تصور اینکه همه نیروهای سیاسی در این مرحله بتوانند با همدیگر همکاری کنند اشتباه محض است.

در پروسه گذار به دموکراسی دو گروه «تمامیت خواه» مانع اصلی گذار به دموکراسی خواهند بود: اولی حکومت اقتدارگرا و تمامیت خواه است که سرکوب می کند و حاضر نیست به خواسته های مردم تن دهد، چون خود را فقط لایق حکمرانی میداند و دومی گروهها و احزاب تمامیت خواه هستند که انها نیز تمایلی به همکاری با دیگر گروههای سیاسی را ندارند، چون حاضر نیستند که قدرت را تقسیم کنند.

در شرایطی که این دو بخش روبروی هم قرار بگیرند بطور حتم درگیری خشونت آمیزی خواهند داشت، چون قدرت را فقط برای خود میخواهند.

در نتیجه فقط احزاب و نیروهای میانه ای که همدیگر را به رسمیت میشناسند و حاضر به تقسیم قدرت هستند میتوانند در پروسه گذار دموکراسی با همدیگر همکاری کنند.

بعد از استقرار دموکراسی این امکان فراهم میشود که گروههای رادیکال نیز طبق قوانین دموکراتیک به فعالیت بپردازند. گفتگو با این نوع احزاب و گروهها در این مرحله وقت تلف کردن است و فقط جنبش را به تاخیر میاندازد.