بزرگترین خطری که از نگاه من جامعۀ ایران را تهدید می‌کند، تشتت بیش از اندازۀ نظرات و دیدگاه‌ها در بارۀ همۀ امور مربوط به خوب و بدِ پدیده‌هاست.

در واقع هیچ موضوعی را نمی‌توان پیدا کرد که ده نفر نظر مشترکِ تعریف شده‌ای در مورد آن داشته باشند. این موضوع بویژه شامل "حکومت خوب" هم می‌شود.

اگر به طور عمقی از افراد مختلف از جمله صاحب‌نظران معروف پرسیده شود که ویژگی‌های یک حکومت خوب از نگاه آنان چیست، بسیار بعید می‌دانم حتی ده نفرشان رأی واحدی داشته باشند.

معمولاً تصور می‌شود که بسیاری از ایرانیان "دمکراسی" را به عنوان شاخص‌ترین ویژگی یک حکومت خوب پذیرفته‌اند، اما اگر در بحث با آنان از ظاهر این مفهوم فراتر رفته و در بارۀ محتوای آن پرسشگری کنیم، هر کدام تمایلات شخصی خود را تحت عنوان دمکراسی مطرح می‌کنند و حاضر به ذره‌ای سازش در این زمینه هم نیستند.

به عبارت دیگر، حرف بسیاری از ما این است که دمکراسی همان است که من می‌گویم و باقی ماجرا حرف مفت است.

به نظرم این بدبختی بدان دلیل پیش آمده که جامعۀ ایرانی در "روندی طبیعی" با "انقلاب ارتباطی" از جمله پدیدۀ فضای مجازی مواجه نشده و مانند سایر مواجهات دو قرن گذشته با پدیده‌های نوین، به صورتی غیرطبیعی و ناخودآگاهانه رخ داده است.

به هر حال، تشتت بیش از اندازه، مانع اجماع نسبی در بارۀ راه حل مشکلات و زمینه‌ساز دعوا و ستیز بی‌پایان بر سر همۀ امور و در نتیجه عدم امکان تصمیم‌گیری برای رفع معضلات انباشت شده در جامعه است.

به نظرم مجموعه‌هایی که تحت عنوان یک گرایش شناخته می‌شوند لازم است برخی از آثار پایه‌ای و اساسی مربوط به امور سیاسی و اقتصادی را برای نیروهای خود به عنوان متون آموزشی معرفی و به آنان آموزش دهند تا مفهومی به نسبت مشترک در بین مجموعۀ آنها از واژگان مرسوم پدید آید.

بدون این، راهی برای عبور از معضلات ممکن نیست و صرفاً بدبختی‌مان روز به روز عمیق‌تر خواهد شد.