جمهوری یا پادشاهی؟

مشکل کجاست، شکل یا محتوا؟

پیام شاهزاده رضا پهلوی صرفنظر از اینکه موضع ما در برابر آن چه باشد دو واقعیت را در مورد "اپوزیسیون" آشکار نمود. یکی اینکه این ادعای طرفداران "انقلاب" پنجاه و هفت که "دزدیدن" انقلاب توسط خمینی بعلت انسداد سیاسی می دانند را با تردید جدی مواجه می کند. چرا که این اپوزیسیون (خارج از کشور) بعد از چهار دهه زندگی در کشورهای دموکراتیک در آزادی کامل و با امکانات وسیع ارتباطی و رسانه ای می بایست به درجه ای از پختگی سیاسی رسیده باشد که تفاوت نظام‌های جمهوری و پادشاهی، در شکل و محتوا، اتحاد و ائتلاف، حزب و جبهه، برنامه حزبی و منافع ملی و ... را جزو بدیهیات برشمرد. دوم اینکه بنظر می رسد این اپوزیسیون انقدر به "نبرد سیاسی" در "عالم خیال" عادت کرده باشد که همینکه صحبت از کار سیاسی عملی مشترک به میان می آید آنچنان دچار پانیک شده و در گارد دفاعی ظاهر می شود که انسان را به یاد عکس العمل "مش قاسم" در رابطه با حفظ حرمت "ناموس" می اندازد.

لذا بنظر می رسد سکتاریسم مزمن حاکم بر فرهنگ و فضای سیاسی کشور ما سختجان تر از آن است که ما تصور کرده ایم‌.

اما اگر برگردیم به بحث انسداد سیاسی در مقطع ۵۷، آیا اگر جبهه ملی(استثناء، زنده یاد شاپور بختیار)، نهضت آزادی، حزب توده، سازمان های فدائیان و مجاهدین خلق، که همگی ضد سلطنت و جمهوریخواه بودند، در جبهه ای واحد عرض اندام می کردند، خمینی و طرفدارانش می توانستند آنچنان یکه تاز سیاست کشور باشند؟

شوربختانه اما بنظر می رسد که هنوز بعد از چهار دهه و با آن همه تجربه های تلخ و مظالم ویرانگری هایی که حکومت اسلامی بر سر مردم و میهن ما آورده است در سپهر سیاسی ایران در بر همان پاشنه می چرخد.

بنابر این با چنین پیشینه و کارنامه ای دوستان "بشدت" جمهوریخواه نمی بایست اینقدر متعجب و متحیر شوند که بخشی از مردم ایران امید خود را به شاهزاده رضا پهلوی بسته اند‌!

برای آنها گویا نام نظام آینده مهمتر از محتوای آن است، خود واژه جمهوری "مقدس" است و بطور اتوماتیک دموکراتک و مشکل گشا خواهد بود.

چه خوب می بود این دوستان از سر تواضع و با دید انتقاد از خود در مقابل جوالدوز هایی که بسوی شاهزاده رضا پهلوی پرتاپ می کنند هر از گاهی سوزنهای ظریفی هم به خود می زدند!

جمهوریخواهان بعد از چهار دهه "فعالیت سیاسی" هنوز بر سر شکل و شمایل "جمهوری" خود اتفاق نظر ندارند و فکر می کنند با حذف و اضافه کردن پسوند ها و پیشوند ها به نام تشکیلات خود به هدف نزدیکتر می شوید!

این طیف از اپوزیسیون که بنده هم چند دهه جایگاه سیاسی خود را در میان آنها جستجو می کردم ۴۳ سال فرصت داشته اند تا خود را بعنوان آلترناتیو جمهوری اسلامی به مردم ایران و جهانیان بشناسانند. اما روشن است که نه تنهاچنین اتفاقی رخ نداده است بلکه بخش بزرگی از مردم و روشنفکران ایران از این طیف مایوس شده و امید خود برای گذار از جمهوری اسلامی را به مشروطه خواهان بسته اند.

برای نمونه توجه شما را به لیست زیر که فقط بخشی از تشکل های جمهوریخواه را که من در ذهن خود دارم شامل می شود، جلب می کنم.

همبستگی جمهوری‌خواهان ایران

اتحاد جمهوری خواهان ایران

جمهوري خواهان لاييک و دموکرات

اتحاد برای پیشبرد سکولار دموکراسی در ایران

همبستگی برای جمهوری عرفی و حقوق بشر در ایران

سازمان جمهوریخواهان ایران

و ....

به این لیست ده ها حزب چپ با یا بدون پسوند یا پیشوند کمونیستی، چندین حزب تحت نام جبهه ملی‌، تعدادی تشکل سوسیال دموکراسی و همچنین طیفی از اصلاح طلبان و ملی مذهبی ها را هم باید اضافه کرد.

سوال بزرگ من و بسیاری دیگر این است که چرا این همه "نیرو" الان باید "نگران" یک رقیب سیاسی بنام شاهزاده رضا پهلوی باشند؟

و توجه داشته باشید که خود شاهزاده رضا پهلوی و کلا طیف طرفداران مشروطه در طول این ۴۳ سال آماج حملات سهمگین مشترک جمهوریخواهان و مجموعه دستگاههای تبلیغاتی و پروپاگاندای جمهوری اسلامی بوده اند، که البته در موارد بسیاری نادرست، نا عادلانه و غیر منصفانه بوده است.

وانگهی مگر حالا شاهزاده رضا پهلوی در پیام خود چه مطالب و موضوعاتی را مطرح کرده اند تا بتواند به این اندازه خشم و پرخاش برانگیز باشد؟

آیا پیام ایشان آنقدر دور از واقعیت و غیر دموکراتیک بوده است که معترضان را به چنان درجه ای از عصبانیت برساند که فقط زبان تهمت و توهین و تحقیر بتواند بیانگر آن باشد؟