غرش ها و نالش ها!

روز پر خبری را يشت سر گذاشتیم.

۱- همه رسانه های کلان فارسی زبان در خارج با حداکثر برد ممكن و در بهترین ساعات خود، ۵۰ دقيقه رضا پهلوی را مستقما پوشش دادند و صد ها ساعت هم خرج تفسير و باز بخش سخنان او کردند و این یعنی ایالات متحده و متحدان منطقه ای آن گام تازه ای در راستا ی ايجاد فشار برداشته اند و شاید هم تصور می کنند که اوضاع ایران در آینده نزدیک از کنترل حکومت خارج خواهد شد. به تعبیری ، رضا پهلوی حرف تازه ای ، جز یک عرض اندام تازه نداشت. در حد این عرض اندام هم، سخنان او ترکیبی از نالش و غرش بود. او ضمن آنکه نیرو های اپوزیسیون را فاقد توان و ظرفیت همکاری و تصمم گیری دانست و عنوان کرد که نه امیدی به آنها دارد و نه تماسی با آنها، اما در فراز دیگری از سخنانش، از آنها خواست که به اتفاق هم سازو کار هایی برای همآهنگی مبارزات مردم ایجاد کنند! رضا پهلوی پوشیدن ردای رهبری را رد کرد و خشم طرافدارن اقتدار گرای خود را به جان خرید، اما در عین حال برای افسران ارتش وظیفه تعیین کرد و به سبک سلاطین ممالک محروسه به جای نیرو های جامعه مدنی و روشنفکران، سران قبایل و عشایر را مخاطب قرار داد که به یاری مردم برخیزند و آنچه را با پاپس زد، با دست پیش کشید! خلاصه کردن حکومت به مشتی روضه خوان، مسکوت گذاشتن نقش سرداران و کلان سرمایه داران در حکومت ، کنار زدن جامعه مدنی و اپوزیسیون عریض و طویل حکومت و تلاش برای طراحی رابطه ای از نوع « پیشوا - توده» را می توان ابهام برانگیز ترین بخش این بر آمد رسانه ای دانست. تاکید بر نقش مردم و اهمیت مبارزات اجتماعی ، امری بی هزینه و فی نفسه مثبت است، اما آنچه می تواند نگران کننده و ابهام برانگیز شود، توده را بی تشكل و در خدمت پیشوا فرض کردن است، امری که در ادبيات سلطنت طلبان افراطی به کرات دیده می شود و همان امروز هم در رسانه ها ، از سوی جریان راست افراطی و اقتدارگرای فرشگرد، اینگونه فهم و تفسیر شد. آقای پهلوی هنوز از نشستن میان دو صندلی دل نکنده است .او اعلام بی نیازی به اپوزیسیون و اعلام نوعی گسست از آن را به دوسيه تا امروزش افزود و نشان داد که ظاهرا تا پیدا کردن جایگاه درست خویش راه دراز در پیش دارد. . ۲- در آن سوی ميدان، خامنه ای به بهانه سی وسومین سالگرد مرگ خمینی سخنرانی مفصلی داشت که آنهم ترکیبی از نالش و غرش بود. او همه حیله های روضه خوان ها را بکار گرفت تا اقتدار نظام را به خورد هواداران بدهد و جلوی آفتاب رویگردانی مردم از حکومت را با گل دروغ های گوبلزی بگیرد. او جرات نکرد از رسوایی انتخابات مجلس و ریاست جمهوری و فریاد های هر شب و هر روز مردم در خیابان ها، که اسناد آشکار پشت کردن مردم به نظام است، یادکند، اما تا توانست عکس مار کشید و به مراسم شه - ساخته ای نظیر «سلام فرمانده» پناه برد و به دشمنان غرید. در عین حال نتوانست نالش خود را ينهان کند و به مریدان بناه برد تا نگذارند دشمن وانمود کند که حکومت به بن بست رسیده است. خامنه ای که می داند مردم از سبک زندگی تحمیلی نظام، متنفر شده اند، کارش از غرش فراتر رفت و در بیاناتی جنون آمیز و احمقانه تر از ترجمه « مستضعف» به «ایمه و پیشوایان» که در گذشته مرتکب شده بود و فتوای احمقانه تر تحریم واکسن کرونا، اعلام کرد هر کس که طرفدار سبک زندگی «غربی» باشد، «مرتجع» است و این یعنی که