واقعیت اینست که روند جاری بر روابط جمهوری اسلامی با سایر کشورها و موج تحریمهای متنوع برای ایران , و از طرفی اتخاذ سیاستهای جنگ طلبانه و ستیزه جویانه جمهوری اسلامی در مقابل این تحریمها , نه تنها کمکی به جنبش مردمی در ایران و تلاش برای تغییر رژیم و رسیدن به انتخابات و ایجاد دموکراسی نبوده , بلکه تنها فشاری مضاعف اقتصادی را به هم وطنان عزیزمان در کنار محدودیتهای سیاسی و اجتماعی برپا شده توسط رژیم , وارد کرده است.

آنچه مسلم است قدرتهای سلطه جویی در امریکا و اروپا , چنان که در سابقه تاریخی شان ثبت شده , جز به رهایی از معضلات اقتصادی خود نیاندیشیده و شعار حقوق بشر و دموکراسی را هیچگاه بدون صرفه اقتصادی سر نداده اند.

از طرفی با حکومتی مواجه هستیم که نه تنها در سالهای اخیر وجهه و مشروعیت خود را حتی در بین خودی های همیشه حاضر در صحنه , از دست داده و بلکه روز به روز شاهد ریزش بیشتر و عمیق تر شدن اختلافات در بین سوداگران قدرت در داخل هسته قدرت در این نظام هستیم.

نظامی که برای رهیافت از این ریزش و برای انحراف اذهان از عدم مشروعیت خود , از یکطرف به سرکوب روشنفکران و مبارزان در داخل مشغول , از سوی دیگر کوس جنگ می نوازد تا شاید در این راستا و با به وجود آوردن تهدید ملی , بتوانند اجماعی و وحدتی هر چند شکننده و هر چند کوتاه در برابر تهدیدی اختراعی , به وجود آورد.

این درحالیست که مذاکرات دستجات و گروههای بزرگ و کوچک برای تشکیل کنگره , برای ایجاد وحدت , و برای ایجاد اتحاد در عمل تا به اینجا بی نتیجه , یا کمی خوش بینانه , کم نتیجه بوده است .

متاسفانه در این برهه که ازیکسو هموطنان ما زیر بار سنگین معضلات اقتصادی ناشی از تحریم و از سوی دیگر زیر سرکوب شدید حکومت مواجه هستند , اپوزسیون خارج ایران علیرغم تمام تبلیغات رسانه ای و رایزنی ها , هنوز نتوانسته اند به یک توافقی قابل اتکا برای ایجاد آلترناتیو برسند و ما جز یک هیاهوی رسانه ای تا این لحظه شاهد نقطه اتکایی برای ایجاد کورسوی امید در بین مردم داخل ایران نبوده و نیستیم.

چه باید کرد؟

پرواضح است که برای رسیدن به کارگروهی متشکل از نمایندگان همه گروهها و ایجاد وحدت در عمل و با توجه به تجربه کار گروهی و رایزنی های بین گروهی کم نتیجه یا بی نتیجه در سالهای گذشته , راهکار و تدابیری جدید را می طلبد.

به نظر من در این برهه حساس تنها راه رسیدن به اجماع تحت هر نامی ( ائم از کنگره , لوئی جرگه یا هر چیز دیگر ) برگذاری انتخابات آزاد با همین وضعیت , قبل از سرنگونی نظام و در بین اپوزسیون و ایرانیان خارج کشور به عنوان مقدمه انتخابات آزاد پس از سرنگونی نظام , و برای ایجاد وحدت از طریق تمکین گروهها به نتایج انتخاباتی که خودشان و هوادارانشان در آن شرکت می کنند , میباشد.

برگزاری انتخابات برای ایجاد دولت در تبعید حداقل خاصیت ی که دارد اینست که ضمن تمرین دموکراسی , سره را از ناسره نمایان ساخته و پس از انتخابات و تشکیل دولت ؛ گروههای مدعی , درجه پایبندی خود را به نتایج آرا و خواست مردم به اثبات خواهند رساند.

از طرفی هم کورسوی امیدی برای مردم داخل کشور برای از سرگیری مبارزات خواهیم بود و از سوی دیگر آلترناتیوی قوی و قانونی و مشروع  در جامعه بین المل.

و حتی می تواند خاصیت انتقال تحریمهای اقتصادی که نتیجه ای جز فشار به توده مردم در ایران نداشته و ندارد را به دولت ایران و سیاسیون و نمایندگان سیاسی در سازمان ملل سفارتخانه ها و سایر مراکز بکشاند.

ایرانیان سراسر جهان متحد شوید

آزادیخواهان جهان متحد شوید

در اینجا در نظرسنجی دراین رابطه شرکت کنید