ای گُلِ گمنام چرا خامُشی

از نفسِ سردِ خزان بیهُشی!

عطر بیفشان وُ تبسم دمی

با دلِ تنها تو فقط همدمی

غنچه مشو در خود وُ ماتم مگیر

حُزنِ زمان می گذرد گرچه دیر

چشمِ پُر از اشک به شادی نشان

فرصتِ دیدار رسد این زمان

گر شکنی رسمِ سکوتِ سبو

آب بگردد دلِ هر سنگ وُ بو

هدهدِ دل را تو بر اورنگ بر

هلهله کن از رخِ غم رنگ بر

خواب نمانی که بهاران تویی

نُزهَتِ اندوهگساران تویی

نامه تو باید برسانی به باغ

در شبِ وحشت تو فروزان چراغ

غُلغُلِ این بلبلِ بُرنا ز توست

زمزمه ی چشمه ی دانا ز توست

رقصِ گُلِ سوریِ سورآفرین

نغمه ی قمری به بساطِ زمین

طُرفه خیالیست شمیمِ بهشت

می رسد از دوست نسیمِ بهشت

باده طلب می کند از دستِ تو

جام ننوشیده شده مستِ تو

آتشِ سیال به جان درگرفت

چرخِ عیانی زد وُ از سر گرفت

تا من وُ ما فاصله شد یک نفس

هان صنما بوسه تویی ما هوس

ساقیِ مسرور تو مینا بیار

دیده ی عاشق دلِ بینا بیار

گرمِ نشاطم تو تماشا بیا

شاخِ شَجَن بشکن وُ حاشا بیا

با قدحِ قهقهه در بزمِ سیز

چرخِ درختان نگر وُ بزمِ گَبز

انجمنی خوشتر ازین در جهان!

پس به طرب باش و هیاهو بیان

تا که شمایید نشانِ بهار

هم پس ازین بیش بهاران ببار

خطِ غباری که گریزد به دشت

آنِ خزان بود وُ هراسان گذشت

ای گُلِ من بانگِ تَرَنگی فکن

بر شبِ بیهوده خدنگی فکن

مرغِ دلِ دلشدگان در چمن

بال وُ پَری زد به رهایی چو من

2009-03-19

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

- نُزهت= خرمی و خوشحالی

- غُلغُل= غوغای پرندگان

- آتشِ سیال= باده، می

- شَجَن= اندوه و ملال

- گَبز= بزرگ، سترگ