عشق ورزیدن یک معنی بیش ندارد .آن چیزی نیست جزبتمامی حل شدن در وجود یار.دروجودآن چه که میخواهی و می جوئی.

دوست داشتنی ازصمیم قلب! گذشتن آنچه داری در طبق اخلاص. چنین عشق ودوست داشتنی واقعی است!

واقعی از این رو که درهر زمان می توانی محکش بزنی .جلوه های آنرا در نمودهای مشخص ببینی!

متولوژی و تاریخ ماانباشته از وجودعاشقانی است که در صور گوناگون،با خواست های گوناگون برصحنه حیات ظاهر می شوند. رسم عاشقی، که جان بازی شرط آول قدم آن است را بجای میاورند. مهر خود بر صحیفه عالم نهاده ومی روند.

دریغ که ما پیوسته عاشقان جانبازرا درافسانه ها جستجو می کنیم. آرش را با تیررها شده ازجانش در مبارزه برای حراست ازمرزهای ایران زمین جائی که سخن از نام وننگ است می شناسیم.

رستم را،گرد آفرید ودیگر پهلوانان شاهنامه را زمانیکه سخن ازآزادگی و آزاد زیستن است بجای می آوریم.

اگرسخن ازوحدت وجود است ،ازرسیدن و یکی شدن انسان در قامت خداست. صدای اناالحق حلاج است در نماز آخر. نمازی که راست نیاید مگر آنکه وضویش بخون کند.

تمامی این ها تاریخ است .نقل سینه به سینه خلق است واشتیاق آن هاست برای رهائی! در سیمای قهرمانان اساطیری خود.ذهن ما ذهنی جستجو گردرگدشته .ذهنی جستجو گردرتاریخ اساطیری است.همیشه چنین بوده!ما قهرمانان خویش را در گذشته ،در تاریخ جستجو میکنیم. نمی بینیم آن ها رادر کنار خویش.

از اینرو قهرمانان ما در زمانه خود غریبند. دیده نمی شوند.گمنامند با وجودیکه آزاده اند. همیشه بعد از مبارزه وکشته شدن آن هاست که کم کم نامشان برکشیده میشود،تا به افسانه بدل شوند.

مردمی هستیم که در حیاتشان آن ها نمبینیم،حمایتشان نمیکنیم.بعد هادر وصفشان شعر می سرائیم. ترانه می سازیم،افسانه خلق می کنیم.

هر کس رسید از عشق ورزیدن به انسان گفت

امّا تو را، ای عاشق انسان! کسی نشناخت. منزوی

حال نیزچنین است .مامردمی که سال ها زیربارستم جمهوری اسلامی نالیده ودر هوای آزادی فریاد کشیده ایم.مائی که همیشه در جستجوی قهرمانی رهائیبخش به انتظارنشسته ایم.هنوزباور نمی کنیم که قهرمانان واقعی ما همین نسل جوان وزیبای امروزاست.

هنوز قهرمانان خود را درچهره گرد آفرید افسانه ای نه درسیمای نیکا ونیکاهای جوان! زمانی که باسنگی در دست مقابل تفنگ جانیان می ایستند نمی بینیم!تنها در میدان رهایشان می کنیم.

آرش جوان راکه سیمای دادخواه نسل امروزاست نمی بینیم.

عاشقان زندگی، آزادی !عاشقانی که از هیج جان بازی در ره آزادی فرو نمی گذارند!

ما چه می کنیم؟چگونه از جان های پرشور آن ها حمایت می کنیم؟ چراهنوزباورشان نکرده ایم. در جنگ باضحاک زمانه در کنارشان نیستیم؟آیا کاوه باید در همان سیما با چرمینه آهنگریش ظهور کند تا قبولش سازیم؟

.آیا دم جوان آن ها هنوز قادر نیست بر سرمای ترس مافائق شود ؟ هر جنازه جوان تنها نتیجه شلیک سلاح های دشمن نیست !

ما نیز با سکوتمان! با نپیوستن وعدم حمایت سراسری از مبارزه این قهرمانان شریک جرمیم! بی خود مویه نکنیم! زمانی که با هر آنچه در توانمان هست بیاریشان نمی رویم!

بیائیم قبل از این که قهرمانان جوان این چنین بی پشتوانه عملی اکثریت جامعه ازپای در افتند. با حضور میلیونی خود یاورشان گردیم .

در گذر از این مرحله سخت وسنگین در کنارشان باشیم.

بجای افسانه سازی فردا .حماسه اتحاد امروز را شعری سازیم برای رهائی .شعری برای تمامی فصل ها!

فصلی که قهرمانان آن زنده اند!

ستایش می شوند .قبل از آن که از پای در افتند !

عشق یعنی این که "بگوئی ای ترا من!" ابوالفضل محققی