پادزهر اپوزیسیون: گفتگوی ویژه سیامک نادری با  مادر عصمت وطن پرست
عصمت وطن پرست مادری که یازده تن از فرزندان و عزیزان و اعضای خانواده اش جان باخته اند، مادری نجیب و فداکار، مُهر نجیب سکوت سالیان لبانش بافته های رنج و خون و عشق، مهر وعطوفت وجودش باعث میشود  ابتدای کلامش  را با «مامان...» آغاز کند و با شنیدن این واژه تمام وجودم  فرو می ریزد و، لبالب مهرش بر دلم خانه ای می سازد،‌ مادر عصمت زنی  با ترکیب توأمان الماس و پرنیان، از « باغبان زندگی»  تا « باغبان سوگ» اینک گل های نافسرده طوفان در مقابل من نشسته به گفتگو، با  کوله باری بر دوش تحت نام « بازمانده»، بی که رنجهای زندگی مجالی دهد به لیسیدن زخمهای ناتمام روح و  تنش.  
عصمت وطن پرست حقایق  تکان دهنده و ناگفته های هولناک از سرنوشت سیاهی که در تشکیلات فرقه مجاهدین بر سر خود و خانواده و شکنجه های دختر کوچکش پرده برداری می کند، از سال ۵۸ که خانه اش پایگاه مجاهدین در شیراز بود  تا سال ۶۰ و حمل سلاح و نارنجک و زندگی در خانه های تیمی ... و جانباختن عزیزان و دوستانش ...زنی که برای مجاهدین  آیینه فداکاری بود... تا فرار از ایران و رفتن به  کردستان عراق ، اسپانیا و فرانسه تا  سوئد؛ سالیان تنها با انگیزه مبارزه و سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی تمام هست و نیست و سرمایه زندگیش را در اختیار مجاهدین  و رجوی قرار داد، بدون اینکه حتی اطلاع داشته باشد دختر۹ ساله اش که باید تاج سر مجاهدین باشد را در مدرسه و پایگاه های مجاهدین مورد آزار و اذیت و شکنجه قرار می گیرد، از ظلم و جفاکاری، ناعدالتی و تبعیض بین اعضا و مسئولین مجاهدین، تا دروغ و تبهکاری و النهایه  تصمیم به نامه نوشتن به مسعود رجوی و بازگویی حقایق، تماس تلفنی مسعود رجوی با مادر، تا دیدار حضوری با مسعود رجوی و مریم رجوی در پاریس...، دریغ و درد که واکنش رجوی از شنیدن سخنان مادر و طرح ناعدالتی ها...  چیزی نبود جز ترک اتاق با حالت قهر وغیض...
 تا رزوی که از شکنجه های دخترش و سایر کودکان مطلع شد ...و با خود گفت:« خدایا بدادمان برس، ما به چه جونورهایی کمک کردیم» و اینک تجاربش پادرزهری است برای  اپوزیسیون:« ایران ما سوخت دست دوتا کفتار، یکی خمینی یکی رجوی... یعنی مردم ایران اینو بدونید دوباره نسوید نکنه که مجاهدین بیاد برسرشما سینک وار بشه...»