«تاریخ بهترین مدرسە است برای یاد گرفتن» این حرف را خیم، رانندە یهودی ما می‌زند. او می‌گوید «ولی ما انسان‌ها علاقه‌ای بە درس گرفتن نداریم».

از دیروز کلاە گاوچرانیش را کنار گذاشتە و کلاە خود بە سر می‌گذارد و در این گرما باید همیشە جلیقە ضد گلولە با علامت پرس (رسانە) رو هم بە تن داشتە باشد. چرا کە باید ما را بە نزدیکی مرز اسرائیل با غزە ببرد.

قبل از جنگ راهنمای جهانگردی بودە و حالا تجربە و دانشش را در اختیار ما گذاشتە است.

می‌گوید چهار فرزند دارد، «سە تای اولی بزرگ شدەاند و تە تغاری ١١ سالشە. از روز حملە حماس بهش اجازە ندادم اخبار را از تلویزیون یا در اینترنت ببینە».

از حرف‌هایش معلوم است کە دل خوشی از بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسراییل، و دولتش ندارد. او مقامات اسرائیلی را مسئول حملە حماس و پیامدهای آن می‌داند.

می‌گوید بە راە حل دو دولت اسرائیل و فلسطین اعتقاد دارد، «نمیشە تا ابد در جنگ بود».

اما خیم یک شهروند معمولی اسرائیل است و فوقش در انتخابات بتواند بە کاندید و حزب مورد علاقەاش رای بدهد یا سالی چند بار در تجمعات اعتراضی شرکت کند کە البتە کردە است.

بە شهر سدروت می‌رویم، در حدود یک‌ونیم کیلومتری شمال شرق غزە. مانند شهرهای دیگر، عکس نامزدهای انتخاباتی روی در و دیوار چسباندە شدە است. قرار است ماە آیندە انتخابات محلی شهرداری‌ها برگزار شود.

شهر تقریبا خالی از سکنە است و تنها سرباز و پلیس و آمبولانس در شهر ماندەاند.

هفتە پیش اعضای مسلح حماس و جهاد اسلامی وارد این شهر هم شدە بودند و آثار عملیات آنها در چند جای شهر بە چشم می‌خورد.

مردم سدروت چندین دهه است کە در همسایگی نوار غزە زندگی می‌کنند. دود آتش جنگ اسرائیل و فلسطین بارها بە چشم مردم دو طرف رفتە است.

از زمان جنگ ١٩٦٧ و شکست اعراب، غزە بە کنترل اسرائیل درآمد، بیش از نیمی از ساکنان آن آوارەهای فلسطینی هستند کە از مناطق دیگر راندە شدەاند.

بیست سال بعد، انتفاضە فلسطینی‌ها در جبالیا شمال نوار غزە بدنیا آمد، زمانیکە یک کامیون اسرائیلی چند کارگر فلسطینی را زیر می‌گیرد.

از جایی کە ایستادەایم بدون چشم مسلح می‌توان ساختمان‌های جبالیا را دید. پر است از آپارتمانهای ٦-٧ طبقەای، با دریای مدیترانە در پس زمینە.

فاصلە بین ما با درخت پوشیدە شدە است و بر بالای بعضی از تپەهای کوچک سربازان اسرائیلی سنگر گرفتەاند.

امروز صبح کە بە یکی از پست‌های نظامی در امتداد تپە برخوردیم ، زن سالمندی را دیدیم با پیژامە و دمپایی کە بە سمت چند سرباز می‌رفت کە زیر سایە جلوی مقرشان نشستە بودند.

آمدە بود کە از آنها بپرسد کە اگر می‌خواهند لباس‌هایشان را برایشان بشوید. می‌گفت خودش با گربەاش در شهر ماندە و نمی‌خواهد خانەاش را ترک کند.

حملات هوایی و توپخانە اسرائیل بە غزە بی‌وقفە ادامە دارد، و از دیروز تانک هم بە آن اضافە شدە است. گاە و بی‌گاە صدای رگبار سلاح سبک هم در دوردست شنیدە می‌شود.

خبرنگاران از داخل غزە گزارش دادە‌اند کە صدها شهروند در میانە بمباران خانەهایشان را ترک کردە و بە سمت جنوب نوار غزە کە هم مرز با مصر است راە افتادەاند.

جمع روزنامەنگاران بالای تپە کنار دست ما بیشتر می‌شود. تعدادی با لنزهای تلە گندە می‌خواهند خود و مخاطبشان را بە صحنە نزدیک‌تر کنند.

ما از اینجا تنها فرود آمدن بمب‌ها و راکت‌ها را می‌بینیم و صدای آن را می‌شنویم، ولی مردم در اینجا و آنجا دارند با پوست و گوشت آن را تجربە می‌کنند. شاید یکی از بدی‌های جنگ هم این باشد کە تماشاگران کمتر از قربانیان رنج می‌کشند.

دیشب داشتم گزارش عدنان البرش، همکار بخش عربی بی‌بی‌سی از داخل بیمارستان شفاء غزە را می‌دیدم.

می‌گفت در و همسایە و دوست و آشناهایش در میان قربانیان هستند و فیلمبردارش هنگام فیلمبرداری نمی‌تواند جلوی سرازیر شدن اشکاهایش را بگیرد.

در دنیای روزنامەنگاری معمول است کە می‌گویند «خودت بە داستان تبدیل نشو» ولی اینجا عدنان می‌گوید کە شاید دختر خردسالش قربانی بعدی باشد و از احساس درماندگی و استیصال خود پردە برمی‌دارد خودش هم بخشی از داستان شدە است.

خبر می‌رسد کە تانک‌های اسرائیلی در امتداد دیوار غزە جمع شدەاند و آمادە وارد شدن هستند. همە می‌گویند شاید «هجوم بزرگ» امشب اتفاق بیافتد.

راستی، غروب آفتاب پشت غزە زیباست. در فاصلە چند دقیقە آفتاب گرد و قرمز پشت دریا ناپدید می‌شود. با غروب آفتاب غزە در تاریکی فرو می‌رود. اسرائیل آب و برق و مسیر کمک‌های بشردوستانە را بە روی بیش از دو میلیون نفر آنجا بستە است.

بە جز چند نور ضعیف در امتداد افق خبری از روشنایی نیست. با فرود آمدن چند بمب پیاپی آنها هم خاموش شدند.