و اما پیش-بینیِ بنده دربارهِ «رئیس جمهورِ» آیندهِ ایران در فاصلهِ سه روز مانده به «انتخابات»: اگر اتفاقِ خاصی نیفتد – و این اتفاق البته هیچ ربطی به حضورِ مردم ندارد، بلکه مربوط به مسائلِ پشتِ پرده است – سعید جلیلی رئیسِ جمهورِ آیندهِ جمهوری اسلامی خواهد بود. ایشان نسبت به کاندیداهای دیگر از لحاظِ ایدئولوژیکی و روانشناسی به رهبر نزدیک تر است؛ و سیاستِ هسته ایِ جمهوری اسلامی که اعلی دغدغهِ رهبر است را مطابقِ نظرِ وی و با دستورِ موکدِ وی پیش برده است. گفتهِ خامنه ای که «رئیسِ جمهورِ آینده باید متعهد به گفتمانِ مقاومت باشد» شعارِ انتخاباتیِ جلیلی است. در همین راستا، رهبری او را در چند سالِ اخیر هم تربیت می کرده و هم برایش در نظام جا باز می کرده است. سخنانی که اخیرا جلیلی دربارهِ نقشِ خاصش در بازداشتِ عبدالمالک ریگی بیان کرده خود شاهدی بر این مدعاست. به عبارتی، جلیلی احمدی نژادی است که خصوصیاتِ منفیِ احمدی نژاد را ندارد، چرا که برای مدتی طولانی در دامانِ رهبر پرورش یافته است؛ و مثلِ احمدی نژاد بر اثرِ اقتضای شرایط و به قصدِ بر هم زدنِ موازنهِ قوا و حذفِ رقیبان در مدتی کوتاه از خارج به رهبر تحمیل نشده است.

در رده ای پایین تر، علی اکبر ولایتی و محمد باقر قالیباف هر دو این شانس را دارند که در صورتِ درنیامدنِ نامِ جلیلی از صندوق به هر دلیلی، به ریاستِ جمهوری برسند. گرچه این دو از دو طیفِ متفاوتِ راست می باشند، اما هر دو به آقا نزدیک هستند. ولایتی که از انقلابیونِ قدیمی است، جزوِ حلقهِ خواصِ آقاست و وزیرِ امورِ خارجهِ مادام العمرِ دولتِ فراقانونیِ او. معادلِ معدود بلشویکهای کهنه-کارِ شورویِ سابق است که به هر ترتیبی از صافیِ استالین گذشتند و پاکسازی نشدند، چرا که خود را دربست در اختیارِ او قرار داده بودند. قالیباف اما از تازه-به-دوران-رسیده های سپاه است که مثلِ جلیلی – اما در زمینهِ نظامی – دست-پروردهِ آقاست. آقا این قشر را اصولا به این قصد برکشید تا او را در حذفِ جناح های دیگرِ نظام که با خطِ وی هم-خوانیِ کامل نداشتند یاری کند. این همان قشری است که وی همچون شمشیری آخته در یکی دو دههِ اخیر به چرخش درآورد تا سرهای اصلاح-طلبان و هاشمیستها را قطع کند. لذا این دو آنقدری به آقا نزدیک هستند که کماکان امیدوار باشند. اینکه هر دوی اینها بعد از جلیلی قرار می گیرند اول به دلیلِ علاقهِ شخصِ آقا به اوست، و بعد اینکه این دو در کارنامه شان برخی نکاتِ منفی وجود دارد: ولایتی با راستِ سنتی و بازار که این روزها چندان موردِ علاقهِ آقا نیست سر و سری دارد؛ و قالیباف هم علاوه بر خودسری و «سپاه-محوری» (قاسم سلیمانی و بسیاری از سپاهیان حامیِ او هستند)، سابقهِ بدی در قاچاق دارد، و اخیرا هم بر سرِ مسالهِ حمله به کوی دانشگاه خود را خراب کرده است.

در این میان، در جایی که رای نیاوردنِ محسن رضایی و محمد غرضی به چشم نخواهد آمد، حسن روحانی مرئی ترین بازندهِ میدان خواهد بود. وی هیچ شانسی برای از صندوق درآمدن نخواهد داشت. اولا که او خود را در نقشِ آپوزیسیونِ داخلِ نظام انداخته – که تاییدِ هاشمی و خاتمی را به همراه داشته – که نوعی دهن-کجی به اصولگرایان (راستِ افراطی) است که امروز عمدهِ قدرت را در دست دارند؛ و ثانیا اینکه سابقهِ بسیار خرابی در نزدِ آقا دارد. روحانی کسی است که در دورهِ دولتِ اصلاحات مذاکره-گرِ هسته ایِ ایران با اتحادیهِ اروپا بود، و آن را به شیوه ای پیش برد که آقا هیچ رضایتی از آن نداشت. وی و هیاتِ همراهش که موردِ تطمیعِ اتحادیهِ اروپا قرار گرفته بودند، پروژهِ هسته ایِ جمهوری اسلامی را تقریبا به توقف درآوردند. به همین دلیل هم بود که مدتی بعد، تقریبا همهِ اعضای آن هیات – به جز خودِ روحانی – بازداشت شده به زندان افتادند؛ و از آن به بعد هم آقا جریانِ مذاکراتِ هسته ای را از اختیارِ دولت به درآورد و خود به طورِ مستقیم هدایتِ آن را در دست گرفت. از آن زمان تا به امروز، سعید جلیلی پیش-برندهِ دقیقِ اوامرِ آقا در این برنامه بوده است.

ناگفته مشخص است که این پیش-بینی بر اساسِ اصلِ مشهودِ «مهندسیِ انتخابات» در جمهوری اسلامی صورت گرفته است. استبداد هر چیزش که بد باشد حُسنش این است که بررسیِ برخی مسائل را آسان می کند. اگر انتخابات دموکراتیک بود و نمایندگانِ واقعیِ مردم در آن کاندید می شدند و با رایِ واقعیِ مردم انتخاب می گردیدند، پیش-بینیِ نتیجهِ آن دشوار بود. اما هنگامی که جریانِ کلیِ سیاستِ یک مملکت را نظر و عملِ تنها یک مجموعهِ محدود تعیین کند، متغیرها هم به طورِ عمده کاهش می یابند و لذا پیش-بینی آسان تر می شود. آنچه مسلم است این است که ریاستِ جمهوری از انحصارِ حلقهِ حاکم خارج نخواهد شد. صحت و سقمِ این پیش-بینی تا چند روزِ دیگر مشخص خواهد شد.