سخنی با یاران!با عزیزان فعال در اپوزیسیون مخالف جمهوری اسلامی .
  فردا بسیار دیر است !
میلیون ها زن ومرد ،میلیون ها دختر وپسر جوان روز هاست در خیابان ها فریاد آزادی واتحاد سر داده اند. مبارزه ای سخت دشوار و سهمگین که تنها در سایه یک همکاری گسترده و هم گامی مشترک امکان پذیرشده است .
مردم در داخل کشور این اتحاد !این هم صدائی!این رزم مشترک را به قیمت جان،به قیمت پذیرفتن شکنجه وزندان دلیرانه پیش می برند. آیا ما نیرو های سیاسی خارج از کشور تنها نطاره گران  و تشویق کنندگان بی نقش این مبارزه ایم ؟ آیا وقت آن نرسیده که یکبار هم شده از خود بپرسیم سهم ما در این مبارزه چیست؟
کاری که در این چهل وچهار سال انجام ندادیم .کاری که انجام آن می توانست امروزدر این مبارزه بزرگ یاری رسان این مردم  ،این جوانان سرا پا شور ،سرا پاعشق و خواهان آزادی باشد! 
دریغ که تمامی این سال ها را به بحث های کشاف وانتزاعی به خود خواهی های فردی وتعصب های گروهی هدر دادیم .سال هاست بعنوان یک مبارز سیاسی ،یک تبعیدی عاشق وطن ،عاشق مردم خواهان حداقل یک وفاق ملی یک کار مشترک در یاری رساندن به مردم وایجاد یک نقطه امید در رساندن پیام وخواست این مردم در سطح جهان بوده ام .آیا تنها ریخته شدن خون دختری جوان سرازیر شدن میلیون ها جوان به خیابان ها وایستادن دلیرانه آن ها در برابر جمهوری اسلامی می تواند عامل این اتحاد و هم صدائی مااحزاب و فعالان سیاسی خارج از کشور باشد ؟
آیا بایستی حتما خونی ریخته شود ؟مردمی بمیدان بیایند؟  تادیوار های سخت باور های سلب ما فرو بریزد ؟ 
دیوار هائی که چهل و چهار سال است ما را از یک مبارزه جدی باحکومت و پیوند با مردم باز داشته !مانع از شکل گیری یک اعتماد عمومی نسبت به احزاب و تشکل های خارج از کشور گردیده است .
زمانی که ما اینقدر متعصب،دور از هم، نا باور بهم و پراکنده ایم ! چه کسی میتواند به ما اعتماد کند ؟
چه کسی میتواندروی نیروهائی حساب کند که بیشتر از آن که غم مردم داشته باشند! غم نام و غم تشکل های هر دم کوچک شونده حزب و سازمان خودرا دارند ؟ 
حال با تاسف  آن روز رسیده که مردم در میدانند و ما گرفتار در پوسته حزبی وسازمانی خود !
ما اپوزیسیون خارج از کشور نتوانستیم مسئولیت بزرگ خود را در قبال مردم درک کنیم ! نتوانستیم آن اعتماد لازم را که تنها در سایه یک وفاق و همکاری مشترک باهم جهت حمایت از مبارزات مردم و تشکیل پشت جبهه قابل اتکا برای آنان امکان پذیر است را بوجود بیاوریم. 
دریغ ودرد که چنین پراکندگی امروز در این روزهای سرنوشت ساز مانع از آن گردیده که هنوز بعد گذشت یک هفته از بزرگ ترین رزم مردم .ما فعالان ، احزاب و گروه های سیاسی قادر به بر پائی یک کمیته مشترک متشکل از تمامی نیرو های اپوزیسیون نگردیده ایم .
امری که تلخ و شرم آور است .بر افروخته نشویم  مگر غیر این است ؟ 
هیچ توضیحی قادر به توجیه این پراکندگی و گرفتار بودن در خود نیست ! اما حال این بحث کشاف را به وقت دیگر بگذاریم !حال برای این مردم؟ برای این جوانان؟ این عزیزان عاشق رهائی؟ چه هدیه ای 
هیچ هدیه ای بزرگ تر از تلاش برای شکل دهی سریع یک کمیته مشترک متشکل از نمایندگان احزاب و گروه های سیاسی .برای پیشبرد امر کمک رسانی در عرصه های مختلف  به مبارزات داخل کشورنیست!
 کمیته ای بر آمده از نیاز فوری این لحظات تاریخ ساز که بتواند انعکاس دهنده این جنبش عظیم مردمی وبر آورد کننده نیاز هائی باشد که برای تداوم این جنبش چه از نظر مادی و چه از نظر معنوی لازم است !
صمیمانه  باتمامی وجود از شما یاران قدیمی از شما دوستان ومسئولان احزاب وجریان های سیاسی درخواست می کنم هر چه سریع تر این کمیته مشترک را سازمان دهید .
از یاران قدیم ،ازتمامی جریان های چپ ! از حزب چپ !از جبهه ملی! ازمشروطه خواهان ، از مجاهدین خلق ! از جمهوری خواهان تا سلطنت طلبان از تمامی احزاب اتنیکی مخالف جمهوری اسلامی !از شخص آقای رضا پهلوی ! از افراد سیاسی خوشنام و تاثیر گذار بعنوان یک فعال سیاسی پیر شده در آرزوی آزادی  بعنوان منادی همیشگی اتحاد جریان های سیاسی خارج از کشور و نهایت یک ایرانی در خواست میکنم که هر چه سریع تر  کمیته مشترک برای یاری رساندن به مردم مبارز میهنمان راسازمان دهید .
تقسم وظیفه کنید.از توان وسیع میلیون ها ایرانی خارج از کشور که امروز شور انقلابی جوانان کشورمان برای سرنگونی این حکومت فاسد آن ها را بمیدان کشیده استفاده نمائید . 
زمان وتاریخ همیشه چنین فرصت های بزرگ و سرنوشت ساز را در اختیارمردم و شما نمی گذارد .فرصتی تاریخی که از جانفشانی مردم بدست آمده است .هر گونه تعلل در استفاده از این فرصت برای شکل دادن وامکان بخشیدن بیک وفاق ملی گناه نا بخشودنی است ! خطا و  گناهی که فردا باید جوابگوی آن باشیم . 
زمان بسیار کوتاه است و فردا بسیار دیر!خود را و وظیفه خود را در یابیم!  ابوالفضل محققی