در چند سال گذشته در جامعه ما شاهد مطرح شدن دو گفتمان الترناتیو در مقابل گفتمان جمهوری اسلامی بوده ایم. گفته ها و نوشته های گوناگون در روزهای اخیر بیش از پیش این دو گفتمان را عریان میکنند. این دو گفتمان یکی «گذار دموکراتیک» و دیگری «اقتدار سکولار» است که هر کدام از انها توسط بخشی از اپوزیسیون تبلیغ میشود. البته بخشی از کسانیکه «اقتدار سکولار» را تبلیغ میکنند از مفاهیم دموکراسی بهره میبرند و چنین تبلیغ میکنند که انها تلاش میکنند که از طریق دموکراسی به خواسته های خود برسند، اما در لابلای گفته ها و نوشته های انها میتوان خطر این را احساس کرد که هدف انها در دراز مدت رسیدن به قدرت از طریق دموکراسی و تعطیل کردن دموکراسی برای مدت مشخصی است که بتوانند «اقتدار سکولار» را دوباره را به کشور برگردانند.

مصاحبه اخیر شهبانو فرح پهلوی با یکی از نشریات ایتالیایی و عکس العمل بخشی از افراد و شخصیت های اپوزیسیون از جمله آقای حسن شریعتمداری و به دنبال آن حملات گوناگون به منتقدین این مصاحبه چنان بارز و مشخص بود که بار دیگر نشان داد که تفاوت این دو گفتمان به چه میزان واقعی و حقیقی است.

تصور اینکه این دو گفتمان بتوانند در آینده کوتاه با همدیگر به یک توافق و یا یک اتحاد سلبی برسند، امر مشکل و غیر واقعی است. در ماه ها و سالهای آینده ما شاهد رقابت بیشتر و بیشتر این دو گفتمان خواهیم بود و هر کدام بتوانند پروژه ها و طرح های بهتری برای گذار به جامعه عرضه کنند شانس بیشتری برای پیشبرد گفتمان خود را خواهند داشت.