روباه پیر مشاعیر خود را هم از دست داده است. بیژن اشتری، یاداشتی نوشته که ابتذال تفکر خامنه ای و شکست این ابتذال را به خوبی به تصویر می کشد و نشان می دهد که مرتجع کیست و ارتجاع چیست: «شش سال پیش آقای حجت الله عبدالملکی رفت پیش رهبر و کتاب اقتصاد مقاومتی اش را تقدیم کرد و عاقبت هم وزیر کار مملکت شد و چاقوی جراحی دستش گرفت تا اقتصاد مملکت رو جراحی بکنه. او‌ بعدا در بخشی از گزارش این دیدار نوشت :" یک نسخه ای از کتاب اقتصاد مقاومتی که خودم تالیف کرده بودم را برای تقدیم خدمت آقا آورده بودم. عرض کردم: ما با فرهنگ اقتصاد اسلامی می تونیم به پیشرفت شگفت انگیزی برسیم. مثال زدم از صدر اسلام که پیامبر اعظم با تحول فرهنگی که ایجاد کردند در مدینه النبی، رشدهای اقتصادی شگفت انگیزی ایجاد کردند که گاهی تا چند صد در صد هم برآورد شده. فرمودند:واقعا کسی حساب کرده؟عرض کردم :بله آقای دکتر سید کاظم صدر در کتابشون به این اعداد رسیدن..." اما اگه من بودم و می توانستم به منزل یا محل کار رهبر بروم یک جلد کتاب"خاطرات دکتر علینقی عالیخانی" همراه خودم می بردم و به دستشان می دادم با این توضیح که :"ا ون کتاب اقتصاد مقاومتی بی ارزش است ، عوضش این کتابی را که خاطرات آقای عالیخانی است مطالعه کنید که می تواند بسیار راهگشا باشد. بعد توضیح می دادم که این آقای عالیخانی که سه سال پیش در نود سالگی عمرش را داد به شما تقریبا همسن و سال همین آقای عبدالملکی بود موقعی که وارد کابینه امیر اسدالله علم شد در اوایل دهه چهل خورشیدی.فقط هشت سال فرصت کار کردن پیدا کرد.وزیر اقتصاد شد و در دوره وزارتش صنایع مادری مثل ذوب آهن، ماشین سازی و تراکتورسازی شکل گرفت و بازار بورس و سهام و مرکز آمار واردات و صادرات و سازمان استاندارد و خیلی نهادهای دیگر تاسیس شدند. در هشت سالی که علینقی عالیخانی وزیر بود ایران به طور متوسط سالیانه چهارده درصد رشد اقتصادی داشت.یعنی هر سال چهارده درصد اقتصادش بزرگتر و به تبع اولی رفاه مردمش بیشتر می شد. تورم هم طی همه این سال ها حداکثر دو ونیم درصد بود.اگر این وضع ادامه پیدا می کرد ما اقتصادمان پس از چند سال همسطح ژاپن می شد. حالا که جنابعالی دنبال الگوی اقتصادی می گردید بنده پیشنهاد می کنم که به جای اقتصاد مدینه النبی زمان پیامبر اعظم که هیچ وجهی از آن معلوم نیست و تماما مبتنی بر حدسیات و توهمات‌ است ،بیایید و اقتصاد دهه چهل نظام شاهنشاهی را الگو قرار بدهید. ملاحظه بفرمائید که چگونه عالیخانی بدون هیچ درآمد نفتی ای موفق به این دستاورد بزرگ شد.سرمایه و هنر او فقط علم و دانش اقتصادی اش بود.» ترس خامنه ای از امثال بیژن اشتری "مرتجع "است که عمق پوسيدگى افكار او را بر ملا مى كنند! آخرین میخ های تابوت! ۳- در گوشه دیگری از ميدان سیاست، جریان موسوم به «جبهه اصلاحات» با انتشار بیانیه ای به مناسبت سالمرگ خمینی، میخ دیگری بر تابوت خویش کوبید. این جبهه ابتدا خمینی را به عرش اعلا رساند و تا توانست در مدح او قلم فرسایی کرد و سپس به ستایش از فاجعه انقلاب بهمن پرداخت و در نهايت هم قانون اساسی نظام ولایت فقه را ميثاق درخشان ملی نامید و نشان داد که نه از اصلاح چیزی می فهمد، نه از ایران و نه از مردم ایران! جبهه رو به احتضار اصلاحات حتی نای غریدن هم نداشت و تنها به نالیدن کم جانی اكتفا کرد! متن این اعلامیه: