ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

بسیاری نشستند و فینال فوتبال را تماشا کردند. خواندن سرودهای کشورها، بازی های خوب، شرکت مردم در تلاش ورزشکاران، شادی یکپارچه ملت های برنده، قهرمان بودگی ورزشکاران برای مرمانشان، این همه را دیدند و شنیدند.

از این همه تماشایی تر دختران مسلمان عرب، زیبا و بی حجاب و شاد، در جایگاه تماشا، در ورزشگاه و کنار ورزشکاران و موقع تقسیم جوایز. شیخ عرب در بغل مسی و مسی ملبس به دشداشه عربی. زیبایی و سرشاری ورزشگاه و امکانات این امیر نشین یک وجبی. نظم و ترتیب و هیچ خطای شرمآوری. یک قطره «قطر» در دریای تبلیغات مثبت. و صد البته چماق مأموران و سط این جشن حواله معترضان ایرانی.

به موازات خرسندی از این جشن جهانی، بدبختی خود را پیش چشم خود دیدیم. دختران و زنان محروم تر از زنان بادیه نشین خودمان در گزینش پوشاک، کشور بی سرود، سرود ضد کشور و تفرقه افکن و بیزار کننده، ورزشکاران غمگین و شکست خورده از دو سو، قهرمانان از هر سو دشنام خورده، نومیدی و رنج و سرکوب و تهدید و صف دختران و پسرانی که در روزهای این جشن جهانی ناکام در آغوش خاک خفتند. صف محکومان به اعدام، خرناسه درندگان مجلس و دولت و بیدادگستری رژیم، و سرهای بالای دار رفته جوانان عاصی.

چه شد هم میهن عزیز و غمگینم. چرا ما به این روز افتادیم. این بلا از کجا بر ما نازل شد؟ حقوقدانان دهن بسته، سینما گران دلخراشیده، ورزشکاران تحقیر شده، و تازه جوانانی که تلختر از قهرمانان دردناکتری ترین تراژدی های دنیا وصیت میکنند و اعدام میشوند.

«وصیت کردوم

به مادروم نگن که اعداموم کردن

سر خاکوم گریه نکنن

سر مزاروم قرآن نخونن

سر مزاروم نماز نخونن

شادی کنن سر مزاروم

آهنگ شاد پخش کنن سر مزاروم»

در همین چند ثانیه ویدئو می بینیم چطور جلاد بیرحمانه و به جای محکوم حرفهایی را به نقل از او برای جلب حمایت عوام بیان میکند. قربانی حرف میزند اما به جای صدای او صدای جلاد شنیده میشود. در روز روشن در برابر جهان. همان جهانی که خمینی را سوار هواپیما به پاریس برد و تمام جاسوسها و میکروفونها را برای تبلیغ او بسیج کرد. تا گرد از استخوان ایران برآورند و کشور ما را به جای پیشرفت دچار پسرفت کنندو به جای تولید کننده مصرف کننده کالاهای بنجل شرق و غرب. این دو ثانیه وصیت ترسیم کننده کامل سیمای هولناک حکومت اهریمنی فقها است. این چند ثانیه بارانی زلال بر خاطره این جوان ناکام و دیگران کشتگان جنبش مهسا است.

آخر، ما از کجا شادی بیاوریم سر مزار تو عزیز. آهنگ شاد از کجا بیاوریم. دنیا با ترانه های ما گریه میکند. ترانه ی شروین را بیاریم، یا ترانه توماج را یا مراببوس گلنراقی را یا شروه های بختیاری را؟