نسلِ ققنوس

دشمن چُنُو نبود وُ نیست

آنکو گُسست به جفا،

با زهرخندِ خنجرِ هجران

هم شام وُ هم بامدادِ ما

هم خانه را رُبود

هم هرچه بود وُ هست

هبا کرد وُ خوش غُنود.

دُرُشتی وُ دشنام وُ ناسزا

به هستیِ انسان

چُنُو نبود وُ نیست.

شگفتا کزین گورزادانِ بی نَسَب

یک تن به قُلّۀ عقل بَر نشد

یک تن مرامِ مردمی به سر نداشت

یک تن برای وطن سینه را سِپَر نکرد

بر آهِ مادرانِ فرزند خفته به خاوران وُ دار

بر اشک وُ دردِ آن پدرانِ پیرِ بی پناه؛ نظر نکرد

آخر چه بود آن بادِ سامِ نابجا

هم کُشت وُ می کُشَد هنوز همزادِ ما.

چون گول برآمدند

از قعرِ گورِ خویش

به سانِ ساتورِ ساطعِ قصابِ بی بدیل

عصای مُرصّع به دست وُ طَیلَسانِ سرخ در بر

گشودند سجادۀ جنون وُ جهل، دستارشان به سر

نعلینِ لَعنَتِ روزگارشان به پا

انگشترِ عقیق به انگشت؛ تسبیحِ مرگ گویان به لب

آن قاریانِ قبله وُ؛ بُقعۀ قبیلۀ قابیل

همراهِ کوتوال های تَبَه پیشۀ تبر به دست

تا بر زنند به ریشه وُ بر هرچه هست

تا زسُتُخوانِ عاشقانِ روشنِ امّید

سازند یکی فَسان

از بهرِ تیز کردنِ دندان وُ چنگالِ پَست

به زورِ تازیانه وُ دربان وُ دریوزگانِ کاسه لیسِ مست.

چون عکسِ خویش دیدند

در آبگینۀ گمان

پنداشتند که سَروَرَند

هم بر جهان وُ هم بر اعتقادِ ما

دیدی که جانِ ما چگونه گُر گرفت وُ سوخت

چون هیمه در تنورِ ستم!

اما، اما دوباره به پا خاست

این نسلِ ققنوسِ پُر شرار

اینک تو وُ این ارتدادِ ما

کِی می توانی اش بری به بند

کِی می شود به ریسمانِ آتش او پریش

این روحِ بی قرارِ قائم به ذات وُ آزادِ ما.

بر باوریم که بر بام وُ در

سپیده سرخوش وُ شاد می دَمَد دَمان

آزاد می شود این خانۀ کُهَن

این بود وُ هست همواره اعتقادِ ما

در خواب وُ در خیال هم مباد

گردن نهادن وُ تمکین وُ انقیادِ ما.

پرده بسوزد سراسر وُ خاکسترش رَوَد به باد

نبّاشِ شعبده باز آخر شود به گور

آن گور کزان برآمد وُ چندی نِشَست

ز کِبریایِ های وُ هویِ کِبر وُ ریا

هم بر سریرِ سودا وُ مسندِ رسوا.

بشنو کنون تو واپسین پیامِ مردمِ در کارزار

که می رسَند رَسَن گسسته وُ آزاد

چون دانه دانۀ باران

پیوسته با هم وُ در کنارِ هم

یارانِ سربلندِ بی شمار...

ـــــــــــــــــــ

فَسان = سنگی که بدان خنجر وُ شمشیر شود تیز

نَبّاش = آن که کُنَد نبشِ قبر

2013 / 6 / 26