در اواسط دهه 60 که به اروپا آمدم نشد در نشستی سیاسی یا تظاهراتی حضور یابم و چپ ها و مجاهدین اجازه بدهند که پرچم شیروخورشید که هیچ حتا پرچم سه رنگ بدون شیروخورشید نیز دست کسی باشد. همراه داشتن پرچم ایران ممنوع بود. پرچم سه رنگ بدون شیر و خورشید در دست داشتن و ملی گرا بودن و  ننگ و عار بود و در دست داشتن پرچم با آرم شیر و خورشید نشان سلطنت طلبی. مجاهدین با هشیاری متوجه شدند که این پرچم نزد مردم ایران عزیز است و آنرا به دوش گرفتند اما «رفقا» تا سالها چنین «ننگی» را به جان نخریدند و پرچم سرخ همچنان پرچم مقدس شان بود و هست. امروز وقتی پرچم شیر و خورشید را هزار هزار در دست مردمی می بینیم هزار هزار در تظاهرات ها شرکت می کنند.. من نمی گویم که آنها سلطنت طلب هستند. اما این را با اطمینان می گویم که حزب کمونیست کارگری، حزب توده، فدایی و هر نیروی چپی سالهای اولیه تبعید پرچم شیرو خورشید ایرانیان را منع میکردند و در مواردی پاره میکردند هرگز و هرگز نماینده  مردم ایران و افکار آنها  نبودند و هنوز هم نیستند. آنها همواره نماینده فرقه های خودشان بودند.

خیلی دلم میخواهد وقتی امروز هزار هزار این پرچم را در خارج از کشور در دست ایرانیان می بینند چهره شان را تماشا کنم ببینم حالشان چطور است. البته هستند عزیزانی از طیف چپ که این پرچم را علیرغم ایراداتی که به آن دارند اما به لطف دمکرات شدن شان و احترام شان به افکار عمومی ایرانیان محترم میدارند و آن حرکات سابق را حاصل تندروی و جوانی شان میدانند که همین اقرار قابل احترام است.