحنه سیاسی جهان به گوشه رانده شد ولی جهان همچنان به سه قطبی بودنش ادامه داد. امروز کشورهای چین و روسیه با گردش به سرمایه داری بسبب تضاد سنتی منافعشان با غرب در همان جهان دوم قرار گرفته اند ولی دیگر نشانی از قواعد کمونیسم در اداره جامعه و یا تشکیل حکومت آنها دیده نمیشود, چین سرمایه داری بدست حزب کمونیست اداره میشود ولی تنها نام کمونیسم را یدک میکشد و از نظر تعداد بلیونرها (میلیاردرها) پس از آمریکا در مقام دوم جهانیست. بنابراین کلیه جدالهای منطقه ای که جای پای غرب و شرق در آنست تنها در جهت تأمین منافع خودشان است و اقدامات شرق هیچ ربطی به توسعه مارکسیسم ندارد. نکته اصلی در جوامع بشری اینست که انسان بجهت زیاده خواهی و توجه به منافع شخصی و نه اجتماعی, هر سیستمی را بهم میریزد, در طول هفتاد سال حکومت شوروی طبقه جدیدی ظهور کرد که خود را کمونیست مینامید ولی در عمل بیشتر به منافع خود توجه داشت تا منافع پرولتاریا و همین امر سبب سقوط اقتصادی و رشد نارضایتی مردم و ایجاد زمینه برای موفقیت توطئه های غرب و نهایتا فروپاشی باور نکردنی شوروی و بازگشت آن به روسیه سرمایه داری گردید.

در واقع هر دو جهان اول و دوم در ایجاد بحرانها و فجایع انسانی در کشورهای جهان سوم نقش داشته اند, بطور مثال شرایط امروز افغانستان بر آمده از هجوم شوروی به آن کشور و سپس دخالت آمریکا میباشد و بهمان اندازه که آمریکا مسبب بروز شرایط دهشتناک افغانستان است شوروی و یا همان روسیه نیز مسبب آن بوده است. همچنین امروز در اوکراین و هجوم روسیه به آن کشور و بمبارانهای وسیع شهرها و مناطق مسکونی مشابه همان عملیست که آمریکا در ویتنام و سایر کشورها انجام داد و میدهد و در هر دو آنها این مردم بیچاره هستند که قربانی میشوند. توجیه اقدامات روسیه در اوکراین صرفا یک جانبداری کور بر اساس این باور میباشد که روسیه امروز همان شوروی سابق است و در نتیجه مارکسیست ها را در قضاوت به بیراهه میراند. و یا توجیه اینکه آمریکا مدافع جهان آزاد است نیز یک جانبداری دیگریست که تلاشهای آمریکا در جهت حفظ منافع کمپانیهای بزرگ را در جهت نجات انسانها از تسلط کمونیزم ارزیابی میکند. متاسفانه انسان اصلاح پذیر نیست چون از نظر روانی و شرایطی که در آن رشد میکند با هم برابری ندارند, هفتاد سال تاریخ شوروی و وجود یک سیستم مهندسی شده فرهنگی و سرانجام ناکامی آن گواه بر این واقعیت است. بنابراین در عمل در بهترین شرایط تنها دو گزینه کمی خوب و یا کمی بد در پیش روی انسان است. کاش جهان به گونه بهتری بود.